De Buurtpolitie- Achter gesloten deuren

25

Tineke

Ik kwam aan Brigitte haar kamer aan. Net dat ik wil aankloppen komt er een dokter naar mij toe. "Bent u een collega van mevrouw Broeckx of komt u haar verklaring afnemen?" Vroeg de man mij vriendelijk. "Ik ben haar beste vriendin. Ik kom haar gewoon bezoeken." Zei ik hem. Hij knikte. "Weet je al iets over haar toestand?" Ik schudde mijn hoofd. "Ik heb net gezien dat ze hier een tijd geleden ook heeft gelegen voor hetzelfde probleem. Ze heeft ook nu weer enkele diepe wonden. Twee daarvan, haar beiden polsen, zijn genaaid en de rest is geplakt. Ze heeft ook nu weer een trauma opgelopen, maar ik vermoed dat die veel erger is dan de vorige keer. Aan de wonden en blauwe plekken te zien, vermoed ik dat ze verkracht is geweest." Ik zuchtte. Ik had al zo'n vermoeden, maar om het nu van de dokter te horen te krijgen is toch wel een klap in het gezicht. "Kan ze buiten de trauma er iets aan overhouden?" Hij haalde zijn schouders op. "Normaal gezien niet, ze kan er nog wel enkele weken last van hebben. En ze moet zelf de tijden van haar maandstonden int oog houden. Wij weten natuurlijk niet of ze het met condoom hebben gedaan. Maar de kans is heel groot van niet." Ik zuchtte en knikte. "Ik ga u ook nog meedelen dat ik haar niet meer verder zal behandelen. Ik ga een vrouwelijke collega alles laten afhandelen. Ik kan begrijpen dat mevrouw momenteel geen mannen in haar buurt wilt hebben." Ik knikte en bedankte hem. "Geen probleem. Ze is al wakker dus je kan naar binnen gaan." Ik gaf een knikje en klopte aan. Brigitte liet me weten dat ik binnen mocht. Ik deed de deur open en ging voorzichtig naar binnen. "Hey Brigitte." Zei ik direct. Ik sloot de deur en ging naar haar bed toe. "Wil je me alstublieft een knuffel geven?" Smeekte ze. Ze had een krop in de keel en keek me met tranen in haar ogen aan. Ik knikte en nam haar in een stevige omhelzing. Er werd geen woord gezegd en dat hoefde ook niet. Door de knuffel liet ik haar weten dat ik er altijd voor haar zal zijn. Na een lange tijd liet ik haar los. Ik zette me op de rand van haar bed en nam voorzichtig haar hand vast. "Gaat het een beetje?" Het was een domme vraag, maar ik wou gewoon proberen om iets uit haar te krijgen. Ze liet haar hoofd zakken. Ze slikte en zei me dat het haar echt niet ging. "Het was verschrikkelijk, Tineke." Ze barstte in tranen uit. Ik probeerde haar zo goed mogelijk te troosten, al was dat heel moeilijk. "Zeg me alstublieft dat jullie hem hebben.." Ze leek wel te smeken. Ik wreef met mijn duim over de rug van haar hand. "We hebben zowel Willem als Denis kunnen oppakken." Stelde ik haar gerust. Er leek een blok van haar schouders te vallen. "Sorry, Tineke." Ik keek haar vragend aan. "Waarom zeg je sorry?" Ze haalde haar schouders op. "Dankzij mij was Denis ook weer vrij." Ik kneep zacht in haar hand. "Dat is niet waar Brigitte. Je hoeft de schuld daarvoor niet op jezelf te steken. De enigste die schuldig is voor alles is Willem." Ze glimlachte zwak. Je zag aan haar ogen hoe zwak ze zich voelde. "Waar is Eric? Ik hoop dat hij het mij kan vergeven." Ik keek haar vragend aan. "Waarvoor zou hij u moeten vergeven?" Vroeg ik haar. "Dat ik hem niet heb vertelt dat ik contact had met Willem." Ik knikte. "Hij was echt heel boos." Begon ik. "Is het daarom dat hij hier niet is?" Vroeg ze. Ik zag de schrik in haar ogen. Ik schudde mijn hoofd en keek haar niet aan. "Ik denk juist dat hij niet liever wil dan bij u zijn." Zei ik voorzichtig. "Tineke, wat is er? Je weet dat ik hem nodig heb dus vertel me alstublieft de waarheid." Ik zuchtte. Ik wou haar dit liever besparen, maar ze heeft het recht om te weten wat er is gebeurd met haar beste vriend. "De interventie liep niet van z'n leien dakje. De mannen hebben een achtervolging moeten inzetten, te voet, en Eric is daarbij neergeschoten." Ze trok haar hand uit de mijne en sloeg die voor haar mond. Ze draaide haar hoofd van mij weg zodat ik haar verdriet niet kon zien. Ze leek dit erger te vinden dan wat ze zelf heeft meegemaakt. "Hoe...hoe gaat het met hem?" Haar stem klonk breekbaar en zo was zij ook. Brigitte was een sterke dame en als het moest kon ze haar hart van steen maken, maar nu was ze zo breekbaar als porselein. "We hebben nog geen nieuws gekregen." Zei ik haar eerlijk. Ik stond recht en vulde het glas dat op het tafeltje naast haar bed stond met water en gaf het haar. Ze knikte en dronk een beetje. "Ik probeerde jullie te beschermen, Tineke." Ik glimlachte en keek haar in de ogen aan. "Ik deed zo mijn best om jullie te beschermen. Dankzij mij ligt Eric int ziekenhuis." Snikte ze. Ik schudde snel mijn hoofd. "Dat is niet jouw schuld schatteke. Dit was niet gepland. Voor hetzelfde geld had hij niet kunnen schieten en dan had er ook niets gebeurd, maar dit viel echt niet te voorkomen." Ze zuchtte. Ik liet haar even uithuilen. Je zag aan haar dat ze het nodig had. Ik zette me in de stoel naast haar bed.

Er was een hele lange stilte. Ik wou Brigitte haar tijd geven om te bekomen van alles. Ze had het zo moeilijk en ze ging het waarschijnlijk nog moeilijker krijgen. Maar deze keer wil ik er echt voor haar zijn. Ik wil dat ze terug gelukkig kan worden. Er werd op de deur geklopt. Ik keek naar de deur en zag Koen binnenkomen. Ik wou tegen hem beginnen roepen dat hij moest weggaan, maar dat wou ik niet doen waar Brigitte bijzat. Ik draaide mijn hoofd van hem weg en keek naar buiten. "Er is meer nieuws over Eric. Hij heeft blijkbaar veel geluk gehad. De kogel heeft net geen organen geraakt. Ze hebben de kogel kunnen verwijderen. Zijn toestand is momenteel stabiel, maar hij is nog steeds niet wakker geworden." Brigitte bedankte hem, maar hij leek niet direct te vertrekken. Ik draaide mijn hoofd en keek hem aan. "Nog iets?" Vroeg ik bot. "Tineke, ik..." Ik onderbrak hem. "Ik wil het niet horen Koen. Vertrek dan maar als je niets nuttigs te zeggen hebt." Hij zuchtte en liet zijn hoofd zakken. Hij verliet de kamer. Brigitte keek me vragend aan. "Wat scheelt er tussen jullie?" Vroeg ze. "Ik ga u daarmee nu niet lastigvallen, Brigitte." Ze zuchtte. "Tineke, je bent mijn beste vriendin. Je kan het mij heus wel vertellen hoor." Ik zuchtte en besloot dan toch maar het hele verhaal te vertellen. Nadat ik het had vertelt staarde ze voor haar uit. "Ik kan hem geen ongelijk geven." Zei ze uiteindelijk. "Hij heeft geen gelijk Brigitte. Echt niet. Je hebt alles gedaan war je kon en wij hebben alles gedaan wat we konden. De enige wie hier schuld aan heeft is Willem en die zal zijn verdiende straf zeker krijgen." Zei ik haar. Ze reageerde niet en bleef voor haar uitstaren.