De Buurtpolitie- Achter gesloten deuren

5

Met wallen onder mijn ogen en mijn ogen half toe kwam ik op het werk aan. Ik was doodmoe. Het was een heftige nacht geweest. "Goedemorgen iedereen." Zei ik tegen Tineke, Eric en Obi. Normaal gezien zet ik mij altijd naast Eric, maar aangezien ik erg benieuwd was naar hoe het ging met Tineke zette ik me dus naast haar. "Gaat het een beetje?" Vroeg ik zo stil mogelijk. Ze haalde haar schouders op en keek me aan. "Heeft hij iets gedaan?" Ze draaide haar hoofd van mij weg en liet het zakken. "Als we papierwerk hebben zullen we even gaan samen zitten, goed?" Ze knikte zachtjes.

Als iedereen er was kregen we onze taken toegediend en gingen we aan het werk. Eric en ik moesten patrouilleren. "Als er iets is stuur of bel je maar he!" Zei ik tegen Tineke en liep dan snel achter Eric aan. Als we in de auto zaten vroeg Eric direct om mijn aandacht. Ik keek hem aan en vroeg wat er was. "Heb ik iets verkeerd gezegd of gedaan ofzo?" Ik keek hem vragend aan. "Nee, hoezo? Waarom denk je dat?" Hij haalde zijn schouders op en zuchtte. "Gisterenavond liep je zo snel naar huis. Je antwoordde niet op mijn bericht en daarnet kwam je niet meer naast me zitten zoals je altijd al hebt gedaan." Ik keek hem geschrokken aan. "Eric..." Ik legde mijn hand op de zijne die op de schakelaar lag. "Je hebt echt niets misdaan. Sorry als ik dat zo heb laten lijken. Maar het is nogal druk de laatste tijd. Ik moest snel weg en ik heb uw berichtje niet gelezen. Sorry." Hij glimlachte zachtjes. "Dat is een pak van mijn hart." Hij startte de auto zodat we op patrouille konden vertrekken.

Na de middag moesten we papierwerk doen, gelukkig moesten Koen en Tineke ook papierwerk doen. "Eriiiiccc." Ik ging naast Eric staan en keek hem aan. "Nee Brigitte. Niet weer." Hij schudde zijn hoofd. "Pleasseee. Tis echt nodig. Tis maar voor ff." Hij keek me serieus aan. "Wil ik ook wel eens met u samenwerken hoor." Hij glimlachte en stond recht. "Ik kan u schattig gezichtje niet weerstaan. Maar voor ff he." Hij glimlachte en nam zijn papieren bijeen. "Ge blijft ne schat." Ik gaf hem een kus op zijn wang en ging Tineke halen.
"Dus...ik heb de beelden hier. Heb je liever dat ik ze alleen kijk of?" Ze knikte. Ik draaide de computer zodat ze niet kon meezien en startte het filmpje. Ik wist dat dit ook moeilijk zal zijn voor mij, maar ik wou haar zo graag helpen. Na het bekijken van het filmpje keek ik haar met tranen in mijn ogen aan. "Mag ik hiermee naar de chef gaan?" Vroeg ik haar. "Nee alstublieft. Niet doen." Zei ze snel. "Tineke, dit moet stoppen!" Zei ik haar. Ze haalde haar schouders op. "Het is en blijft jou keuze, maar ik wil je helpen!" Ze knikte. "Maar toon het niet aan de chef alstublieft. Ik wil niet dat iemand anders dit weet." Door mijn blik liet ik zien dat ik haar begreep. "Weet Koen het?" Ze schudde snel haar hoofd en zei "Dan wordt hij helemaal zot. Ik wil niet dat er hem iets overkomt. Wie weet tot wat hij in staat is en tot wat Denis in staat is." Zonder iets te zeggen stond ik recht en liep naar haar toe. Ze had door wat ik wou doen dus ging ze rechtstaan zodat ik haar stevig maar voorzichtig in mijn armen kon sluiten. "Bedankt om mij te helpen Brigitte. Je bent de beste vriendin die ik mij kan voorstellen." Ik glimlachte zachtjes. Ook al geloofde ik het niet echt, het deed me toch goed om dat te horen. Ik liet haar los en zag een paar tranen over haar wangen glijden. "Alles komt goed schatteke. Ik ga er alles aan doen dat dit stopt!" Ze glimlachte. "Ik ga eens gaan verder werken. Anders gaat Koen nog beginnen zagen." Ze lachte zachtjes en droogde haar tranen, om dan het kleine kantoor te verlaten. "Eric, je kan terug naar je lieftallige collega." Riep Tineke. Ze keek me nog even aan en bedankte me. Net dat ze zich omdraait om naar haar bureau te stappen komt Eric binnen en keek Tineke bezorgd aan. "Nog veel plezier." Zei ze en sloot onze deur. Eric keek van de deur naar mij. "Waarom heeft ze gehuild?" Vroeg hij. Ik deed alsof ik van niets wist en keek hem vragend aan. "Brigitteke, het is niet omdat ik een man ben dat ik niet zie dat iemand heeft gehuild he." Ik draaide zuchtend mijn hoofd van hem weg en richtte mijn blik op de computer. "Bri, wat scheelt er?" Hij zette zijn handen op de rugleuning van de stoel aan de overkant van het bureel en keek me aan. "Er is niets Eric. Laat het nu gewoon, oke!" Het kwam er bruter uit dan ik eigenlijk bedoelde. Eric trok zich terug en keek me geschrokken aan. "Oke oke. Het is al goed. Ik zal niets meer vragen, maar dan moet ge mij ook niet meer op mijne neus geven dat ik er te weinig voor jullie ben he." Hij leek teleurgesteld in mij. Wat ik best wel begrijp. Hij draaide zich om en verliet het kantoor. Ik zuchtte en gooide hetgene dat het dichtste bij me stond, in dit geval was dat het pennendoosje en de telefoon, op de grond. Ik moest het altijd en bij iedereen verkloten. Bij mijn eigen vriend, mijn collega's, vrienden en Eric. Ik beschouwde Eric als een man apart. Hij was mijn beste vriend en niemand kon hem hoe dan ook vervangen. Ik probeerde de te komen tranen te vermijden. Al was dat heel moeilijk. Ik ademde een paar keer goed in en uit en zocht afleiding door verder te werken aan de computer. Even later kwam Eric terug binnen. Hij had nog steeds een kwade blik, maar toch zette hij een tas koffie voor mij op het bureel. Hij wou zich aan de tafel zetten maar zijn ogen waren gericht op de telefoon en het pennendoosje. Nog voor hij iets kon zeggen keek ik hem aan. Mijn ogen zagen waarschijnlijk heel rood doordat ik alle tranen heb tegengehouden, maar op deze moment lukte mij dat echt niet meer. "Eric...sorry. Ik wou echt niet zo uitvliegen tegen u." Vanaf dat hij in mijn ogen keek veranderde zijn kwade blik naar een bezorgde blik. Hij zette zijn tas koffie neer. "Tineke heeft me gevraagd om te zwijgen over alles." Ik slikte even en droogde mijn tranen weg. "Het zijn nogal heftige weken Eric. Ik wou echt niet zo reageren..." Ik zag hem slenterend om het bureel wandelen. "Het spijt me zo erg. Ik probeer mijn best te doen u niet teleur te stellen maar..." Hij stond naast me en onderbrak mij toen ik dat zei. "Nee nee nee Brigitte." Hij draaide mijn stoel zodat mijn hoofd naar hem gericht was en hurkte zich voor mij neer. "Ik wil echt geen teleurstelling zijn voor u...sorry." Hij zuchtte en legde zijn handen op mijn benen. "Brigitteke, je hoeft zo niet te denken. Je bent geen teleurstelling.." Nu onderbrak ik hem en zei "Jawel Eric, ik doe niets goed. Ik maak u alleen maar kwaad enzo." Hij nam mijn hand vast en keek me aan. "Sjoeke, gij zijt geen teleurstelling. Integendeel, gij zijt de meest fantastische vrouw dat ik ken en gij zult altijd die fantastische vrouw blijven. Gij zijt niet voor niks mijn beste vriendin he. Ik vind het gewoon heel spijtig dat je niets lost. Ook al heeft het met Tineke te maken. Ik zie ook wel dat het jou wringt. En ik wil er voor u zijn maar je laat me niet toe. Maar je bent echt geen teleurstelling." Ik wou nogmaals sorry zeggen maar Eric hield me tegen. Hij stond recht en trok aan mijn handen zodat ik ook zou rechtstaan. "Kom hier." Hij nam mij in een stevige deugddoende knuffel. Nadat hij me losliet had ik het gevoel dat mijn schmink was uitgelopen dus nam ik mijn schminkzak. "Ik ga even naar het toilet." Zonder hem een blik te geven liep ik naar de toiletten waar ik me kon bij schminken.