De Buurtpolitie- Achter gesloten deuren

23

Eric

We waren radeloos. Ik was wanhopig. Niemand wist waar Brigitte was of wat er met haar gebeurde. Ik wist niet wat doen, niet wat te zeggen of wat ik moest denken. Zou ze in orde zijn? Wie weet moest ze er gewoon even tussenuit. Maar zou ze dan niet iets laten weten? Moest er toch iets zijn, zou het dan door Willem komen? Misschien omdat ze daar is geweest. Als hij haar iets heeft gedaan zorg ik er persoonlijk voor dat hij niets meer kan gebruiken wat hij toen gebruikt heeft. Ik legde mijn hoofd in mijn handen die op tafel stonden. Mijn gedachtes dwaalden af naar herinneringen die over Brigitte gingen. En wat mij het meeste pijn deed was toen we haar vonden op het dak. Haar gezicht zag helemaal blauw en hing vol bloed en haar kleren waren kapotgescheurd. Fysiek zag ze er helemaal niet goed uit, maar mentaal was ze toen helemaal gebroken. Plots dacht ik aan iets. Ze wou toen zelf het leven uitstappen en ik weet niet of die gedachten ooit uit haar hoofd verdwenen zijn. Ik moest de chef waarschuwen. Het kan even goed zijn dat ze weer iets wilt doen. Ik stond brut recht en liep naar het kantoor van de chef. Alle blikken waren naar mij gericht, maar die negeerde ik. "Chef, kan ik u even spreken?" Hij knikte en wenkte me naar binnen. Ik viel direct met de deur in huis. "Kan u patrouilles sturen naar de industriegebouwen en een paar te voet bij de treinstations in de buurt?" Vroeg ik hem. Hij keek me vragend aan. Natuurlijk wist hij niet waarom. Ik zette me neer op één van de stoelen. "Ik moest daarjuist plots denken aan wat er paar maanden geleden is gebeurd met Brigitte en hoe en waar we ze gevonden hebben. Ik wil het zekere voor het onzekere nemen." Hij knikte en nam de hoorn van de telefoon vast. Hij liet een paar ploegen extra patrouilleren zodat ze zeker met genoeg waren. "Denk je dat ze in staat zou zijn om terug zoiets te doen?" Vroeg hij me nadat hij de telefoon had afgelegd. Ik haalde mijn schouders op. "Ik weet het niet. Het ging beter met haar, maar ze heeft mij nooit gezegd of die gedachtes uit haar hoofd waren verdwenen of niet. Ik hoop dat ze het niet doet...ik hoop eigenlijk dat er niets aan de hand is. Ik wil haar echt niet kwijt, maar mijn hoop verkleint met de minuut. Er moet iets ernstigs aan de hand zijn, maar waar kan ze zijn?" De chef zuchtte. Hij kon daar duidelijk geen antwoord op geven. "Ik weet niet waar Willem overal uithangt. We zijn zelfs niet zeker dat hij er iets met te maken heeft." Ik liet mijn hoofd zakken. "Ik ga eens gaan verder werken. Eens goed nadenken." Ik stond recht en liep naar het kleine kantoor. Ik sloot de deur en zette mij neer in de bureaustoel. Terwijl ik een pen in mijn hand liet ronddraaien en voor me uitstaarde, dacht ik na over waar Brigitte kon zijn.

De uren streken voorbij en er was nog steeds geen spoor van Brigitte. Ook de patrouilles hadden nog niks van haar opgevangen. Waar kon ze toch zitten? Ik werd uit mijn gedachten gehaald door iemand dat op de deur klopte. Ik keek naar de deur die geopend werd en zag Patrick binnenkomen. "Eric, er is iemand dat een melding wilt maken van iets verdacht dat bij haar in de straat gebeurd. Kan jij die zaak even op u nemen?" Ik knikte. Ook al deed ik het met veel tegenzin. Maar ik kon beter mensen helpen in plaats van hier niets te zitten doen. Patrick liet de vrouw binnen terwijl ik rechtstond. "Goedemiddag mevrouw, ik ben rechercheur Buelens. Zet u daar maar neer." En wees naar de stoel aan de andere kant van de tafel, nadat ik haar een hand had gegeven. De vrouw zette zich neer. "U wilt iets verdachts komen melden?" Ze knikte. "Ja, inderdaad. Mijn buurvrouw is een tijdje geleden gescheiden en had mij gezegd dat we haar man nooit meer zouden zien bij haar. En ze was daar echt vastberaden over. Maar nu heb ik de man al een paar keer zien binnen en buitengaan, soms alleen en soms met andere mannen daarbij." Ik schreef alles op. "Kent u die buurvrouw goed? Weet u hoe ze noemt ofzo?" Vroeg ik haar. Ze trok haar schouders op. "Goh, ik ben echt niet goed in namen. Ik weet wel dat ze al eens problemen hebben gehad en vooral omdat die man wel eens durft uithalen, maar voor de rest weet ik daar niets van." Vertelde ze. Ik knikte. "Wat is het adres?" Vroeg ik. "Melgesdreef 17. Ik woon op 19." Ik keek haar met grote ogen aan. Dat is het adres van Brigitte. "Kan dat zijn dat we hier over Brigitte Broeckx praten?" Ze fronste haar wenkbrauwen en leek even na te denken. "Brigitte...ja, ja, dat is het." Ik sloot mijn computer af en stond recht. "Mevrouw, u bent bedankt om dat te komen melden. U mag beschikken, maar wilt u uw gegevens nog even achterlaten aan het onthaal alstublieft?" Ze knikte, nam haar handtas en stond recht. "Oke. Bedankt." Ik gaf haar een hand en hield de deur voor haar open. Terwijl de vrouw het kantoor verliet liep ik naar de chef. "Koen, Tineke." Ze keken me beiden. Ik wenkte hen mee richting de chef. "Chef, mag ik even?" Hij knikte en liet me binnen. Ik wachtte op Koen en Tineke en als zij er waren begon ik met mijn uitleg. "Er is zonet een vrouw iets verdachts komen melden. Het ging over haar buurvrouw dat gescheiden is en had gezegd dat die man daar nooit meer zal komen, maar nu ziet zij ze al heel de dag binnen en buiten gaan. Zowel alleen als met andere mannen erbij. Dat is blijkbaar een buurvrouw van Brigitte. Dus het gaat over Brigitte en Willem." Zei ik hen gehaast. De chef stond recht. "Oké, we gaan er direct naar toe." Hij nam zijn pet van de kast en zijn jas van de kapstok. "Eric, jij rijd terug met mij mee. Koen en Tineke, we zien jullie daar." We liepen allemaal naar onze auto en reden in volle vaart naar Brigitte haar thuis. Hopelijk was er niks ernstig aan de hand, want dat zal ik mezelf nooit vergeven.