De Buurtpolitie- Achter gesloten deuren

22

Ik voelde me vies, slecht en was vooral kwaad op mezelf. Ik moest het contact met Willem gewoon verbreken. Er met Eric over praten zodat we hier samen door konden gaan, maar nu moet ik dit weer alleen doen. Ik mocht Willem niet vertrouwen. Hij zal nooit veranderen en dat heeft hij nu wel bewezen. Ik lag vastgebonden op mijn eigen bed, zonder iets van kleren rond mijn lichaam. Ik had het koud en had vooral veel honger. Willem was al een lange tijd niet meer gekomen dus op één of andere manier voelde ik me toch veilig. Hoe lang ik hier nu al lig is ongeweten. Het is allemaal begonnen in Willem zijn nieuw huis. Hij had mij op mijn gezicht geslagen en toen ik wakker werd lag ik in mijn ondergoed op een matras in de kelder. Hij heeft mij dan weer bewusteloos geslagen en dan ben ik hier beland. Hier heeft hij mij vastgebonden aan beiden uiteindes van het bed met plastieken binders die zo strak zaten dat als ik bewoog mezelf snijd. Met als resultaat dat mijn polsen en mijn enkels open lagen. Ik had al zo vaak geprobeerd om mezelf los te krijgen, maar het lukte me echt niet. Toen Willem hier was deed hij wat hij wou doen en wat hij altijd had gedaan. Ik vroeg me steeds af waarom hij dit deed en hoe hij zoiets iemand kan aandoen zonder er enige emotie bij te tonen. Door daar aan te denken dacht ik weer aan alles wat er de voorbije uren was gebeurd. Ik probeerde mijn gedachten op Eric te viseren, op onze eerste date, onze eerste keer. Maar het lukte me niet. Ik wou hier weg. Niet alleen hier en nu, maar ook ver weg en voor altijd. Ik wil alles kunnen vergeten en een nieuw leven beginnen. Nieuwe mensen, nieuwe omgeving. Dan zal het allemaal beter gaan. Maar eerst moet ik zien dat ik dit kan doorstaan.

Uren liepen voorbij en aan het licht buiten te zien leek de avond te vallen. Ik hoorde de deur open en toegaan en dan hoorde ik enkele verschillende stemmen. Ik hoopte zo hard dat het Tineke enzo gingen zijn, maar mijn hoop was al snel weg. Willem kwam de kamer binnen gevolgd door twee mannen. "Denis?" Ik probeerde mijn hoofd zoveel mogelijk van het bed te tillen en keek Denis recht in de ogen. "Dag Brigitte" Zei hij met een grijns op zijn gezicht. "Ik zie je al denken 'Hij zat toch vast?'. Wel ja, ik zat vast maar mijne maat heeft ervoor gezorgd dat ik kon ontsnappen." Zei hij met een lach en gaf Willem een schouderklopje. "Maar seg, Brigitteke. Wat jij allemaal hebt gedaan vind ik niet kunnen hoor." Zei hij en kwam naast mij op bed zitten. Hij ging met zijn hand over mijn lichaam, waardoor mijn spieren samentrokken. "Met Ericske gaan lopen, terwijl uwe vriend in den bak zit." Terwijl zijn hand op mijn geslachtsdeel lag kwam hij met zijn gezicht dichter naar de mijne. Ik draaide mijn hoofd van hem weg en sloot mijn ogen, omdat ik wou dat dit stopte. Denis nam snel en stevig mijn gezicht vast waardoor ik hem wel moest aankijken. Ik deed mijn ogen terug open en keek Denis aan. Met een brede glimlach op zijn gezicht liet hij mij los en stond recht. "Laat mij alstublieft gaan. Ik zal hier niemand iets over zeggen." Smeekte ik hen terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Denis en Willem begonnen hard te lachen. Willem deed een teken naar de derde man die er stond en die verdween de kamer uit. "Weet je wat ik zo leuk vindt aan u, Brigitte?" Begon Willem en kwam net zoals Denis bij mij op bed zitten. "Jij geeft zoveel om uw vrienden dat je er alles voor zou doen om ze niet kwijt te raken." Hij nam mijn gezicht vast en drukte zijn lippen op de mijne. Ik draaide mijn hoofd van hem weg waardoor hij begon te lachen. "Je weet wat er gebeurd he, Brigitte. Als je ons niet laat doen, doen we Eric en Tineke iets aan." Ik keek hem aan. "Iedereen heeft zijn zwakke punten en bij u zijn dat uw collega's en in het bijzonder, Eric." Hij liet zijn hand meer en meer naar beneden zakken. Ik smeekte hem wel duizend keren om het niet te doen, maar daar had hij geen gehoor voor. "We hebben hem in de gaten, Brigitte. Alleen spijtig voor u dat hij niet zo slim is." De tranen stroomden over mijn wangen. "Doe Eric alstublieft niks. Hij heeft jullie niks gedaan en verdient het niet om gekwetst te worden door jullie." Zei ik hem. Weer lachte hij. "Ik heb het u al gezegd. Het lot ligt in uw handen." Op het moment dat de derde man terug binnen kwam, stond Willem recht. "Dan kunnen we nu eindelijk beginnen." Ik keek de man aan en zag dat hij een camera vast had. Vanaf dan wist ik dat het voorbij was voor mij. Nu hebben ze twee dingen om mij te chanteren of te bedreigen. Dus ik moet het gewoon laten doen. Hoe moeilijk het ook was en het ging worden. Het moest gewoon.

Alles wat ze met me konden doen, deden ze ook. Ze keken niet om naar hoe ik mij voelde, hoe hard ik huilde en hoe vaak ik probeerde tegenstribbelen. Ze kregen me altijd weer te pakken als ze "Eric" zeiden. Ik probeerde soms nog tegen mezelf te zeggen 'fuck Eric, ik moet hier zelf doorkomen', maar Eric betekent zoveel voor mij dat ik het gewoon niet kon. Ik ben daartoe niet in staat. Ondertussen waren we al enkele uren verder. De mannen waren de kamer uit, maar door de stemmen die ik hoorde kon ik uitmaken dat ze nog steeds hier zijn. Mijn lichaam begon steeds zwakker aan te voelen. En elke keer dat ik mijn ogen sloot en terug opendeed, werd mijn zicht waziger. Mijn ademhaling ging steeds moeilijker en dan ging het snel bergaf. Mijn lichaam moest het ooit opgeven en het moment is nu aangebroken. Na alles wat er gebeurd is, kon ik toch nog met een gerust hart mijn ogen sluiten. Mijn lichaam gaf zich helemaal over.