De Buurtpolitie- Achter gesloten deuren

31(vervolg)

Er heerste een lange stilte. We wisten niet wat zeggen of doen. "Sorry..." Hij keek me aan en zette een zwakke glimlach op zijn gezicht. "Wat is er dan allemaal gebeurd?" Vroeg ik voorzichtig. Hij liet zijn hoofd zakken en ik zag dat hij het moeilijk kreeg door die vraag. "Op mijn zeven jaar zijn mijn ouders gescheiden. Mijn moeder is toen verhuist naar Italië dus ik moest bij mijn vader blijven. Ik vond het totaal niet erg, want ik had een goede band met hem. Tot dat hij een jaar later een nieuwe vriendin had. Al vanaf het begin moest ik haar niet en een half jaar later is alles begonnen. Ik was op mijn kamer aan het spelen en opeens kwam ze mijn kamer binnen. Ik negeerde haar en speelde gewoon verder, maar dat beviel haar blijkbaar niet." Begon hij. Hij keek me even aan. De tranen waren in zijn ogen aan het opstapelen. Ik had hem nog nooit zo emotioneel gezien. Hij zette zich met zijn rug tegen de rugleuning van de zetel en begon verder te vertellen. "Ze zei dat ze een spelletje wou spelen met mij, als achtjarige stond ik er dus niet bij stil op welke manier. Voor haar spelletje moest ik me dus uitkleden en vanaf dan is het begonnen. En het werd elke keer erger en ze zei me altijd dat ik het tegen niemand mocht vertellen, anders zou er iets erger gebeuren met mij. Ik heb het dus nooit vertelt tot mijn vader eens binnenkwam en die vrouw direct heeft buiten gesmeten." Ik keek hem geschrokken aan. "Is er iemand buiten uw vader dat dit weet?" Hij schudde zijn hoofd. "Jawel, we zijn er direct mee naar de politie gegaan dus de chef weet dat ook." Ik knikte. "Je bent dus de enigste van mijn vriendengroep die dat weet." Ik glimlachte. Hij droogde zijn tranen en keek me aan. "Sorry als ik je hiermee getriggerd heb." Ik schudde mijn hoofd en zei hem dat hij zich geen zorgen moest maken om mij. Ik ging dichter tegen hem aan zitten en legde voorzichtig mijn armen om zijn middel. "Brigitte, je hoeft dit niet te doen als het u niet gaat." Zei hij nog, maar in plaats van te antwoorden nam ik hem nog steviger vast. Eerst leek het erop dat ik niet goed zou reageren, maar vanaf het moment dat ik Eric zijn armen rond mijn lichaam voelde, begon ik me veilig te voelen. Het voelde zo warm en zo geliefd. En voor het eerst voelde het alsof we beiden ons ziel hebben blootgesteld. "Is het oké voor u? Voel jij u hier goed bij?" Vroeg hij stil. "Het is oké, Eric. Ik heb mij in jaren niet meer zo veilig gevoeld." Antwoorde ik stil. Ik voelde hoe zijn armen ontspanden. Hij wreef met zijn hand over mijn rug en nam me stevig vast. Na een tijd lieten we elkaar los. "Ik zal maar is aan het eten beginnen." Hij stond recht uit de zetel en liep naar de keuken. Ik nestelde me in de zetel met mijn gsm in mijn handen.

Ik was een paar minuten bezig op mijn gsm als de bel gaat. Eric komt de keuken uitgelopen. "Had ik dat ook wel willen doen hoor." Zei ik hem. Hij glimlachte en liep door om de deur te gaan openen. Na een tijd niets gezien of gehoord te hebben, kwam er iemand binnen en het was niet Eric. "Wi...Willem?" Met een grijns op zijn gezicht keek hij mij aan. "Waar is Eric?" Vroeg ik snel en zette me recht in de zetel. "Och Brigitte, uw Ericske toch he." Hij lachte hard en zette enkele stappen dichter bij de zetel. "Eric, ligt ergens in de gang." Vervolgde hij. "Waarom Eric? Hij heeft jou nog nooit iets gedaan!" Zei ik kwaad. Hij streek met zijn hand over de rugleuning en richtte zijn blik op mij. "Omdat Brigitte..hij de reden is dat het scheef is gelopen tussen ons." Zei hij. Zijn ogen weken niet af van de mijne en dat joeg me schrik aan. "Ik blijf altijd voor je terugkomen, Brigitte." Hij grijnsde en kwam weer enkele  stappen dichter. "Laat me gerust, alstublieft." Smeekte ik hem, maar zoals altijd had hij daar geen gehoor voor. "Je hebt gedaan wat je wou doen, wees blij en leef verder." Zei ik hem. Uit schrik dat hij weer iets zou doen kroop ik verder weg in de zetel. Hij lachte en zei "Ik heb bijlange niet kunnen doen wat ik wou doen.." Hij zette zich naast mij in de zetel en trok het deken dat ik over mij had getrokken van mij af. De tranen ontstonden in mijn ogen en ik begon meer en meer naar adem te snakken. Ik wou nog proberen om op Eric te roepen, maar al snel voelde ik Willem zijn handen op mijn lichaam. "Wat denk je te doen?" Hij liet zijn hand van mijn knie naar mijn bovenbeen glijden. "Je bent nog lang niet van mij vanaf." Ik sloeg zijn hand van mij af, waardoor hij begon te lachen. "Denk je nu echt dat je tegen mij opkan?" Hij trok hard aan mijn been waardoor ik helemaal tegen hem aan zat. "Brigitte!" Dat was overduidelijk Eric zijn stem die mij oren doordrongen. Ik moest naar hem toegaan. Ik duwde Willem van me weg zodat ik recht kon staan en naar de gang kon lopen, maar een harde greep rond mijn arm hield me tegen. Willem stond snel recht, duwde me in de zetel en drukte zijn knie tegen mijn lichaam zodat ik niet weg kon. Zijn hand lag op mijn mond zodat ik geen woord kon uitschreeuwen. Alles wat ik ook probeerde om los te geraken, het lukte maar niet. Het leek alsof ik door meerdere mensen achteruit werd geduwd, maar voor de rest was hier niemand. "Brigitte, wat zie je?" Weer hoorde ik Eric zijn stem. Ik draaide brut mijn hoofd zodat mijn mond terug vrij was. "Willem!" Riep ik uit. Ik werd met mijn hoofd hard achteruit geduwd en sindsdien kon ik niets meer doen. "Brigitte, vertel me tot in de details wat je ziet." Willem nam iets uit zijn zak, dat sterk leek op een mes en ging ermee richting mijn hals. Ik had zoveel schrik dat ik mijn ogen sloot en wachtte op het mes dat op mijn keel ging belanden.