De Buurtpolitie- Achter gesloten deuren

19

We waren ondertussen al twee uur aan het werken. Papierwerk deze keer. Het was zo saai dat ik besloot om een pauze in te lassen. "Ik ga me een watertje halen, moet jij iets hebben?" Ik stond recht uit mijn stoel en keek Eric, die ijverig aan het werken was, aan. "Awel ja, een koffietje mag wel." Ik knikte en liep ons kantoor uit richting de keuken. Terwijl de koffie aan het doorlopen was, nam ik voor mezelf een flesje water uit de koelkast. "Brigitte" Ik keek achter me en zag Tineke de keuken inlopen. "Ja?" Ze nam voor haarzelf een flesje water uit de koelkast en kwam naast me staan. "Ga je nu naar Willem vanavond?" Ik zuchtte. Ze wist dat ik er niet graag over praat. "Ja, ik heb geen andere keuze." Ze legde haar hand op mijn arm. "Die heb je wel, Brigitte. Ga er vanavond alstublieft niet naar toe. Laten we samen naar een oplossing zoeken." Ik schudde mijn hoofd. "Om dan morgen te horen of te zien dat er iets is gebeurd met u of met Eric? Nee, bedankt." Ik schonk de koffie in een tas en deed er melk en suiker bij. "Er is altijd een andere oplossing, Brigitte." Ik schudde mijn hoofd en maakte aanstalten de keuken te verlaten. "Leg dan alles uit aan Eric. Dan is hij op de hoogte van alles en is hij op zijn hoede." Ik stopte en keek over mijn schouder naar Tineke. Uiteindelijk lag het lot in mijn handen. Willem valt niet te vertrouwen en als ik Eric alles uitleg kunnen we er met zijn drieën op letten, maar als ik nu gewoon naar Willem ga laat hij hun met rust. Ik zuchtte en liep door. "Voila se." Ik zette de tas koffie bij Eric en zette me neer. "Dankjewel Sjoeke." Ik glimlachte en dronk van mijn water om dan verder te werken. 

Na nog twee lange uren gewerkt te hebben was het middagpauze. Ik zat tussen Tineke en Eric. Eric was geen probleem, want hij was rustig maar Tineke bleef maar praten. Ze was zo blij vandaag. "Mannekes mannekes mannekes." Riep ze op een gegeven moment uit. Iedereen werd stil en keek haar aan. "Vanavond hapje en drankje bij mij thuis, wie komt?" Ik keek haar met grote ogen aan. Ik was er zeker van dat ze dit deed om mij bij Willem weg te houden. Iedereen stemde direct in. "Brigitte, jij komt toch ook?" Vroeg Tineke enthousiast. Ik schudde mijn hoofd. "Ik heb al plannen, sorry." Zei ik nadat iedereen mij probeerde te overtuigen. Ik kon echt zo kwaad zijn op Tineke, maar ik begreep dat ze dit deed. Ze wilt mij ten alle tijden van Willem weghouden, maar ik wil hun beschermen. Dus uiteindelijk botsen we een beetje tegen elkaar.

Het was een vermoeiende werkdag, dus ik was blij dat we eindelijk gedaan hadden. Onderweg naar Willem toe kreeg ik heel veel stress. Ik wist niet wat er mij te wachten stond. Na een kwartier rijden kwam ik bij Willem thuis aan. Ik parkeerde de auto en stapte uit. Met een klein hartje liep ik naar de voordeur en belde aan. "Aah, dag Brigitte." Zei Willem vrolijk als hij de deur opendeed en mij zag staan. Hij nam mij in een omhelzing en liet me binnen. "Zet u neer." Ik keek hem verbaasd aan. Ik kon alles van hem verwachten, maar dat hij zo ging doen was het laatste dat ik had verwacht. "Brigitte, ik heb je naar hier laten komen omdat ik graag zou willen praten met u." Hij zette zich neer in de zetel naast mij. "Waarschijnlijk ga je mij niet geloven, maar ik ben echt veranderd." zei hij. Ik fronste mijn wenkbrauwen. "Dat heb ik toch nog niet gemerkt." Zei ik hem. Hij liet zijn hoofd zakken en leek echt spijt te hebben. "Sorry, maar ik wou gewoon even uw aandacht" Zei hij. "Toen ik vast zat ben ik beginnen beseffen wat voor klootzak ik was. Ik heb echt zoveel spijt dat ik dat allemaal heb gedaan, maar echt super veel. Ik weet dat dat geen excuus is, maar ik wou u echt niet kwijt. Ik hou zoveel van u dat ik u alleen maar voor mezelf wou en ik heb dat getoond op de verkeerde manier." Terwijl hij dat zei keek hij mij heel de tijd in de ogen. Niks van wat hij zei leek gelogen te zijn. "Brigitte, ik hou echt super veel van u. Geef me alstublieft nog een tweede kans." Smeekte hij. Ik schudde mijn hoofd. "Wat als ik nee zeg?" Vroeg ik hem. "Dan denk ik dat ik zot wordt en dan is de kans groot dat ik voor Eric zijn deur ga staan." Antwoorde hij eerlijk. "Waarom Eric?" Vroeg ik hem verbaasd. "Omdat hij in de weg staat van ons geluk." Ik keek hem vragend aan. Tussen mij en Eric is er nooit iets geweest tot sinds kort. "Ja, ik weet dat er iets speelt tussen jullie." Zei hij me. "Waarom doe je dit dan?" Hij zuchtte. "Omdat ik u terug wil. Ik hou van u Brigitte, laat mij u dat bewijzen." Ik schudde mijn hoofd. "Ik kan Eric niet opzij zetten voor iemand die mij slecht heeft behandeld." Zei ik hem. Hij stond boos recht en liep naar de keuken waar hij tegen de kast sloeg. "Het lot ligt in uw handen." Riep hij vanuit de keuken. Ik zag hoe hij zijn gsm nam. Ik begon al te vrezen voor Eric en Tineke. "Als je bewijst dat je veranderd bent, krijg je nog één kans van mij." Hij glimlachte en kwam naar mij toe. "Laat je Eric dan ook vallen voor mij?" Ik haalde mijn schouders op. "Alstublieft, zeg hem dat je niets meer met hem te maken wilt hebben dan geef ik u alles wat je maar wilt. Ik wil een nieuw leven met u opstarten, maar dan moet ik zeker zijn dat Eric uit dat van u verdwenen is." Ik zuchtte. "Eric is mijn werkpartner, dus ik blijf sowieso in contact komen met hem." Hij knikte. "Stel dat ik binnenkort heb bewezen dat ik veranderd ben, zou je dan van werk veranderen voor mij?" Ik schudde mijn hoofd. "Ik wil veel opgeven, maar niet mijn werk." Hij zuchtte en nam weer zijn gsm. "Oke oke, we zullen zien wat de tijd geeft. Goed?" Hij knikte met een brede glimlach op zijn gelaat. Nu was ik gerust gesteld. Hij kan Eric en Tineke al niets meer doen. Voor ik het goed en wel doorhad drukte hij zijn lippen op de mijne. "Ik zou nu wel graag naar huis willen." Hij knikte en stond recht. "Wil je morgen terug naar hier komen?" Vroeg hij enthousiast. "Morgen moet ik langer werken dus dan geraak ik hier niet. Ik zal overmorgen komen, goed?" Hij knikte. 

Ik zat in mijn auto na te denken. Als ik overmorgen terugkom en hem zeg dat ik Eric nog niet heb laten vallen gaat hij hem, Tineke of mij sowieso iets aandoen. Ik nam dus het zekere voor het onzekere en stuurde een bericht naar Eric. 'Ben je nog bij Tineke?' Even later kreeg ik bevestiging van hem. Ik stuurde hem of hij als ik er was even naar buiten zou willen komen zodat we even zouden kunnen praten. Ik legde mijn gsm weg en reed naar het huis van Tineke. Ik stuurde Eric een bericht dat ik er was en stapte mijn auto uit. Eric kwam de woning van Tineke buiten gewandeld en kwam naar mij toe. "Wat scheelt er?" Vroeg hij me. Ik zuchtte en liet mijn hoofd zakken. "Ik vind het echt heel moeilijk om dit te zeggen, maar het moet me echt van het hart." Begon ik. Hij keek me bezorgd aan. "Eric, ik heb er echt lang over nagedacht. Het is geen keuze dat ik van dag op nacht heb gemaakt, maar.." Ik zuchtte. Ik wou hem dit echt niet zeggen. Ik zou voor altijd bij hem willen blijven. Maar Willem houdt het tegen. Ik wil niet dat hem iets overkomt. "Ik kan niet verder met wat er tussen ons speelt. Ik wil het bij collega's houden, Eric." Hij schrok duidelijk van wat ik hem zei. Hij kreeg een krop in de keel en ging met zijn handen door zijn haar. Hij kreeg geen woord over zijn lippen en in zijn ogen begonnen de tranen op te stapelen. "W-waarom?" Vroeg hij me. "Ik voel me er niet goed bij Eric. Ik denk dat dit eerder is gebeurd uit eenzaamheid van mijn kant." Zijn lichaamsbeweging werden onhandig uitgevoerd. Hij leek zich te willen wegdraaien, maar tegelijk zou hij kunnen blijven staan. "Dus je denkt dat er niets is tussen ons? Je wilt niet proberen?" Ik liet mijn hoofd zakken. Ik hoorde hoe hij begon te wenen en terug bij Tineke naar binnen liep. Mijn hart brak in duizenden stukken. Met tranen die over mijn wangen stroomden zette ik mij in mijn auto en reed naar huis. 

Eerst werd mijn leven kapotgemaakt door een ander en nu maak ik hem zelf kapot. Ik wist echt niet wat ik deed of wat ik kon doen. Soms leek ik geneigd te zijn om de raad van Tineke op te volgen, maar dan zat de schrik dat Willem hen iets ging aandoen er in. Ik wil hen echt niet kwijt. Ik ga dan liever door het leven met een gebroken hart dan dat ik hen moet verliezen.