De Buurtpolitie- Achter gesloten deuren

11

Eric

Mijn lichaam bleef verstijfd maar het waren mijn gedachten die ervoor zorgden dat ik Brigitte net op tijd naar mij toe kon trekken. "Brigitte alstublieft" Ze was in tranen uitgebarsten terwijl ze mij van haar af probeerde duwen. "Brigitte, nee...dit gaan we niet doen!" Zei ik streng terwijl ik de komende tranen probeerde tegenhouden. "Eric, laat me los alstublieft." Smeekte ze. "Nee Brigitte, ik laat u niet los. Niet nu, nooit niet. Gij betekent zoveel voor ieder van ons en niemand kan u missen. Ik weet dat het op deze moment erg moeilijk is, maar wij willen u helpen. Samen...als één komen wij hierdoor. Wij geloven in u Brigitte...ik geloof in u." Ze gooide haar armen om me heen en huilde nog harder dan dat ze al deed. Mijn hart brak. Dat ik dit nooit gezien heb. Het was een lange tijd stil tot dat ik de stilte verbrak. "Eigenlijk heb ik wel een beetje hoogtevrees." Met de schrik dat ik dit niet op de juiste moment had gezegd keek ik haar aan. Ze lachte zachtjes waardoor ook ik even lachte. "Ben je bereid om samen met mij hier van de rand weg te gaan?" Vroeg ik voorzichtig. Ze keek mij met haar betraande ogen aan. Ze knikte zachtjes. Ik stond voorzichtig recht en hielp haar rechtstaan. Ik nam haar stevig vast omdat ik zag dat haar lichaam zwak was. Ze kon nauwelijks op haar benen staan. We liepen naar de deur waar Koen hem openhield. Tineke legde voorzichtig haar hand op Brigitte haar schouder als teken dat ze er voor haar was. We liepen samen naar beneden en ik bracht haar direct naar de ambulance. De chef kwam naar mij toegelopen. "Hoe gaat het met haar?" Vroeg hij bezorgd. Ik liet mijn hoofd zakken om hem niet te laten zien dat dit ook mij raakte. "Niet goed. Ze ziet er niet uit. Willem heeft haar dit allemaal aangedaan." Zonder iets te zeggen liep de chef naar onze auto en bleef een tijdje weg. Ik draaide me om en zag hoe de ambulanciers met Brigitte bezig waren. Eén van hen kwam naar mij. "We gaan mevrouw moeten meenemen naar het ziekenhuis. Ze is er erg aan toe maar ze is buiten levensgevaar." Zei de man. "Kan hij met jullie meerijden?" De chef kwam naast mij staan en legde zijn hand op mijn schouder. "Tuurlijk." Zei de man. Ik keek de chef aan. "En al dat werk dan?" De chef haalde zijn schouders op. "Je gaat je niet kunnen concentreren wetende dat Brigitte in het ziekenhuis ligt. Ga maar gewoon mee. Trouwens, als Brigitte wakker wordt heeft ze een vriend nodig. Jij bent die enigste die zij vertrouwt." Ik knikte en stapte de ambulance in. Aan het ziekenhuis aangekomen namen ze Brigitte mee en moest ik wachten in de wachtzaal. Met tegenzin zette ik mij op één van de stoelen neer. Ik barstte direct in tranen uit. Hoe kon ik dit niet gezien hebben? Ik maakte mezelf hier zo kwaad in.

Minuten lang die wel uren leken zat ik hier in de wachtkamer. Ik was ondertussen al een beetje gekalmeerd. Een mama kwam binnen met haar dochter en zette zich over mij neer. Ik glimlachte en droogde mijn tranen. "Mama, waarom huilt die meneer?"  Hoorde ik het meisje vragen. "Hij zal verdrietig zijn he Marie." Het meisje keek me aan. "Waarom is die verdrietig?" Vroeg ze weer waardoor ik een glimlach op mijn gezicht kreeg. "Dat weet ik niet Marie." Antwoordde de mama. "Maar mensen mogen toch niet verdrietig zijn?" De mama lachte zachtjes. Het meisje kwam naar mij toegelopen en gaf mij een knuffel. Ik lachte. "Sorry hoor." Excuseerde de mama zich. "Dat is geen enkel probleem. Een knuffel van een kind kan wel eens deugd doen." Glimlachte ik. "Dat is waar. Hebt u kinderen?" Ik schudde mijn hoofd. "Laten we zeggen dat ik al lang het single leven leidt." Zei ik en lachte. "Ahzo, ja dan is het moeilijk om kinderen te hebben natuurlijk." Lachte ze. Ik knikte. "Al goed dat peter en meterschap nog bestaat." Zei ik. "Ah u bent dus peter?" Ik knikte. "Van de zoon van mijn broer." Ik nam mijn gsm en liet haar een foto zien. "Schoon manneke. Mag ik vragen waarom u hier bent?" Vroeg ze voorzichtig. "Mijn beste vriendin zit in een moeilijke periode en is zwaargewond. Ik wacht nog steeds op resultaten." Zei ik haar. "Ow, veel sterkte voor uw vriendin en voor u ook." Ik glimlachte en bedankte haar. We praatte nog een hele tijd tot plots de chef de wachtkamer binnenkwam. "Eric, heb je al nieuws?" Vroeg hij me. Ik schudde mijn hoofd. "Nog steeds niet. Ik maak me echt wel zorgen." Zei ik hem. "Dat snap ik. Willem is al overgebracht naar de rechter en wordt waarschijnlijk vastgezet voor poging tot moord." Ik knikte. "Heeft hij alles bekend?" Deze keer knikte hij. "Het ging redelijk vlot. Hij heeft wel gedreigd u nog iets aan te doen maar hij zit vast dus hij kan niks doen." Zei hij. Ik grijnsde. "Dat hij maar is voor mijn neus staat, het zal zijne beste dag niet zijn." Hij knikte en zei dat hij aan de dokters ging horen of er al nieuws was. "Poging tot dus? Werk je bij de politie?" Vroeg de vrouw mij. "Ja, en dat is mijn collega die nu hier ligt. Maar ik beschouw haar meer als beste vriendin." Ze knikte en gaf me een blik dat me liet zien dat ze mij begreep. "Hier." Ze gaf me een kaartje. "Voor moest je een babbel nodig hebben ofzo." Vervolgde ze terwijl ik keek naar de naam en nummer dat er op het kaartje stond. "Ik zal je mijn kaartje ook geven. Dan weet je wie ik ben als ik stuur en vergeet te zeggen wie ik ben." Zei ik met een glimlach op mijn gezicht. Ik gaf haar mijn kaartje en op hetzelfde moment hoorde ik de chef mij roepen. Ik draaide mijn hoofd en zag een dokter bij de chef staan. "Bedankt." Zei ik tegen de vrouw en verplaatste me dan naar de chef en de dokter. "Goedemiddag, ik ben dokter Petersen de behandelende arts van mevrouw Broecks. Zoals u al weet heeft ze heel veel wonden en blauwe plekken, maar ze heeft ook een paar gebroken ribben en een gekneusde pols. De hoofdwonde die ze had hebben we moeten naaien. Al bij al valt het fysieke gedeelte nog goed mee. Ze gaat fysiek volledig herstellen. Het psychologische gedeelte ligt wat anders. We hebben al een psycholoog bij haar laten langsgaan en ze vindt het nogal verontrustend. Ze heeft al paar dagen niets gegeten of geslapen. We zijn dus van plan om haar minimum twee weken op de psychiatrische afdeling te leggen zodat ze haar trauma's op een goede manier kan verwerken." Legde de dokter uit. "Psychiatrische afdeling? Daar gaat Brigitte nooit mee akkoord gaan." Zei ik en keek de dokter en de chef aan. "Eric, dat is nu het beste voor Brigitte." De chef legde zijn hand op mijn schouder. "Nee chef, net niet. Ze gaat dat echt niet willen." Ik keek hem doordringend aan. "Dokter, wij hebben een psycholoog bij ons werken. Is het niet beter dat ze daarmee praat? Hij kent haar door en door en bij ons is ze ook omringt door vertrouwelijke personen." Zei de chef. De dokter keek van de chef naar mij en zuchtte. "Ik zal zien wat ik kan doen." Ik knikte en bedankte hem terwijl ik hem een hand gaf. "Mogen we haar zien?" De dokter knikte en deed teken dat we hem moesten volgen.

_________________________

Sorry voor het lang wachten op dit deel. Ik had sommige mensen gezegd dat dit deel al eerder online zou komen maar ik had toen al een heel lang deel geschreven en toen ik die online wou zetten was alles ineens weg :/ door persoonlijke redenen was ik ook niet direct terug opnieuw begonnen. Dus bij deze hebben jullie het deel :)