De Buurtpolitie- Achter gesloten deuren

18

Na een lange tijd alleen op het kantoor gezeten te hebben, kwamen ze eindelijk binnen. In totaal hadden ze drie personen gearresteerd, maar Willem was er niet bij dus ik wist al hoe laat het was. Eric kwam hoofdschuddend boven. "Hij is kunnen ontsnappen." Maakte hij duidelijk. Ik liet mijn hoofd zakken. Nu kan ik nog steeds niet met een gerust hart gaan slapen. "Hey" Hij hurkte zich voor mij neer en nam mijn handen vast. "Alles komt goed he! We gaan hem snel vinden en dan kan hij u niets meer doen." Ik zat met mijn gedachten zo ver weg waardoor ik niet reageerde op wat Eric zei. "Ik ga er ten alle tijden voor u zijn." Zei hij terwijl hij mijn hoofd tilde met zijn vinger. Ik glimlachte. 

Volgende dag

Na het werk passeerde ik nog even langs de winkel voor dat ik naar huis ging. Als ik mijn boodschappen had zette ik ze in de koffer en stapte zelf de auto in. Ik legde mijn gsm in het bakje naast mijn zetel en stak de sleutel in het contact. Plots voelde ik hoe iemand mijn hoofd naar achter trok en iets scherp tegen mijn keel plaatste. Ik keek in de achteruitkijkspiegel en zag Willem zitten. "Ge zijt niet slim geweest he schatteke." Willem kreeg een grijns op zijn gezicht. "Ik geef je nog tot morgenavond de kans. Durf iets te zeggen tegen uw collega's en zowel uw Ericske als Tineke gaan eraan, heb je dat goed begrepen?" Ik knikte in hoeverre ik kon. Willem lachte en stapte dan mijn auto uit. Het was mij een raadsel hoe hij in mijn auto was geraakt. Ik zuchtte van opluchting en keek nogmaals in de achteruitkijkspiegel. Ik had een snee in mijn hals, maar die was niet zo diep dat ik gevaar kon lopen. Ik reed snel naar huis zodat ik me toch nog iets veiliger voelde.

Als ik alle boodschappen had weggezet zette ik mij in mijn zetel. Ondertussen had ik de wonde in mijn hals al verzorgd. Ik had al enkele berichten van Eric gekregen die vroeg of ik al thuis was of niet. 'Sorry Eric, ik was gaan winkelen en was dan zo druk bezig met mijn boodschappen dat ik het was vergeten. Ik ben veilig thuis geraakt! Xx' Stuurde ik snel. Nog geen twee minuten later kreeg ik een antwoord. 'Mij zo vergeten :o en super, dan ben ik gerustgesteld :) Xx' We stuurden nog uren naar elkaar om dan uiteindelijk om 23 uur te gaan slapen.

"Goedemorgen sjoe." Eric kwam het kantoor binnen gelopen. Hij deed zijn jas uit, hing die aan de kapstok en gaf mij een kus op de wang. "En, wat moeten we doen?" Hij zette zich aan de andere kant van het bureau en deed zijn laptop open. "Papierwerk tot we een zaak hebben." Zei ik hem en keek hem snel aan. "Is er al meer geweten over Willem?" Vroeg hij me. Even hield ik mijn adem in. Ik had niet verwacht dat hij daarover ging beginnen. "Nee, er is een storing op zijn enkelband waardoor ze niet weten waar hij is." Hij knikte en voor de rest reageerde hij niet, dus ging ik er voor de rest ook niet op in. Even was er een stilte tot Eric terug begon over de enkelband van Willem. "Ik heb het eens opgezocht" Ik draaide mijn stoel naar Eric toe en keek hem aan. Hij legde uit wat hij vond. "Als ze niet kunnen zien waar hij is, met andere woorden als er een storing op zit, wilt dat zeggen dat de persoon in kwestie er zelf voor heeft gezorgd of dat er iets niet goed zit in het systeem." Hij draaide zijn laptop zodat ik alle informatie kon lezen. "Er is sowieso al geen storing in het systeem, want dat hebben ze al een paar keer nagekeken." Ik zag hoe Eric de wonde in mijn hals aan het bekijken was. En het duurde niet lang voor dat hij vroeg hoe ik daar aan kwam. "Er was iets van mijn kledij dat scherp was en dat heeft mij gesneden." Loog ik. Ik draaide mijn stoel terug om en werkte verder aan wat ik bezig was. "Brigitte, eerlijk gezegd geloof ik dat niet. Je weet dat je alles kan zeggen tegen mij. Ik wil over alles praten en luisteren als jij dat wil." Ik zuchtte. Hij maakte mij het al zo moeilijk door slecht te communiceren dus ik kon hem nu echt niets vertellen. "Moest het kunnen zou het goed zijn." Zei ik met een zucht. "Hoezo?" Vroeg hij me. "Uw communicatie trekt op niks de laatste tijd en als ik je dan iets zeg loop je gefrustreerd rond. Op den duur krijg ik schrik om iets te zeggen." Zei ik hem zo rustig mogelijk. Ik werd hier echt kwaad van, maar uit ervaring weet ik dat ik beter rustig kan blijven. "Wat bedoel je daarmee?" Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek me bedacht aan. "Dat ik niet weet hoe ik mij moet gedragen. Ons ding lijkt uw ding te zijn en dat is het probleem in uw communicatie." Ik stond met een diepe zucht recht en liep het kantoor uit richting de keuken. Ik hoorde nog dat Eric mij riep, maar dat negeerde ik gewoon. Ik nam een flesje water uit de koelkast en ging na een paar minuten terug naar ons kantoortje. Ik was van plan om het stil te houden, maar Eric dacht daar anders over. "Brigitteke, gaan we straks na het werk een happeke eten om erover te praten?" Ik zuchtte, maar dan dacht ik dat dat misschien wel het moment kan zijn dat Eric beter gaat beginnen communiceren. "Ja, is goed." Ik zette mij neer op mijn stoel en werkte verder.

Voor Willem was alles in orde dus ik stuurde hem bericht dat hij zijn enkelband er kan af doen. Hij antwoorde dat ik om tien na twaalf vanmiddag naar buiten moest gaan. Aangezien het nu zo laat is ging ik met een klein hartje naar beneden. "Ik ga even iets halen in mijn auto." Zei ik tegen iedereen en vertrok. Willem stond in de gang op mij te wachten. Ik zette mij op een afstand van hem en keek hem aan zodat hij wist dat hij kon zeggen wat hij wou. "Schatteke...je hoeft toch geen schrik van mij te hebben." Zei hij met een grijns op zijn gezicht en kwam dichter naar mij toe. "Ge zijt heel hard bedankt om ervoor te zorgen dat ik van die enkelband vanaf ben." Zei hij. Ik glimlachte zwak. Ik kon hier mijn werk door verliezen dus het was echt niet graag gedaan, maar ik kon niet anders. Hij zou Eric en Tineke echt nog iets aandoen. "Wees eens eerlijk. Jij houdt nog van mij he?" Ik liet mijn hoofd zakken. Ondanks alles dat hij heeft gedaan heb ik altijd van hem gehouden, maar ik denk dat dat meer uit eenzaamheid is dan echt vanuit liefde. Hij wreef met zijn hand over mijn wang en nam dan mijn gezicht in zijn handen. Hij keek me met een grijns op zijn gezicht aan en kuste me. Heel even kwamen alle goede herinneringen naar boven, maar die werden al snel van de baan gegooid door alle slechte dingen die zijn gebeurt. Ik duwde hem van mij weg en wou terug naar boven gaan, maar hij nam mijn arm vast en duwde me tegen de muur. "Denk maar niet dat je zo snel van mij vanaf bent. Als je morgenavond naar mij thuis komt zal ik jullie voor de rest allemaal en altijd gerust laten. Goed plan?" Ik keek hem vies aan. Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om naar hem toe te gaan. "Vergeet niet dat ik nog mensen heb rondlopen he. Eric en Tineke zijn een makkelijk prooi op dit moment." Ik keek hem geschrokken aan. Hij lachte en liep de deur uit. "Brigitte?" Tineke kwam de gang in gelopen en zag nog net Willem de deur uitlopen. "Was dat Willem?" Ik haalde mijn schouders op en liet mijn hoofd zakken. "Brigitte, zeg mij alstublieft niet dat jullie terug contact hebben met elkaar." Ik reageerde niet, waardoor Tineke genoeg wist. "Brigitte alstublieft. Hij heeft u het leven zuur gemaakt en nu ga je terug naar hem toe? Wat kwam hij hier doen?" Ze klonk kwaad en teleurgesteld. Ik begreep haar wel. Ze heeft hetzelfde meegemaakt en zij maakt er nu het beste van, terwijl ik het gevaar blijf opzoeken. "Hij vroeg of ik morgenavond naar zijn thuis wil komen." Ze keek me geschrokken aan. "Je gaat dat toch niet doen?" Ik trok mijn schouders op. "Ben je nu serieus?" Vroeg ze me. "Hij dreigt u en Eric iets aan te doen. Ik wil dat niet op mijn geweten hebben." Mijn stem klonk kwaad, maar ik wou haar gewoon laten inzien dat ik dit niet met plezier doe. "Ik wil jullie niet kwijt, Tineke. Echt niet." Zei ik haar terwijl ik in tranen uitbarstte. Ze gooide haar armen rond mijn lichaam en nam me stevig vast. "We vechten ons hier samen door." Ik droogde mijn tranen en maakte duidelijk dat ik terug naar boven wou gaan. Dat is dan ook wat we direct deden.

Eric zou me meenemen naar een snackbar waar we iets konden eten en even konden praten over hoe we nu verder moesten, maar uiteindelijk waren we in een chique restaurant. Ik was er totaal niet op voorbereid en ik was er al helemaal niet voor gekleed. "Wat scheelt er ?" Ik keek in het rond. Ik wist niet wat ik moest antwoorden. Het was hier mooi en waarschijnlijk ook lekker. Het is leuk dat Eric me meeneemt naar zo'n plaats, maar niet op deze manier. "Het is hier mooi." Zei ik dan maar. "En ze hebben lekker eten." Hij glimlachte. "Je moet echt beter gaan communiceren, Eric." Hij keek me aan maar zei niks. "Je vraagt me op date zonder het echt te vragen. En het is niet dat ik er problemen mee heb om hier te eten, maar..." Eric onderbrak me. "Ik wil hier niet zijn met u." Ik keek hem vragend aan. "Ik zit liever thuis met eten in de zetel naar een film te zien...met u." Zei hij me. Er was een korte stilte tussen ons. Op één of andere manier moesten we hier weggeraken. Ik wou hier weg. Ik stond recht en liep naar buiten richting de auto en hoopte dat Eric mij zou volgen. 

Uiteindelijk belandde we samen in Eric zijn zetel. "Wat als iemand dit te weten komt?" Ik lag op mijn rug op de zetel en Eric hing half boven me. "Niemand komt dit te weten." Zei hij stil. Ik ging met mijn hand door zijn haar en keek hem in de ogen aan. "Wat doe je nu toch?" Ik nam zijn t-shirt vast en trok er een beetje aan. "Verliefd op je worden." Ik wist niet wat ik daarop moest antwoorden. Zelfs niet hoe ik mij hierbij moest voelen. Lang hoefde ik daar niet over na te denken, want Eric drukte zijn lippen op de mijne. En ik had niet de intentie om hem tegen te houden, integendeel. Zijn aanrakingen alleen al voelde zo geliefd en liefst van al zou ik willen dat dit moment voor altijd blijft duren. Hij loste zijn lippen en keek me aan. Zijn ogen glinsterden en zijn glimlach had ik nog nooit zo breed gezien.