De Buurtpolitie- Achter gesloten deuren

10

Urenlang zat ik vast in de kelder en Willem liet mij maar niet alleen.  Hij sloeg me, stampte me, randde mij aan. Hij had zelfs geen schrik om een mes te gebruiken en dat maakte mij duidelijk dat dit het einde voor mij betekende. De pijn stroomde door heel mijn lichaam waardoor ik me zwak voelde. Ik had me nog nooit zo slecht gevoeld. En ik probeerde hier echt onderuit te komen maar Willem bleef me int oog houden. Er was geen enkele kans om weg te glippen. Tot er plots paar keer aan de deur gebeld werd op het moment dat Willem mij wou slaan. Hij zuchtte en liep naar boven. Met al de kracht die ik nog over had sloop ik achter hem aan en hield de deur tegen die hij wou toedoen. Terwijl hij naar de deur ging sloop ik naar de tuin. Ik kwam uit aan de poort die naar de straat leidde. Ik keek naar de deur en zag daar mijn collega's staan. Ik zou nu naar mijn collega's willen lopen maar ik wist dat het dan alleen maar erger zou aflopen en ik moest kosten wat kost bij mijn plan blijven. Ik keek nog eens naar de voordeur en zag dat Tineke een blad vast had, dat was waarschijnlijk mijn afscheidsbrief. Na een tijd zag ik hoe ze het huis verlieten en wegreden. Dat was de kans om mijn plan verder te zetten. Ik liep zo snel ik kon weg van het huis.

Eric

Ik kwam aan aan het kantoor en begaf me naar de vergaderzaal. "Goedemorgen." Zei ik vrolijk. Ik zette mij op mijn vaste plaats en begon mee te praten met Koen en Obi. Even later kwam de chef binnen voor de taken te verdelen. "Eric, Brigitte is denk ik nog ziek dus je mag papierwerk doen." Ik knikte. Ik was best wel bezorgd om Brigitte. Ze was gisteren ook al ziek en dan had ik haar een bericht gestuurd maar daar heeft ze nog steeds niet op geantwoord. Normaal antwoordt ze op ten minst na een dag maar ook dat heeft ze nog niet gedaan. Ik stond recht en ging naar het kantoor van mij en Brigitte. Ik zet me neer en begin in de schuiven te rommelen op zoek naar een nietjesmachine. In plaats van een nietjesmachine gevonden te hebben, vond ik een papier dat net hetzelfde was als waarop Brigitte eergisteren aan het schrijven was. Toen deed ze echt vreemd. Ik mocht precies niet weten wat ze aan het doen was. Aangezien Brigitte er toch niet was zag ik dat als de goede kans om te kijken. Ik nam het blad uit de schuif en vouwde het open. Het eerste zinnetje stond me al niet aan waardoor ik snel begon verder te lezen. 

"Liefste collega's,

Als jullie dit lezen zullen jullie mij waarschijnlijk niet meer terugvinden. Met heel veel pijn in mijn hart zal dit dan ook gebeuren. Ik heb jullie altijd heel graag gezien en ben ook altijd heel trots geweest op het feit dat ik jullie mijn collega's heb kunnen noemen. 

Ik hou van jullie xx Brigitte " 

Met tranen die over mijn wangen stroomden liep ik naar het kantoor van de chef. "Chef?" Hij keek me bezorgd aan en stond recht. "Wat scheelt er?" Ik kreeg niets over mijn lippen dus overhandigde hem de brief. Nadat hij dat gelezen had liep hij zijn kantoor uit, zei iets tegen Koen en Tineke en kwam dan terug. "Zet u even neer." Zonder te antwoorden zette ik mij op een van de stoelen. "Weet gij wat er scheelt met Brigitte?" Vroeg de chef terwijl hij zich naast mij neerzette. Ik schudde mijn hoofd. "Ze leek gelukkig te zijn. Zelfs al leek ze soms vreemd te doen. Alles leek erop dat ze gelukkig was." Na nog een aantal vragen beantwoord te hebben mocht ik mezelf een koffie gaan halen en wachten tot Koen en Tineke terugkwamen. Net als ik mijn koffie had kwam de chef naar mij toegelopen. "Eric, er is een melding van dat iemand op een dak staat. Koen en Tineke zijn onderweg maar ze hebben versterking gevraagd. Kunt gij meegaan met mij?" Ik knikte en zette mijn koffie neer. Ik nam snel mijn gerief en volgde de chef naar de auto. "Waar is het te doen?" Vroeg ik hem. "Aan die bouwbedrijven." Ik keek hem met grote ogen aan. Er staan heel wat hoge gebouwen. "Weten ze al iets meer van Brigitte?" De chef knikte. "Ze ligt blijkbaar doodziek in haar bed." Zei de chef. "En wat dan met die brief?" Vroeg ik hem. Hij haalde zijn schouders op. "Willem weet ook van niets." We kwamen even later aan aan onze bestemming. We zagen Koen en Tineke net uitstappen. "Koen, Tineke, gaan jullie maar direct naar boven. Wij roepen brandweer en ambulance op." Tineke knikte en trok Koen mee naar binnen. De chef riep de nodige bijstand op terwijl ik naar boven keek. De persoon zat op de rand neer en keek af en toe naar beneden. Na een lange tijd zat de persoon er nog steeds wat ik zeer raar vond aangezien Tineke zo een mensen heel rap meekrijgt, maar deze keer leek het haar niet te lukken. De chef zijn gsm ging waardoor ik hem even aankeek. "Eric, Tineke vraagt of je even naar boven wilt." Zei de chef. Ik keek hem vragend aan maar ging toch naar boven. De chef gaf me nog een deken mee voor de persoon in kwestie. Ik kwam boven aan en Koen en Tineke stonden mij al op te wachten. "Eric, ga nu niet direct helemaal crazy worden maar..." Tineke stopte even en keek Koen bang aan. Ik keek hen vragend aan. "Wat is er?" Vroeg ik hen. "Dat is Brigitte dat er zit." Zei Koen stil maar toch luid genoeg dat ik het kon horen. "Wat?" Riep ik uit. Ze knikten en lieten me door richting Brigitte. Ik ademde diep in en uit en stapte het dak op. "Brigitte..." Ik zag hoe Brigitte haar schouder rechtte van het verschieten. "Ik weet niet wat er gaande is of waarom je dit wilt doen..." Ik zette een paar stappen dichter en zag dat haar kledij helemaal kapot was. "Maar ik weet wel dat dit geen oplossing is." Zei ik voorzichtig. Ik zette nog een paar stappen dichter en zag haar lichaam volstaan met schrammen en blauwe plekken. "Ik kan het niet meer aan." Haar stem was zo breekbaar. Ik had haar nog nooit zo gehoord en het brak mijn hart. "Ik ga je niet zeggen dat ik je snap, want ik snap je niet. Maar ik ga je wel zeggen dat ik je zo niet ken. Ik ken je als de mooie, fantastische maar vooral sterke vrouw. De vrouw die iedereen aan het lachen bracht en de vrouw die de levens van een ander redde, zelfs die van haar eigen collega." Ze keek even achterom. Ik verschoot en bleef verstijfd aan. Haar gezicht stond vol met blauwe plekken en de tranen liepen over haar wangen. Haar lichaam was helemaal aan het trillen en dat was voor mij het dieptepunt. Normaal moeten wij zo dicht mogelijk bij de deur blijven staan maar dat lukte mij echt niet. Ik ging naast Brigitte staan en legde het deken om haar heen. Nadien zette ik mij naast haar neer. "Wat is er gebeurd?" Vroeg ik voorzichtig. Ze barstte in tranen uit. "Willem." Fluisterde ze. De woede begon zich al op te stapelen. "Heeft Willem dit allemaal gedaan?" Ze knikte. "Waarom wil je dit doen?" Vroeg ik weer voorzichtig. "Ik ben het allemaal zo beu. Het leven is niet voor mij bestemd. Ik wil dit niet meer..." Ik zag hoe ze haar bovenlichaam meer en meer naar voor liet vallen, wat voor mij een teken was dat ze het op deze manier gedaan wilt maken. Maar toch verstijfde ik, ik wist niet wat ik moest doen. Mijn ademhaling versnelde en mijn hart ging alsmaar sneller maar toch leek ik niets te doen...