De Buurtpolitie- Achter gesloten deuren

33

Vandaag was het zover. Na weken lang thuis gezeten te hebben, gingen Eric en ik terug gaan werken. Het zouden nog geen hele dagen zijn, want dat zouden we nog niet aankunnen. Of ik toch niet. En Eric wou niet van mijn zijde wijken. Hij mocht al gewoon hele dagen werken, maar hij was zo bezorgd over mij dat hij liever bij mij bleef. We zaten rustig aan de ontbijttafel te eten. "Denk je dat het gaat gaan voor u?" Vroeg hij me en toonde enige bezorgdheid. Ik glimlachte. "Ja hoor. Met u aan mijn zijde ben ik er zeker van." Ook hij begon nu te glimlachen. "Als het niet gaat zeg je het mij direct he!" Ik knikte en zei hem dat ik dat direct zou doen. Terwijl ik aan mijn laatste boterham bezig was, begon Eric de tafel af te ruimen. "Het is maar een halve dag, maar het is een begin. Het kan meevallen, maar het kan even goed zwaar tegenvallen. Als je een zware dag hebt gehad of je wilt praten over de dag, ook al werken we dagelijks samen, ik luister altijd he." Zei hij oprecht en nam zijn bord in zijn handen. Ik glimlachte en bedankte hem. Bij het mij voorbij lopen, drukte hij zijn lippen op mijn wang en ging dan zijn bord wegzetten in de keuken. Tussen Eric en mij ging het goed. We konden onszelf nog geen koppel noemen, want intiem contact is er maar heel miniem. Dat vond ik wel ideaal aan Eric. Hij kon me laten zien en voelen dat hij echt van me houdt, zonder de woorden te gebruiken of lichamelijk contact te maken. Hij was geduldig en meelevend en dat is wat ik zocht. In heel mijn leven al zocht ik een man als hem. En ik was blij dat ik die eindelijk gevonden had. Alleen was het wel spijtig dat niet alles loopt zoals ik het wou. Na de kus op het kantoor is er ook niks meer gebeurd tussen ons, maar dat maakte niet uit. We wisten van elkaar wat we wouden en dat is het belangrijkste. 

We liepen de lange gangen van het gebouw door. We kwamen aan het onthaal aan en begroette Patrick. "Dag Eric, dag Brigitte. Welkom terug!" Zei hij blij en gaf een klein knikje. We gaven een klein knikje en liepen verder. "Goedemorgen iedereen." Zeiden Eric en ik in koor. We zetten ons neer terwijl iedereen op ons antwoordden. Ook de chef kwam direct af om ons te verwelkomen. Voor er rustig terug in te komen liet de chef ons papierwerk doen. "Het is echt fijn om terug te zijn." Zei ik terwijl ik me neerzette in de bureaustoel. Eric lachte. "Amai nog niet." Hij zette zich over mij neer en keek even rond. "Het lijkt al een eeuw geleden." Lachte hij en keek mij aan. "Inderdaad. We zullen er maar ineens aan beginnen zeker." Ik nam enkele mapjes van de hoge stapel en begon ze te klasseren. 

Na vier uur hard gewerkt te hebben mochten Eric en ik naar huis. Het leek niets, maar mentaal was het wel heel zwaar. "Tot morgen!" Riep ik doorheen de ruimte zodat iedereen mij kon horen. Ik liep het kantoor uit en liep direct naar de auto. Even later kwam Eric eraan. We stapten de auto in en reden naar huis. "Ik denk wel dat er nog gewinkeld moet worden, want we hebben niets meer van eten thuis." Zei Eric en keek me snel aan. "Kan je mij dan thuis afzetten? Ik ben echt moe en rust liever even uit." Hij leek te twijfelen. "Is goed, maar als er iets is bel je direct he!" Ik glimlachte en knikte. Hij zette me thuis af en vertrok naar de winkel. Ik was totaal niet moe. Ik was gewoon uitgeput en ik wou alleen zijn. Ik zette me in de zetel neer en staarde voor me uit. Ik zette de tv op een muziekzender zodat ik een beetje achtergrondmuziek had. Het was leuk om terug te kunnen werken, maar toch kon ik geen pauze inlassen in mijn hoofd. De gedachtes bleven erdoor stromen en er kwam geen einde aan. Ik zuchtte. Ik wou gewoon dat er één keer stilte was in mijn hoofd. De chaos in mijn hoofd werd zo druk dat ik de druk op lichamelijk vlak wou veranderen. 

(OPGELET TRIGGERS!!)

Met een mes in mijn handen en bloedende armen zat ik in de zetel. De tranen vloeiden over mijn wangen. Ik wou dit niet, maar ik kon niet anders. Er gebeurde zoveel in me en met me waar niemand iets vanaf wist en dat moest ik kwijt op deze manier. Ik hoorde de voordeur opengaan. Ik hield mijn adem in. Nu kwam het moment dat ik mijn zwakte ging tonen aan hem. Met overvolle zakken kwam hij binnen. Hij zag me zitten in de zetel en begon al direct te panikeren. "Nee, Brigitte. Alstublieft." Hij zette de zakken die hij vast had in de keuken en kwam naar mij toe met een klein zakje. Hij zette zich naast mij neer en keek naar mijn armen. We keken elkaar aan, waardoor ik in tranen uitbarstte. Hij verzorgde mijn armen zonder nog maar één woord te zeggen. Als mijn armen verzorgd waren legde hij het zakje en het afval op de salontafel en nam mij stevig in zijn armen. "Sorry.." Zei ik stil. Hij reageerde niet, maar drukte me steviger tegen zich aan. "Ik mocht u niet alleen laten." Zei hij na een tijd van stilte. "Waarom?" Vroeg hij voorzichtig. "Kon het allemaal even niet meer aan. Het werd me veel te veel." Zei ik stil. "Brigitte, ik snap dat je dit wilt doen...echt waar. Maar je bent zo prachtig. Uw lichaam verdient dit niet. Reageer het dan op mij af, maar niet op jezelf. Je bent mooi Brigitte, zowel vanbinnen als vanbuiten. We gaan hier samen voor zorgen dat dit niet meer gebeurd!" Zei hij me en liet me los. "Sorry dat ik je weer teleurstel." Zei ik hem en keek hem aan. "Nee nee nee, Brigitte." Hij legde voorzichtig zijn handen op mijn wangen en zorgde ervoor dat ik hem bleef aankijken. "Je stelt me niet teleur, Brigitte. Je stelt niemand teleur. Je laat zien dat je hulp nodig hebt en dat is heel moedig van u, maar ik wil gewoon dat het niet meer op deze manier gebeurd." Ik glimlachte zwak en knikte. "Spijtig dat ik het niet kan laten zien maar.." Ik legde mijn hand op de zijne, die nog steeds op mijn wang lag. "Ik hou van u!" Zei ik gemeend. Zijn glimlach op zijn gezicht werd breed, heel breed. Ik drukte mijn lippen liefdevol op de zijne. Eindelijk kon ik mijn liefde tonen, of toch laten voelen.

Ondertussen was het al laat in de avond. Ik was blijkbaar op de zetel, in Eric zijn armen in slaap gevallen. Ik had nog nooit zo rustig kunnen slapen. Ik deed mijn ogen open en geeuwde. "Ik had je gerust willen laten liggen, maar ik denk dat het bed beter ligt." Zei Eric terwijl hij met zijn hand over mijn bovenarm wreef. "Je had me gerust mogen laten liggen hoor. Nu sliep ik eens rustig." Zei ik en glimlachte. "Ow..Hoe bedoel je?" Ik zette me half recht maar liet mijn handen op zijn borst liggen. "Ik heb last van nachtmerries dus ik slaap altijd heel onrustig en nu had ik dat niet." Legde ik uit. "Omdat er iemand bij je is?" Ik haalde mijn schouders op. "Ik denk omdat jij bij me bent." Zei ik stil. "Heb je liever dat ik bij je blijf?" Weer haalde ik mijn schouders op. "Ik wil uw nachtrust niet verpesten." Zei ik hem. "Maar je sliep nu al heel rustig in mijn armen. Trouwens, ik doe alles voor je." Ik glimlachte. "Kom, dan kruipen we er ineens in." We kleedden ons om en kropen in bed. Eric legde zijn arm stevig om me heen. Ik legde mijn hoofd op zijn borst en liet mijn handen op zijn borstkas rusten. Ik voelde me zo veilig en rustig. Zonder hem had ik hier echt niet meer gestaan. "Slaapzacht." Zei ik en keek hem even aan. "Slaapzacht schatteke." Ik glimlachte en gaf hem een kus. Hij begon te glimlachen waardoor ik hem wel moest loslaten. Ik legde mijn hoofd terug op zijn borst en voelde nog net dat Eric zijn lippen op mijn haren drukte voor dat ik als een blok in slaap viel.