De Buurtpolitie- Achter gesloten deuren

2

De dagen liepen voorbij. Vandaag was het nog een goede dag. Ik mag op de grond in de kamer slapen, dus Willem was zeer goed gezind. Ik probeerde mijn ogen te sluiten en alles te vergeten, maar het lukte mij niet. Ik had het koud, ik had honger. Mijn hele lichaam trilde. Na een lange tijd wakker gelegen te hebben, was ik dan toch eindelijk in slaap gevallen.

Het uur dat ik wakker werd was Willem al weg. Hij ging van vroeg in de ochtend tot in de namiddag naar het café. Wat voor mij wel een voordeel was zodat ik even alleen was en ik kon eten. De ochtend was voor mij altijd het ideale moment, ook al moest ik een uur vroeger opstaan om mij te kunnen schminken.  Nadat ik 5 boterhammen heb gegeten ging ik naar boven om me klaar te maken.
Kijkend in de spiegel rolden de tranen over mijn wangen. Ik vroeg me af waarom ik dit mezelf aandeed. Waarom dit allemaal moest gebeuren en waarom ik er niets aan deed. Ik nam mijn zak met schmink en begon aan het eindeloze gevecht met mezelf.  Het gevecht dat ik nooit zal winnen.

Ik kwam op het werk aan en ik had direct al door dat ik in een rare moed was. Ik voelde me niet goed, maar ook niet super slecht. Zoals het dagelijks verloopt keek ik in mijn spiegel of alles er nog goed uitzag en ging dan naar binnen. "Goedemorgen iedereen." Ik zette me naast Eric, op het eind van de tafel, neer. Ik probeerde me volledig af te sluiten maar het lukte me niet. Ik was te gefocust op Tineke haar handeling. De laatste tijd doet ze vreemd. Ze probeert altijd te lachen, maar ik zie gewoon dat er iets is. Ik heb haar al paar keer gevraagd of alles oké is, maar haar antwoord bleef hetzelfde. "Het gaat prima." Ze lijkt mijn innerlijke ik, de persoon die ik zou zijn moest ik mijn gevoelens uiten. Zou ze hetzelfde meemaken? Ik hoop van niet, dat verdient ze niet.
Ook zij was zich nu helemaal aan het afsluiten van de buitenwereld. Er zaten zoveel mensen rond haar,maar toch leek het alsof er niemand zat.

Het was ondertussen al avond, sebiet zouden we ons etentje hebben met heel het korps. Willem en ik waren al onderweg naar het restaurant. We waren te laat vertrokken, omdat ik volgens hem te laat was thuisgekomen. Hij heeft serieuze harde klappen uitgedeeld. Maar al goed had ik de tijd om dit alles te verbergen. Ik heb speciaal lange kledij aangetrokken zodat niemand iets zou zien. Aangekomen aan het restaurant stapten we uit. Willem nam direct mijn arm vast en kneep er in. Hij liet me niet los tot we aan de tafel waren waar iedereen al zat. Ik zette me naast Eric neer en Willem ging over mij naast Denis, de vriend van Tineke, zitten. "Weer te laat vertrokken ja?" Lachte Eric meteen. "Dat zijn vrouwen he. Die hebben zoveel tijd nodig om hun te schminken." Antwoorde Willem erop. Iedereen van de tafel begon te lachen. Alle vrouwen gaven commentaar, omdat het meestal de mannen zijn die het langste in de badkamer stonden. "Daar ken je niet veel van he, Eric." Ik keek Denis en Willem boos aan. Ze moesten altijd grappen maken over Eric en dat haatte ik. Je kan wel eens lachen met iets, maar niet steeds met dezelfde persoon. Ze deden dat gewoon om hem te kloten. Eric was het zelf ook zo beu dat hij het bewust negeerde. Het zou mij straks wel duur komen te staan, maar dat maakte mij niets uit. Tineke die dat naast Denis zat, zat er wat onwennig bij. Telkens dat Denis haar een stootje gaf verstijfde ze helemaal. Van kop tot teen. Wat zou er toch zijn? Tineke keek me even aan maar keek al snel weg vanaf ze zag dat ik haar bezorgd aankeek. Er is echt iets tussen die twee. Dat kan niet anders. "Schat!" Willem haalde me uit mijn gedachten. Ik keek hem snel aan. Ik zag al snel aan zijn blik dat er straks flink wat klappen gaan uitgedeeld worden. "Wat is er?" Mijn ogen waren waarschijnlijk schrik aan het uitstralen. "Dat we na al die jaren nog steeds gelukkig samen zijn." Ik knikte met een neppe lach. Hoe durfde hij zelfs zoiets te zeggen. Hij maakte mijn leven kapot. Ik keek Eric aan die naar me lachte.

Na een leuke avond kwamen we thuis aan. "Hoe durft gij zoiets te zeggen tegen u collega's?" Vroeg Willem mij terwijl hij de deur opende. "Ik heb toch niets verkeerd gezegd?" Vroeg ik hem. "Niets verkeerd? Och jong, ga naar binnen. Nu!" Aangezien ik niet direct naar binnen ging duwde hij me naar binnen. Ik viel met mijn hoofd tegen de kast. De tranen stonden in mijn ogen. "Naar de kelder!" Ik probeerde recht te staan, maar het lukte mij niet goed. "Godverdomme rotwijf." Hij trok mij aan mijn haren recht en trok me mee naar de kelder. Hij deed de deur open en liet me los. "Je weet wat te doen. Hup!" Ik keek hem smekend aan. "Doe het niet alstublieft." Hij keek mij zonder enig medelijden aan. Integendeel, hij lachte mij uit. Hij duwde me waardoor ik naar beneden viel. "Ik haat u." Zei ik zo stil dat hij het niet hoorde. Ik schreeuwde het uit van de pijn in mijn arm. Aangezien ik op mijn buik was geëindigd probeerde ik mij om te draaien en mezelf tegen de muur te zetten. Even later kwam Willem naar beneden. "Ga je niet luisteren?" Ik keek hem bang aan. Ik wist goed genoeg wat er nu ging aankomen, maar ik wou het niet. Hij keek me boos en sloeg me weer in het gezicht. "Ga je jezelf niet uitkleden?" Hij kwam naar me toe. Ik probeerde nog weg te glippen, maar tevergeefs. Hij nam mij stevig vast. Hij kwam op mij zitten en begon mij te kussen. Ik stribbelde zoveel mogelijk tegen maar niets hielp. Hij ging verder en verder en ik probeerde hem te stoppen maar mijn lichaam was te zwak. Ik moest hem wel laten doen. Het was dit of meer slaag..