De Buurtpolitie- Achter gesloten deuren

9

Thuis aangekomen stond Willem me weeral op te wachten. "Hoe durft ge zoiets te doen?" Riep hij uit. "Sorry, ik wou het echt niet zeggen maar de chef was erachter gekomen. Ik meen het ik wou niks zeggen of doen. Echt waar." Smeekte ik in de hoop dat hij mij niet te hard zou slaan vanavond. "Dan had je hen maar moeten tegenhouden!" Riep hij uit. "Het spijt me echt waar! Ik zal nu koken, hier kuisen,.." De tranen begonnen over mijn wangen te rollen. Hij onderbrak me door een klap in mijn gezicht te geven, een harde klap die ervoor zorgde dat mijn lichaam verzwakte en ik op de grond viel. "Sorry!" Huilde ik terwijl ik het bloed uit mijn neus voelde stromen. "Sta recht!" Riep hij uit. Doordat mijn lichaam zo zwak was had ik de kracht niet om recht te staan. Voor Willem verliep alles veel te traag en dat kreeg ik te voelen door een stamp in mijn maag. Door de hevige pijn die zich in mijn maag verplaatste kroop ik ineen. Een groot aantal bloed kwam vanuit mijn maag in mijn mond terecht. Ik spuugde het uit en keek Willem met mijn betraande ogen aan. "Stop ermee alstublieft!" Smeekte ik weer terwijl ik probeerde recht te staan. In plaats van te antwoorden gaf hij deze keer een stamp in mijn gezicht. Weer kwam er meer bloed uit mijn mond die ik uitspuugde. Even later werd alles zwart.

Ik werd wakker en keek om me heen. Ik zag direct dat ik in de kelder zat. "Ah je bent al wakker." Willem kwam van de diepvriezer gesprongen en keek me met een grijns aan. Ik probeer mezelf achteruit te schuiven maar ik botste al snel tegen de muur achter me. "Wat ben ik blij dat je zo bang bent om iets tegen je collega's te zeggen. Dat ik dit gewoon rustig kan verderzetten." Hij kwam naar me toe en nam mijn gezicht vast. "Let op mijn woorden..." Hij grijnsde en nam mijn gezicht steviger vast zodat ik hem bleef aankijken. "Dit zullen één van uw laatste dagen zijn, Brigitte." Ik keek hem bang aan. Toch probeerde ik me sterk op te stellen. "Mijn collega's zullen u wel vinden." Zei ik stoerder dan ik eigenlijk was. Hij duwde mijn gezicht weg en liep lachend weg. "Brigitte'ke. Wij zijn gelukkig, toch?" Hij keek me met een grijns aan. Hij kwam terug naar mij. "Wij zijn dolgelukkig." Hij wou me kussen maar ik draaide mijn gezicht van hem, waardoor hij mij in het gezicht sloeg. "Jij bent gelukkig." Fluisterde ik terwijl hij de ruimte verliet.

Heel de nacht lang kwam Willem naar mij toe om mij pijn te kunnen doen. Was het niet door te slagen dan was het door stampen uit te delen of om mij tegen de muur te duwen. Telkens als ik heel even aan het slapen was kwam hij me wakker maken, waardoor ik nu een wrak was. Willem kwam binnen. Ik maakte me al klaar om zware klappen te krijgen maar in de plaats daarvan zette hij een emmer met water en handdoeken bij mij. Even later kwam hij ook mijn zak schmink en kleren brengen. "Maak u klaar om te gaan werken!" Beval hij en verliet de kelder. Ik begon met al het bloed van mijn gezicht te vegen. Het was echt veel bloed. Al een geluk dat ik het er rap afkreeg. Willem kwam binnen op het moment dat ik net klaar was. "Het is 7u30." Zei hij koel. "Zet alles maar op zijn plaats en vertrek." Vervolgde hij. Ik knikte en ging alles op zijn plaats zetten. "Brigitte!" Riep Willem net voor dat ik naar buiten wou gaan. "Onthoudt wat ik u gezegd heb. Het zijn één van uw laatste dagen met uw lieftallige collega's." Ik negeerde het en sloot de deur. Ergens had ik wel schrik, omdat hij tot alles in staat is. Misschien moet ik me al voorbereiden en op een onopvallende manier afscheid nemen van mijn collega's. Ik stapte in mijn auto en reed naar het commissariaat.

Op het commissariaat aangekomen zat iedereen al in de vergaderzaal. "Goedemorgen." Zei ik zo vrolijk mogelijk. "Goedemorgen Brigitte." Kwam het zowat van overal. Ik zette me achter Eric aangezien de chef al met de takenverdeling bezig was en we dus direct terug moesten vertrekken. "Eric en Brigitte patrouille en straks papierwerk" Eric stond met een glimlach op zijn gezicht recht. "Yess." Zei hij vrolijk en haakte zijn arm in de mijnen. Ik keek de andere collega's aan en lachte. Ook de rest begon te lachen. "Zo vrolijk vandaag?" Vroeg ik hem terwijl we het commissariaat uitliepen richting onze auto. "Ja, ik werd wakker en had het gevoel van...vandaag is de dag. Waarom weet ik ook niet." Lachte hij. We stapten beiden de auto in. "Amai, jij bent precies nog moe." Zei hij omdat ik begon te geeuwen. "Ja, slecht geslapen." Lachte ik zenuwachtig. "Straks dan maar wat vroeger in bed kruipen he." Zei hij en glimlachte. Ik glimlachte en begon over een ander onderwerp. Na een paar uur saaie patrouille gedaan te hebben hadden we eindelijk middagpauze. Eric en ik zijn voor iedereen broodjes gaan halen en liepen er het kantoor mee binnen. "Eteeeen!" Riep ik uit. Iedereen kwam naar de tafel gelopen om van hun broodje te kunnen genieten. Eric en ik keken elkaar met een glimlach aan en gingen mee aan tafel zitten. "Dank u Eric en Brigitte." Zei Tineke. "Graag gedaan." Zeiden we in koor. Ook de rest bedankte ons. Iedereen was rustig aan het eten als ik plots harde steken kreeg in mijn maag. In een fractie van een seconde gooide ik mijn broodje op tafel en kroop ik van de pijn ineen. Het kwam hoogstwaarschijnlijk van de stamp die Willem me gisteren gegeven heeft. "Brigitte, alles oke?" Vroeg Eric die naast me zat. Ik schudde mijn hoofd. Door de felle pijn die door heel mijn lichaam liep werd het wazig voor mijn ogen en niet veel later werd alles weer zwart.

"Brigitte, Brigitte." Ik zag een gezicht boven mij hangen maar door het wazig beeld zag ik niet wie het was. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en zag Eric naast me zitten. Ik wou recht gaan zitten maar Eric hield me tegen. "Blijf maar rustig liggen." Hij duwde me zachtjes naar achter zodat ik terug ging liggen. Ik keek naar Eric en zag dat ik met mijn hoofd op zijn benen lag en mijn benen lagen op een stoel die voor ons stond. "Gaat het?" Ik knikte. "Ik kreeg gewoon een felle steek in mijn maag." Zei ik om hem gerust te stellen. "Heb je dat nog al eerder gehad?" Ik schudde mijn hoofd. "Dit was de eerste keer. Hopelijk ook de laatste." Lachte ik. Hij glimlachte. "Gaat het lukken om recht te zitten?" Ik knikte. Ik haalde mijn benen van de stoel en trok mezelf recht. Even begon alles te draaien maar dat was al snel weg. "Hoelang ben ik buiten bewustzijn geweest?" Vroeg ik en keek hem aan. Hij keek van zijn horloge naar mij. "Een half uur ongeveer." Hij keek me met een glimlach aan. We bleven een tijd naar elkaar kijken. "Ik moest van de chef zeggen dat je naar huis mag gaan." Ik schudde snel mijn hoofd. "Ik voel me goed. Ik blijf wel gewoon werken." Zei ik. Hij glimlachte. "Super! Dan moet ik al dat papierwerk niet alleen doen." Weer bleven we elkaar aankijken. Zijn ogen gingen van mijn ogen naar mijn lippen en terug. Zonder enig besef te hebben van wat we deden kwamen onze gezichten steeds dichter bij elkaar. Ik wou mijn hoofd draaien maar Eric's hand die in mijn hals terecht kwam liet me inzien dat dit moest gebeuren. Misschien was dit wel de beste manier om afscheid te nemen van hem. Ik sloot mijn ogen en wachtte op het moment dat onze lippen elkaar raakten. Dat gebeurde ook niet veel later. Even leek ik het gevoel te hebben dat ik met Eric wel gelukkig zou kunnen zijn maar dat werd al snel van de baan gegooid. Willem zou alles doen om mijn geluk af te pakken. Ik zou ook nooit samen kunnen zijn met Eric. Dan zou hij alles moeten weten van wat er gebeurd is tussen mij en Willem en ik wil niet dat hij dat weet. Ik loste mijn lippen van de zijne en genoot na van het moment. Ik werd al snel met mijn twee voeten op de grond gezet. "Kom, we moeten verder werken." Ik wou rechtstaan maar alles begon weer te draaien waardoor ik mijn evenwicht verloor. Al goed kon ik mij nog ergens aan tegenhouden zodat ik niet zou vallen. "Brigitte." Riep Eric bezorgd en stond recht. "Kom, ik help u wel even." Hij nam mijn arm en legde die over zijn schouders. "Ga maar ineens naar ons kantoor." Hij knikte en ondersteunde me naar ons kantoor. " Gaat het?" Hij zette mij op mijn stoel en keek me bezorgd aan. "Ja, het gaat wel." Ik glimlachte en begon aan ons papierwerk. Ik was nog steeds aan het nagenieten van de kus maar dat liet mij er ook aan denken dat ik afscheid moest nemen van alles en iedereen. Ik wist nu al wat Willem van plan was. Ik wou hem niet laten winnen dus moet ik hem voor zijn. Daarom was het beter om er vandaag al aan te beginnen. Ik kon mij toch niet concentreren op het papierwerk dus nam ik pen en papier en begon vanalles op te schrijven. Wat ik schreef leek ik zelf niet te weten maar het kwam er wel allemaal vlot uit. "Brigitte, wil je dit even bekijken." Plots stond Eric aan mijn bureau. Ik verstopte snel het papier en keek hem aan. Hij gaf me een blad papier. "Wil jij dat is even bekijken voor mij alstublieft?" Ik knikte. "Tuurlijk." Ik nam het blad aan en deed wat hij zogezegd niet kon. Ik was er bijna zeker van dat hij dit vroeg zodat hij kon zien met wat ik bezig was. Na nog een lange tijd gewerkt te hebben mochten we allemaal naar huis. We stonden met z'n allen op de parking om elkaar gedag te zeggen voor we naar huis vertrokken. Ik gaf iedereen een stevige knuffel. "Amai Brigitte." Lachte Koen terwijl ik hem knuffelde. "Ja sorry, ik wou gewoon even laten voelen dat ik van jullie hou." Zei ik en liet hem los. "Ooh Brigitte." Ik keek even naar Eric die me met een glimlach aanstaarde. Met een brede glimlach op mijn gezicht draaide ik mijn hoofd weg. "Voel ik hier een groepsknuffel aankomen?" Vroeg Koen. Niemand antwoordde maar gingen wel allemaal in een cirkel staan voor dé groepsknuffel. Dit is wat ik het meeste ga missen. De sfeer in de groep, de liefde die je kreeg,... Ik ga gewoon alles missen. Iedereen, behalve Eric en ik, stapte in hun auto en vertrok naar huis. "Wij moeten eens praten he." Begon Eric. Ik haalde mijn schouders op. "Ik zie u graag Eric, als beste vriend." Ik liep naar mijn auto toe. "Waarom is dat dan gebeurd,Brigitte?" Ik leunde tegen mijn auto terwijl Eric zich tegen zijn auto, die naast te mijne stond, zette. "Kunnen we het zo laten?" Vroeg ik hem. Hij schudde zijn hoofd. "Dat wil ik niet. Ik wil gewoon eerlijkheid." Zei hij. "Eric..." Ik zuchtte. "Er zou nooit een ons kunnen zijn." Zei ik stil en liet mijn hoofd zakken. "Vanwege Willem?" Ik knikte. "Dat snap ik." Ik hoorde de teleurstelling in zijn stem. "Maar laat dat alstublieft niet het einde zijn van onze vriendschap." Hij keek me aan. "Ik kan echt niet zonder u." Vervolgde hij. Ik glimlachte en nam hem in een omhelzing. "Onze vriendschap zal nooit eindigen. Wat er ook gebeurt!" Zei ik hem. "Dan is het goed!" Hij leek blij te zijn door dat ik dat had gezegd. "Ik moet nu echt wel naar huis." Zei ik hem. "Ja...oke. Tot morgen." Hij drukte zijn lippen op mijn wang en glimlachte. Ik keek voor hoogstwaarschijnlijk de laatste keer diep in zijn ogen en glimlachte. Ik stapte mijn auto in en reed naar huis. Waar de hel me stond op te wachten.