De Buurtpolitie- Achter gesloten deuren

36

Eric

Ik gooide het deken van me af. Vandaag was de begrafenis van Brigitte. Ik wou niet, ik wou nog geen afscheid van haar nemen. Ik kon het ook niet, het zou me nooit lukken. Ik bleef even op de rand van mijn bed zitten en staarde voor me uit. Mijn handen liet ik door mijn haar gaan en liet ze dan op mijn nek rusten. Ik zuchtte. Waarom moest het toch zo aflopen? Ik had haar nog zoveel te vertellen, we moesten nog zoveel doen, ons leven samen was nog lang niet gedaan. Het was zelfs nog niet begonnen. Ik wist echt niet wat ik zonder haar moet. Sinds haar dood heb ik niets met mijn eigen leven aangevangen. Ik at niet meer, werkte niet meer, had niets meer van sociaal contact, niets. Het verdriet dat in me zat zorgde voor een blok in mijn keel, chaos in mijn hoofd, een omgekeerde maag en een slechte functionering. Met een zucht stond ik recht. Ik slenterde naar de badkamer om me te douchen, iets wat ik al enkele niet had gedaan. Het enigste wat ik heb gedaan is dagen lang in mijn bed liggen, wachtend op slaap die ik moest vatten maar die nooit kwam. Ik trok mijn kleren uit en stapte de douche in. De warme waterstralen bereikten mijn lichaam. Vroeger kon ik er van genieten, maar nu niet. Brigitte bleef doorheen mijn hoofd dwalen. Het water zorgde ervoor dat mijn tranen weggespoeld werden. Ik hoopte echt dat ik me sterk zou kunnen houden tijdens de begrafenis. Ik stapte uit de douche, droogde me af en deed het kostuum waarin Brigitte me altijd al eens heeft in willen zien aan. Ik bekeek mezelf in de spiegel. Ik was een wrak. Mijn wallen trokken tot ver onder mijn ogen. Mijn ogen zelf waren zeer klein en slap. Ik was moe en zo zag ik er ook uit. Ik legde mijn haar goed en wandelde de badkamer uit. Het was hooguit tijd om te vertrekken dus ik nam mijn sleutels, portemonnee en gsm. Ik stond op het punt om te vertrekken, maar ik bleef even stil staan voor de zetel waar ik Brigitte had gevonden. Het was een vreselijk beeld dat voor mijn ogen verscheen. Een beeld dat ik nooit zou kunnen vergeten, net zoals ik haar nooit zal kunnen vergeten. Met tranen die rustig over mijn wangen gleden en een krop in de keel verliet ik mijn woning. 

Ik kwam aan het crematorium aan. Ik voelde me echt slecht. Het liefst van al wou ik dat er niemand met me praatte, maar dat kan je op een begrafenis niet vermijden. Zeker niet als je de partner van de overledenen bent. De chef en Patrick stonden er al samen met hun vrouw. Ik gaf ze allemaal een hand en ging naast de chef staan. "Hoe stel je het, Eric?" Vroeg hij. Ik staarde voor me uit. 'Hoe stel je het?' Ja, hoe stel je het als de liefde van uw leven zich van het leven heeft ontnomen? Ik zou tegen hem kunnen beginnen roepen, maar ik wist dat hij het vroeg om goed te doen. Ik haalde mijn schouders op, want ik kreeg geen woord over mijn lippen. "We zijn er allemaal voor u!" Zei hij en legde zijn hand op mijn schouder. "Was dat ook maar voor Brigitte." Zei ik stil en draaide me om om naar binnen te gaan. Ik wou zeker zijn of alles in orde was. En als ik binnen kwam zag ik ook dat het zo was. Al snel kreeg ik het benauwd. Ik was beter nog niet naar binnen gekomen. Ik liep terug naar buiten en zette me waar ik stond. Stilletjes aan begon de stoep zich te vullen met vrienden en familie van Brigitte. Ook Koen en Tineke kwamen eraan. Ze zeiden iedereen gedag en kwamen dan naar mij. Koen gaf me een hand en keek me aan. "Kom hier, maat." Hij gooide zijn armen rond mijn schouder en nam me stevig vast. Het deed me wel deugd, maar het nam niets van mijn emoties weg. Als hij me losliet klopte hij een paar keer op mijn schouder en ging hij naast mij staan. Tineke gaf mij een kus en keek me aan. Ook zij zat vol met verdriet. Brigitte was haar beste vriendin en het is dankzij Brigitte dat zij weer gelukkig kon zijn. Zij hebben samen ook heel wat leed gedeeld. "Ik ben er voor u he, Tineke. Als je eens wilt praten ofzo, ik sta er altijd voor open." Ze glimlachte en schudde haar hoofd. "We zijn er nu voor u, Eric. Jij bent degene dat ontzettend veel van haar houdt. Jullie hebben dingen gedeeld die anderen niet hebben kunnen delen. Jullie zaten samen op een totaal ander level. Spijtig dat het moest eindigen en dat op deze manier." Zei ze me en legde haar hand op mijn bovenarm. "Ik was er niet genoeg voor haar. Ik mis haar zo." Ik liet mijn hoofd zakken. Met mijn hand wreef ik in mijn ogen in de hoop de tranen tegen te houden, maar dat was onmogelijk. "Je hebt gedaan wat je kon, Eric. Geloof mij. Ze was u daar echt dankbaar voor. Elk moment dat ik met haar praatte dan ging het over u. Ze hield ook zielsveel van u." Ik barstte in tranen uit. Ik voelde dat Tineke haar armen om me heen sloeg en me stevig vastnam.