De Buurtpolitie- Achter gesloten deuren

13

Na uren lang gewacht te hebben werd er op mijn deur geklopt. Ik wou eerst roepen dat ze mij gerust moesten laten, maar als er nieuws was van Eric had ik het wel graag geweten. "Ja?" Zei ik uiteindelijk. Ik richtte mijn blik naar de deur en iemand die ik hier nu totaal niet verwachtte kwam binnen. "Eric?" Ik keek hem vragend aan. Hij glimlachte en kwam naar mij toe. "Hoe...hoe gaat het met u?" Vroeg ik hem. Hij zette zich op een stoel naast mijn bed neer en nam mijn hand vast. "Het leek erger dan het was. Hij heeft gelukkig niets geraakt, maar ze vermoeden dat hij iets van verdovingsmiddel op zijn mes had waardoor ik snel weg was. Maar gelukkig waren ze er heel snel bij waardoor het niet zo erg is." Ik liet een zucht van opluchting mijn mond verlaten. "Zo snel ben je van mij niet vanaf hoor." Ik glimlachte. We praatte nog uren verder over de stomste dingen. Ik was blij dat ik alles even kon vergeten maar dat veranderde op het moment dat de bezoekuren ten einde liepen en Eric moest vertrekken. "Aangezien ik zelf nog niet mag werken kan ik morgen naar hier komen. Als het goed is voor u tenminste?" Ik knikte. "Dat is super goed." Hij keek me even aan en drukte dan zijn lippen op mijn wang. "Tot morgen Brigitteke." Zei hij met een glimlach op zijn gezicht en verliet de kamer.

Aangezien ze me gezegd hebben dat ik naar huis mag, was ik dus alles aan het inpakken. Ondertussen belde ik een taxi die mij naar huis kon brengen. De voorbije dagen is het voor mij mentaal achteruit gegaan. Ik slaap en eet niet meer en dat maakt me zo gefrustreerd waardoor ik met niemand wil praten, laat staan iemand wil zien. Zelfs Eric niet. Zowel hij als de dames hebben mij al paar keer gebeld, maar het lukt mij gewoon niet om op te nemen. Als alles was ingepakt en de taxi er was, kon ik eindelijk naar huis gaan.

Thuis aangekomen gooide ik mijn tas aan de kant en stortte mezelf neer in de zetel. Het moment dat ik hier zo zat en rond keek zag ik alles terug gebeuren. Van in het begin tot het einde. Het bleef zich maar afspelen in mijn hoofd en het leek niet te stoppen. Ik strompelde naar de keuken en nam een fles drinken. Wat het was wist ik niet maar wat ik wel wist is dat het iets straf was. En hoe meer ik er van dronk hoe meer ik alles vergat en hoe beter ik me voelde. Ook al kon ik nog steeds niet slapen. Na nog een paar flessen was het weer ochtend en na nog een paar was het weer avond en dan weer ochtend en zo ging het verder, maar nog steeds kon ik de slaap niet vatten. Ik slenterde naar de keuken en trok de ijskast open. Het enige dat er nog in stond was een fles water. Ik nam de fles, dronk er een beetje van en liep terug naar de zetel. Op één of andere manier is de chef binnen geraakt en zat nu in de zetel. "Chef? Hoe ben jij binnen geraakt?" Ik zette de fles water op tafel en legde mij terug in de zetel. "U achterdeur stond open." Hij stond recht en deed de gordijn achter hem open. Ik kneep mijn ogen toe. Ik had al paar dagen geen licht meer gezien. "Je moet u herpakken Brigitte. Zo kan het toch niet verder." Ik zuchtte en draaide mijn hoofd van hem weg. "Je duwt zelfs de personen die het meest om u geven van u weg. Ik snap dat je het moeilijk hebt, echt waar. Maar je moet je laten helpen. Vind je het oke als ik de psychologe laat komen?" Ik haalde mijn schouders op. Hij stond recht en liep naar de deur. "Wij zijn er allemaal voor u Brigitte, maar je moet ons ook toelaten." Nadat hij dat had gezegd verliet hij de woning. Uren liepen voorbij en ik voelde me steeds slechter worden door de alcohol die mijn lichaam uitging. Plots werd er aangebeld. Ik wou blijven liggen maar ze klopten al snel aan. Ik zuchtte en strompelde naar de deur. Ik deed de deur open en zag Eric staan. "Eric?" Kwam er verbaasd uit. "Hey." Ik liet mijn hoofd zakken terwijl hij binnenkwam. We gingen de woonkamer binnen en ik zag aan Eric zijn blik dat hij verbaasd en teleurgesteld was, maar hij zei er niets over en begon over de pizza die hij had meegebracht. "Ik heb uw favoriete pizza meegenomen." We zette ons in de zetel en terwijl Eric alles klaarzette zei ik hem dat ik hem drinken wou aanbieden maar dat ik niets meer had. "Geen zorgen." Hij haalde twee flesjes ice tea uit de zak die hij bijhad en zette die op tafel. "Ik ben voorzien." Ik glimlachte en installeerde me met de pizza naast hem in de zetel. "Hoe gaat het met u?" Ik haalde mijn schouders op. "Ik heb al lang niet meer geslapen en eten lukt me maar heel miniem. Hoe is het met u? En op het kantoor?" Vroeg ik hem. "Dat gaat wel. Ik mis u op het kantoor...niet alleen op het kantoor trouwens." Hij liet een kleine glimlach zien. En dan begon hij verhalen te vertellen over wat er op het kantoor allemaal is gebeurd. Wat me opviel is dat hij alleen de grappige gedeeltes vertelde. Hij probeerde me echt op te vrolijken en hoe moeilijk het ook was, het lukte wel. Na een paar minuten voelde ik me voor het eerst in paar dagen echt moe en kreeg ik moeilijkheden om mijn ogen open te houden. Ik legde een kussen tegen de rugleuning en legde mijn hoofd erop. Het duurde niet lang voor dat ik als een blok in slaap viel. 

Ik werd wakker en voelde me al direct stukken beter. Ik nam mijn gsm en zag dat het 10uur was. Ik besloot een bericht te sturen naar Eric. 'Goedemorgen Eric, bedankt dat je gisteren bent langsgekomen. Ik heb eindelijk kunnen slapen :) X' Nog geen vijf minuten later antwoordde hij. 'Goedemorgen Brigitteke, ik ben kei blij dat je hebt kunnen slapen. Ik hoop dat het u wat geholpen heeft en dat je je nu beter voelt? Als je wilt dat ik nog eens kom laat je maar iets weten he ;) X' Ik glimlachte. Hij is echt de beste vriend die ik mij kan voorstellen.