De Buurtpolitie- Achter gesloten deuren

35

(TIP: luister het liedje terwijl je dit deel leest) 

Eric

De wekker liep af, wou dus zeggen dat het tijd was om te gaan werken. Ik maakte Brigitte, die tegen me aan lag, wakker door met mijn vingers over haar zachte huid te wrijven. Haar lichaam was warm, maar bleek. Ze deed haar ogen open en keek me aan. "Goedemorgen." Zei ik stil en gaf haar een kus. Ze glimlachte zwakjes, maar liet geen woord over haar lippen rollen. Ze keek naar mijn hand die nog steeds haar lichaam raakte en haakte die ineen met haar hand. We begonnen beiden te glimlachen. Ik kon hier zo van genieten. Een moment waar ik jaren lang op heb gewacht. "We moeten ons wel gaan klaarmaken om te gaan werken." Zei ik. Het was zelfs tegen mijn eigen zin, maar we konden het ons niet veroorloven om niet te gaan. "Ik voel me eigenlijk echt niet goed." Haar stem was anders. Er leek een blok in haar keel te zitten dat haar stem tegenhield. "Is er iets?" Vroeg ik bezorgd. "Nee, ik voel me gewoon echt niet goed. Ik denk dat ik ziek aan het worden ben." Zei ze stil. "Dus je wilt niet gaan werken?" Vroeg ik voorzichtig. Ze schudde haar hoofd. "Ben je zeker dat het is omdat je je niet goed voelt en het niet is om wat er gisteren is gebeurd?" Weer schudde ze haar hoofd. "Het is echt omdat ik me ziek voel. Echt waar." Zei ze. Nog voor ik iets kon zeggen drukte ze haar lippen op de mijne. Ik glimlachte nadat ze haar lippen loste. "Ik zal direct naar de chef bellen. Wil je dat ik bij u blijf?" Vroeg ik terwijl ik mijn gsm van het nachtkastje nam. "Nene, ze hebben jou nodig op het kantoor." Zei ze. "Jij hebt mij ook nodig, wees maar eerlijk." Zei ik met een lach. Ze glimlachte en knikte. "Maar ik heb jou nog heel de namiddag en avond voor mij." Zei ze met een glimlach op haar gezicht. Ik zocht naar de nummer van de chef en stuurde een bericht dat Brigitte niet kon komen. "Ik heb gestuurd in plaats van gebeld. Heb geen zin om nu al zoveel te praten." Lachte ik. "Alez, ga u maar klaarmaken. Anders kom je nog te laat." Zei ze en legde haar hoofd op haar hoofdkussen zodat ik het bed uit kon. 

Als ik klaar was om te vertrekken ging ik naar de kamer waar Brigitte nog in bed lag. "Probeer nog wat te slapen en als je wakker wordt stuur je me direct he. Ook als er iets is bel of stuur je me direct!" Zei ik haar. Ze glimlachte en knikte. "Komt in orde!" Ik gaf haar een kus en bleef haar even aanstaren. Ze was echt zo een prachtig persoon en het liefst van al zou ik dat willen uitschreeuwen zodat iedereen het wit, maar het belangrijkste was dat ik het wist maar ook zijzelf moest het weten. Of toch op zijn minst onthouden dat ik het weet. "Dat de uren maar snel voorbij gaan zodat ik terug bij u kan zijn." Zei ik en liet mijn hand over de hare gaan. Ze glimlachte en nam mijn hand vast. "Vertrek nu maar, anders kom je nog te laat." Ik gaf haar nog een kus en trok voorzichtig mijn hand uit de mijne. "Tot vanmiddag." Zei ik en verliet de kamer. Ik had echt geen zin om alleen te gaan werken. Ik was liever bij haar gebleven, maar dat zou de chef niet toestaan. We zijn al met een te kort aan mensen. Ik vertrok naar het kantoor.
"Goedemorgen." Zei ik tegen Koen, Floor en Obi die er al zaten. Ik zette me naast Koen. "Waar is Brigitte?" Vroeg Floor direct. "Ze is thuis gebleven. Ze voelde zich niet zo goed." Antwoordde ik. Ze knikte en begon verder te praten met Obi. De chef kwam aan tafel staan en verdeelde de taken. Koen en ik moesten samen papierwerk doen, want zowel Brigitte als Tineke waren er niet. Koen en ik zetten ons aan zijn bureau en beginnen aan het papierwerk. "Het zit het nu eigenlijk tussen u en Brigitte?" Vroeg Koen plots. Ik keek hem even met een glimlach aan en draaide mijn hoofd van hem weg. "Wilt dat zeggen dat jullie verkeren?" Weer glimlachte ik. "Het is nog een beetje ingewikkeld, maar dat komt allemaal wel goed." Zei ik terwijl ik aan gisteren dacht. "Ik ben echt blij dat jullie elkaar gevonden hebben. Jullie bloeien helemaal open als jullie bij elkaar zijn." Zei hij. Weer glimlachte ik. Eigenlijk was mijn glimlach nog niet verdwenen. Telkens als ik aan Brigitte denk of over haar praat word ik blij. "Hoe gaat het nu met haar?" Vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op. "Stap voor stap komen we er wel." Zei ik om mijn uitleg zo kort mogelijk te houden. Hij knikte en begon te werken aan de hoge stapel papieren dat voor ons lag.