pregnant rogue

~~~ 15 ~~~

flashback...

Scott slaapt de avond niet naast me of achter me of zo. Hij slaapt in een andere hut. Als ik de volgende ochtend wakker word voel ik me nog steeds vies. Ik ga in bad en schrob net zolang tot mijn huid helemaal rood is. Daarna droog ik me af en kleed me om. Ik ga op het bed zitten, trek mijn benen op en sla mijn armen eromheen. Ik voel me treurig. Ik verloor mijn maagdelijkheid aan Hem! Aan de rogue die mij ook rogue maakte!

"Als hij ooit weer zoiets probeert"  zegt Jennifer, "moeten we hem stoppen! Geen verdere dingen meer! Nooit meer Christy!"

"Helemaal mee eens Jenni, maar we kunnen toch niet anders? Hem weigeren betekent dat of ik of mijn broertje straf krijgen. Misschien moeten wij voortaan maar voortouw nemen of zo."

"Voortouw?! Hoe bedoel je dat?!"

"Als wij meewerken is hij misschien minder ruw."

"Maar als we hem helemaal niets laten doen dan doet hij ook niet ruw!"

Opeens komt Scott de hut in. Ik draai mijn rug naar hem toe.  'Babe' zegt hij, 'het spijt me.'

'Waarom geloof ik dat nou niet?'

'Babe, please. Luister even naar me.'

'Dat doe ik al. Misschien moet jij eens naar mij luisteren!'

Hij gaat op de rand bij me zitten. Hij trekt me tegen zich aan. 'Luister babe' zegt hij, 'als ik kwaad ben moet ik die woede kwijt. Dat kan ik op twee manieren doen. De eerste manier is het afreageren door middel van seks. De tweede manier is door het doden van rekruten. En als jij wil dat ik geen andere roedels aanval en daar heel veel mensen rogues maak moet ik dus wel dat eerste doen.'

'Maar je deed me pijn! Heel veel pijn Scott!'

'Dat spijt me babe.'

'Je zegt alleen maar het spijt me maar ik weet dat je liegt! Je hielt ervan! Je vind het leuk om me pijn te doen!'

Ik trek me los en spring op. 'Heb ik gelijk?!'

Hij kijkt me aan en zucht diep. 'Een klein beetje babe, maar mijn wolf vind het leuk om pijn te doen. Niet ikzelf.'

Hij staat op. 'Het spijt me babe' zegt hij, 'volgende keren zal ik me inhouden.'

Hij spreid zijn armen en houd zijn hoofd iets schuin. Ik twijfel. Moet ik hem wel vergeven?! Hij heeft me heel veel pijn gedaan! Maar toch. Als ik hem niet vergeef en omhels nu zal hij de volgende keren me net zoveel pijn willen doen.

Ik zucht en loop naar hem toe. Hij trekt me tegen zich aan. 'Het spijt me babe' zegt hij.

Ik knik. Hij geeft een kus op mijn hoofd. 'Sorry' zegt hij, 'ik zal me de volgende keren inhouden.'

'Of ik neem de controle' fluister ik.

Hij grinnikt, 'mijn wolf breekt dan zo vrij en neemt meteen weer die controle dus dat lijkt me niet handig.'