pregnant rogue

~~~ 13 ~~~

flashback...

Ik ben hier nu al een heel jaar. Ik heb mijn broer inderdaad iedere week één keer mogen zien. Scott bracht hem dan hier. Ik moest me nog steeds omkleden voor hem en hij maakt me ondertussen niet meer vast maar dat maakte me niet uit. Ik zou hier niet weg kunnen komen! Nooit meer!

Scott is de laatste tijd snel geïrriteerd waardoor ik hem probeer te negeren maar hij gaat zelf al vaker de hut uit.

Ik ben nu weer alleen in de hut. Ik lig op bed en dommel een beetje in slaap want dat is het enigste wat ik kan doen. Slapen.

Opeens komt hij kwaad de hut inlopen. Ik ga rechtop zitten. Hij heeft alleen een broek aan en zijn haren zijn nat van het zweet. 'Alles goed' vraag ik.

'Nee' gromt hij.

Hij loopt naar de tob met water en gooit wat water in zijn gezicht. Ik sta op. Hij kijkt via de spiegel naar mij. Zijn ogen zijn donker. 'Wat is er' vraag ik.

'Twee rekruten zijn ontsnapt aan ons.'

'Mijn broertje?'

'Nee, twee die al wel in hun wolf kunnen veranderen. De jongens hebben ze weer terug hierheen gebracht en ze krijgen nu straf.'

'Je hebt ze toch weer terug, waarom ben je dan zo boos?'

'Omdat ze echt bijna bij een roedel waren waar ik ben uitgezet. Daarom!'

Ik knik langzaam en ga weer op het bed zitten. Hij draait zich om naar me en zegt: 'En nu moeten ik en mijn wolf onze woede even kwijt.'

Hij loopt snel op me af en duwt me achterover. Ik probeer los te komen maar tevergeefs. Hij is vele malen sterker dan dat ik ben. Hij trekt mijn shirt kapot en bind mijn armen ermee vast. 'Laat me los' roep ik.

'Nee, en houd je mond! Nu!'

Hij kust me opeens. Ik bijt op zijn lip en proef meteen bloed. Hij trekt zich terug en slaat me hard. Hij draait me op mijn buik en trekt mijn broek uit. Ik probeer rechtop te gaan zitten maar hij houd me op het bed geduwd. Hij gaat op mijn onderrug zitten en buigt zich naar mijn oor toe. 'Geen woord of iets'  sist hij, 'ik wil alleen gekerm horen. Gekerm van pijn. Ben ik duidelijk?!'

'Nee! Laat me gaan!'

'Babe je maakt het alleen nog maar erger voor jezelf!'

Ik bijt in het kussen. Hij scheurt de rest van de kleding aan stukken. Ik probeer alsnog weg te komen en hij legt opeens een zilveren mes naast me. 'Nog één beweging' zegt jij, 'en je hebt voor eeuwig een groot litteken.'

Ik stop met proberen weg te komen. Ik doe niets meer en laat hem doen wat hij met me wil doen. Het doet pijn en de tranen rollen over mijn wangen. En de pijn word nog erger doordat hij heel hard in mijn vel knijpt en zijn nagels erin zet. Overal op mijn rug zitten na een tijdje krassen van zijn nagels. Maar ik geef geen kik.

Als hij klaar is met me maakt hij mijn handen niet los. Hij houd ze vastgebonden en gaat op een poef zitten. Hij ademt diep in en uit. Ik draai me op mijn zij en kijk naar de muur. Ik wil niet meer! Ik wil dood! Hij heeft me net ontmaagd!

De tranen rollen nog steeds over mijn wangen. Opeens staat hij op en komt op de rand zitten. Hij veegt wat haren uit mijn gezicht. Ik laat het toe maar ik kijk hem niet aan. 'Sorry babe' zegt hij opeens.

Ik negeer hem gewoon volkomen. 'Het spijt me dat ik toch je maagdelijkheid zo heb afgepakt' zegt hij.

Ik kijk hem twee seconden aan en kijk daarna weer naar de muur. 'Babe zeg iets' zegt hij.

'Wat' sis ik, 'je deed me pijn! Dit ga ik je nooit vergeven Scott! Nooit!'