TEMPTATION ISLAND

15- της ΑΛΗΘΕΙΑΣ

15- της ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Την οδήγησε στο δωμάτιο όπως της υποσχέθηκε. Η Σεσίλια έπαψε να παλεύει. Την κρατούσε στην αγκαλιά του. Ασυναίσθητα ακούμπησε το στήθος του. Δεν άκουγε τίποτα, κανένα χτύπο. Η θέρμη όμως την πλημμύρισε, ένιωσε ασφάλεια σε αυτή την αγκαλιά. Έκλεισε για λίγο τα μάτια για να ονειροπολήσει.

Για πολύ λίγο ταξίδεψε πίσω στο χρόνο, σε μια άλλη αγκαλιά που της γέμιζε επίσης ασφάλεια. Υπήρχε σκοτάδι γύρω τους και το πρόσωπο του άνδρα ήταν καλά κρυμμένο πίσω από ένα κομμάτι ύφασμα. Προσπάθησε με το χέρι να ακουμπήσει το πρόσωπο του. Ο άνδρας όμως την απέτρεψε.

"Είναι πολύ νωρίς, όχι τώρα!" της είπε ήρεμα με σχεδόν μελωδική φωνή.

"Ποιος είσαι;" ρώτησε αμέσως εκείνη. "που βρίσκομαι;"

"Είσαι κουρασμένη. Δεν ήρθε η ώρα ακόμη Σεσίλια, δεν είσαι έτοιμη!" εξήγηση λίγο πιο δυνατά.

"Έτοιμη για πιο πράμα;" αναρωτήθηκε φοβισμένα.

"Δε θα φοβάσαι όταν θα είμαι δίπλα σου ποτέ!" διέταξε και αμέσως την ακούμπησε στο χώμα προσεχτικά.

Ο άγνωστος εξαφανίστηκε από μπροστά της. Έμεινε μονάχη. Κοίταξε επίμονα γύρω της για να διακρίνει κάποιον γνωστό. Κάποιο από τα κορίτσια. Ο ουρανός απέκτησε ένα πορφυρό χρώμα καθώς μικρές εστίες φωτιάς έκαιγαν παντού. Ακούγονταν ουρλιαχτά, γυναικείες κραυγές και κλάματα. Ήταν το τέλος του κόσμου; Οι σπίθες πετάγονταν δεξιά και αριστερά, προκαλώντας νέες εστίες. Το σκοτάδι χανόταν σιγά σιγά αλλά εκείνη πάλι δεν έβλεπε κανέναν. Έτρεξε γρήγορα προς τα εκεί που άκουγε τις κραυγές.

"Τι συμβαίνει;" ούρλιαξε με αγωνία. "Που είναι όλοι;"

Και όμως εντελώς μόνη, η γη κάτω από τα πόδια της ζεσταίνονταν. Όλο το κορμί πονούσε, κάθε κόκκαλο κάθε κλείδωση. Έψαχνε απεγνωσμένα να διακρίνει κάποιον.

"Εδώ είμαι!" ξαναφώναξε πιο ξεψυχισμένα.

Οι φωνές έγιναν ψίθυροι, οι φωτιές σιγόκαιγαν ξαφνικά και ο καπνός καθάριζε. Μια πυκνή ομίχλη αγκάλιαζε το χώρο. Το χώμα υγρό ξαφνικά. Ρίγησε, αγκαλιάζοντας το κορμί της. Προχώρησε με συρτά βήματα. Έψαχνε απαντήσεις. Κρύφτηκε πίσω από κάτι φυλλωσιές, τα μαλλιά της πιάστηκαν σε κλαδιά. Αμέσως άκουσε γέλια πολλά γέλια. Δεν αναγνώρισε πάλι κανέναν διότι οι τέσσερις άνδρες φορούσαν κουκούλες. Στη μέση υπήρχε και κάποιος άλλος, γονατισμένος στο έδαφος, έτοιμος να παρακαλέσει για τη ζωή του. Δεν άκουσε τίποτα από τα χείλη του όμως. Βουβό σκηνικό για τα επόμενα λεπτά. Ένας άνδρας στα δεξιά κρατούσε ένα πυρσό. Αμέσως έβγαλε την κουκούλα από το γονατισμένο άνδρα.