TEMPTATION ISLAND

43- ... ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ (ΕΠΙΛΟΓΟΣ)

43- ...ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ

Η Σεσίλια έψαχνε απεγνωσμένα λύση λίγο πριν τη λήξη της προθεσμίας. Χρειαζόταν το σπαθί. Αυτό της ζήτησε και ήταν προφανές πως για χάρη αυτού γινόταν όλα. Ένα δώρο που δέχτηκε σε μικρή ηλικία από τον πατέρα της, που ποτέ δεν γνώρισε όμως. Θα πάλευε μαζί του μέχρι τέλος. Μέσα της κουβαλούσε ένα πλάσμα που δεν έφταιγε σε τίποτα και όμως είχε δαιμονικό αίμα. Ήταν παιδί του, δημιούργημα δικό του. Κανένας πατέρας δε θα πείραζε το παιδί του, έτσι τουλάχιστον ξεγελούσε τον εαυτό του.

Στην παρούσα φάση υπήρχαν δυο λύσεις. Ή να παραδοθεί σε αυτόν, διακινδυνεύοντας την ελευθερία και την ύπαρξη της ανθρώπινης ζωής όπως τη γνώριζαν όλοι ή να τρέξει, υπογράφοντας τη θανατική καταδίκη του θείου της και της φίλης της. Μπορεί να χαρακτηριζόταν από πολλές λέξεις αλλά όχι δειλή δεν υπήρξε ποτέ. Δεν τα έτρεχε, θα τον αντιμετώπιζε στα ίσα. Η ίδια ήταν δυνατή, έτσι της είπαν αλλά δεν γνώριζε πως χρησιμοποιήσει αυτές τις υπερφυσικές δυνάμεις. Κατά το ήμισυ ένα υπερφυσικό ων αλλά πάντα η ανθρώπινη φύση υπερίσχυε.

Κάθισε στο κρεβάτι, κοιτάζοντας το ρολόι. Ο χρόνος ο πιο σημαντικός εχθρός. Ακούμπησε για λίγο την κοιλιά της ώστε να νιώσει ένα πλάσμα που είχε το μέγεθος μικρής μπάλας. Και όμως κάτι αισθανόταν, δεν ήταν η ιδέα της.

Διάσπαρτες εικόνες περάσαν από το μυαλό, σαν να ήταν σε θέση να δει πίσω στο παρελθόν. Οι εικόνες θολές ακόμη και τα πρόσωπα. Ξαφνικά είδε τη μητέρα της, να συνομιλεί με κάποιον που δε γνώριζε σε ένα άγνωστο σπίτι. Στην αγκαλιά της κρατούσε ένα μωρό. Η σκηνή άλλαξε, διέκρινε το θείο της να κουβαλά κάτι ενώ συνομιλούσε με κάποιον στο κινητό. Οι εναλλαγές των εικόνων την τρόμαξαν, μπρος πίσω δίχως να βγάζει άκρη. Χάιδεψε μια ακόμη φορά την κοιλιά της. Ίσως το μωρό προσπαθούσε να της πει κάτι. Εστίασε τον εγκέφαλο της άλλη μια φορά ώστε να προσέξει τις λεπτομέρειες. Έπειτα από αρκετές εναλλαγές μια σκηνή της κέντρισε το ενδιαφέρον. Αναγνώρισε αμέσως το σπίτι της γιαγιάς. Σε αυτό όμως δε βρισκόταν κανείς. Η εξώπορτα άνοιξε και τότε ξαναείδε το θείο της. Αυτός κατευθύνθηκε προς τη σοφίτα, την αγαπημένη της κρυψώνα, όταν έπαιζε μαζί του. Στο χέρι του κρατούσε μια μακρόστενη θήκη που έμοιαζε με θήκη μουσικού οργάνου.

Δίχως να χάσει χρόνο ανέβηκε σε αυτήν. Ανάμεσα σε παλιά χαρτόκουτα, σακούλες με παιχνίδια, έψαχνε αυτό που ήθελε. Διαπίστωσε πως σε ένα σημείο το ξύλο έτριζε παραπάνω από το φυσιολογικό. Με τα χέρια προσπάθησε να το ξηλώσει. Το τράβηξε με δύναμη, μια δύναμη που δεν γνώριζε πως είχε παλιότερα. Ναι εκεί ανακάλυψε τη θήκη. Την άνοιξε και πολύ γρήγορα διαπίστωσε πως το σπαθί με τα αρχικά βρισκόταν κρυμμένο εκεί πέρα. Δίχως να το πολυσκεφτεί, καθώς έβγαινε από το σπίτι, αποφάσισε να μην κρυφτεί, να μην τρέξει. Απαιτούνταν μια θυσία και στις δυο περιπτώσεις.