Love Caution

Chapter 26

+++++

"Saan ka pupunta?"

"Uuwi na," walang emosyong sabi ko. Gusto ko ng umuwi sa'min. I am not comfortable in here anymore. Mas gusto ko pa sa bahay kasi walang Ren Jackson Montenegro na nakabantay sa'kin. Dito pakiramdam ko lahat ng galaw ko ay minamatyagan niya at nakakailang na.

"No," matigas na pagkakasabi nito habang nakatingin sa'kin ng mataimtim.

"Bakit ba ayaw mo akong pauwiin sa'min?" tanong ko na mismo dito. I want an answer. Gusto ko yung deritsahang sagot para naman may rason akong manatili dito sa tabi niya. At iniexpect ko na sana ang rason niya ay gusto niya akong makasama dahil gusto niya ako hindi dahil sa kailangan niya ako.

Napakailusyunada ko na ba? Hindi naman masamang mag-ilusyon diba?

"Just stay that's all. No further answer." Napabuntong hininga ako. Tanggap ko na. Kahit masakit, sige nalang. Hindi ito nakatingin sa'kin habang sinasabi iyon dahil busy ito sa pagtetext sa kung sino.

Siguro katext niya si Gladyz. I smiled bitterly. Nagpapakabitter na naman ako dahil sa imma-girl na iyon.

"Pauwiin mo na'ko."

"No," he said without looking at me again. Bumuga ako ng malalim na hininga bago kunin ang cellphone sa harapan niya at itapon iyon sa gilid, to be specific sa tabi niya lang naman mismo. Masyadong O.A kung itapon ko iyon kung saan. Gusto ko lang naman makuha ang atensiyon niya at nagtagumpay naman ako doon.

And as I expected masakit na tingin ang ipinukol nito sa'kin. Nagulat ako ng bigla niya akong higitin papunta sa kandungan niya at paupuin dito. Kinilabutan ako ng bumulong ito taenga ko.

"You really want my attention ha?" Bigla akong nakaramdam ng hiya and at the same time ilang.

"Pa-paalisin mo'ko Kuya," sabi ko habang nauutal pa. Aish.

"You started it first, hindi ka aalis dito," sabi niya.

I compose myself. Anong hindi aalis dito? Bakit ba ayaw niya akong pauwiin sa amin? Bakit ba kasi ayaw niyang sabihin ang rasom niya? Bakit ba ganito siya? Bakit ba ang hilig niyang saktan ako?

Nakakainis dahil hindi ko man lang makuha ang sagot sa mga tanong ko. Nakakabangag dahil pakiramdam ko ang clueless ko.

I inhaled and I exhaled. Tumayo ako pero hinigit na naman ako ng peste. Kahit kailan talaga, nakakainis siya. The way he moved, the way he acted like this damn him! Ang sarap niyang sapakin ng todo para naman maramdaman niya rin kung gaano kasakit ang masaktan.

"Pakawalan mo'ko," nagtitimping sabi ko. Konti nalang talaga, masasapak ko na siya. Buti sana kung hindi nakayapos ang mga kamay niya sa bewang ko ng mahigpit pero pakshit lang ang higpit e, pakiramdam ko hindi na'ko makahinga ng maayos at nasu-suffocate ako.

"Nah, I won't."

"Isa."

"Dalawa?"

Hindi makapaniwalang napabuga ako sa hangin. Hinawakan ko iyong kamay niya at sinubukang kunin iyon sa bewang ko pero kahit anong gawin ko ay hindi ako nagtatagumpay. Masyadong siyang

"Kuya, ano ba!" sigaw ko pero parang wala lang itong narinig at mahigpit parin ang yapos sa'kin. Kinurot ko iyong kamay niya.

"Fuck!" mura nito kaya mabilis pa sa alas kwatrong umalis ako. Wala sa sariling bumelat ako.

"Bagay nga sa'yo!" I shouted bago tumakbo sa loob ng kwarto. Mahirap ng maabutan ng isang Ren Jackson Montenegro. Kakaiba pa naman gumanti iyan, baka dumagundong na naman ng husto ang puso ko.

"SYREN!"

I laughed when I locked the door of his room.

"Pfft--haha."

"Open the door Sy!" sigaw nito sa labas.

"Pauwiin mo muna ako!"

Ano siya sinuswerte? Bubuksan ang pinto?

"How many times do I have to tell you that you will stay here?! We will spending christmas and new year together! Tandaan mo iyan!" sigaw nito.

"Ayoko! Uuwi ako!"

Ayokong makasama siya sa christmas at new year. Mas gusto kong kasama sina Mama, Papa at Liit. Mas magiging masaya ang pasko kapag pamilya ko ang kasama ko pero pwedi na ding siya pero doon siya sa Gladyz niya. Mas kailangan siya doon!

"Buksan mo ang pinto Sy kung ayaw mong mabuntis ng maaga kapag nabuksan ko ang pintong ito!" sigaw niya dahilan para manigas ako sa kinatatayuan ko.

Tama ba ang narinig ko? Bubuntisin niya daw ako? What the hell?! Seryoso?!

"Isa!

Peste!

"Nagbibiro kalang!" sigaw ko pabalik.

"I am damn serious here Syren Shane Zenberg," sabi nito. Nataranta ako kaya mabilis pa sa alas kwatrong binuksan ko ang pinto at nakangising Ren Jackson Montenegro ang nabungaran ko.

Tinulak nito ang pinto at nanginginig ang tuhod ko habang papalapit ito sa'kin.

"Makakauwi ka pa kaya kung bun--"

"Shut up!" Ayokong marinig ang susunod niyang sabihin dahil baka hindi ako makapagtimpi ako pa ang unang mangrape sa kanya. Hindi naman ako malulugi kapag siya ang naging unang lalaki ko. Gwapo, total package at higit sa lahat mahal ko. Damn! Did I really love him?

Natahimik ako ng tumunog iyong cellphone niya. Kinuha niya iyon at tiningnan ang screen ng phone niya. Biglang umiba agad ang timpla ng mukha niya.

Lumayo siya ng konti sa'kin at syempre si ako, dakilang chismosa rin paminsan-minsan ay lumapit ako ng konti sa kanya.

"Gladyz..."

Biglang umasim ang mukha ko ng marinig ko ang pangalan ng imma-girl na iyon. Kapag talaga sa babaeng iyon., biglang pumipilit itong dibdib ko sa sakit.

"Pupuntahan kita. Just wait for me there. Okay I'll hang up," I heard him said bago tumingin sa akin.

So, iiwan niya akong mag-isa dito at pupuntahan ang Gladyz na iyon? Hindi ko mapigilang mainis and at the same mainggit.

"Aalis muna ako. I'll be back--" I interrupt him.

"Sige, ingat ka," sabi ko at ngumite ng pilit.

Tinungo nito ang pinto. Akala ko aalis na siya pero may sinabi pa siya.

"Huwag kang aalis dito. I'll be right back," he said as he closes the door.

I sighed deeply.

It's better to leave than to be left by someone.

Masakit e sobra. Ayoko na talagang umasa. Nakakaloka na.

.

.

.

.

Ladymania