hold me tight ➳ girlxgirl

Enkaz

O gece günler sonra ilk defa güzel bir uyku çekmiştim. Ne gece yarısı aniden uyanmış, ne de saçma sapan rüyalar görmüştüm. Göğüs kafesimin tam ortasında bir ağırlık, omzumda yük yoktu. Ve ilk defa iç sesim her şeyin iyi olacağını söylüyordu. Her şey rayına girecekti... İç sesim böyle diyordu.

Yine de son (hani sıkıntılı olduğum) günlerde sabahın köründe kalkmak gibi bir alışkanlık edinmiştim ve bu yüzden hiçbir sorun olmamasına rağmen güneş henüz yeni yeni doğarken uyanıvermiştim. Bu sorun değildi en azından. Zamanla uyku düzenim eski haline dönecekti.

Tamamen uykudan uyanana kadar öylece yerimde kıpırdamadan yattım. Nihayetinde kendime gelebildiğimde sağ kolum üzerindeki beden yüzünden ezildiği aklıma gelmiş ve yüzümü aşağıya çevirmiştim. Bu da her sabah gördüğüm bir manzara değildi. Henüz alışamamıştım ama ne denli bağımlılık yapacağını biliyordum. Yakında sabahları yanımda yatan bedenin varlığına bağlanacaktım. Ben her şeye hemencecik bağlanırdım. Ve bundan nefret ediyordum. Çünkü neye veya kime bağlansanız elbet sonunda onu kaybediyordunuz.

Bedeni altında ezilen kolumun uyuştuğunu fark edince onu uyandırmamaya çalışarak nazikçe kolumu kurtardım. Yüzü benden tarafa dönük olmadığından onu göremiyordum ama mışıl mışıl uyuduğunun bilincindeydim. Aramızda olan sorunların ortadan kalkmasına memnundum. Ona istediğim zaman dokunabilmek için hiçbir engelim yoktu. Ya da onu istediğim zaman öpebilmek için. Sadece tek bir engel kalmıştı, o da benim cadaloz küçük kız kardeşimdi. Bu evden def olup gittiğinde huzura erebilecektim. Bir gün daha dayanmalıydım bu işkenceye. Sonra bitecekti. Kurtulacaktım.

Diye düşünürken evren Larissa'dan kurtulamayacağımı kanıtlamak istercesine onu karşıma çıkarmıştı. Teknik olarak karşıma çıkmamıştı ama onun koridorda yürüdüğünü belirten adım seslerini duyabiliyordum. Anlaşılan o da benim gibi erkenciydi. Veya-SİKTİR! Brittany'nin yokluğunu fark etmiş olmalıydı. Siktir, siktir, siktir.

Ne yapacaktım? Ya evin içinde onu arıyorduysa? Ve benim odama bakmak için girerse? Ne diyecektim? Sikeyim, ne diye erken kalkardı ki!

Hızla yerimden fırlayıp odamın kapısına ilerledim. Seslerin bu yönde olmadığından emin olduktan sonra sessizce kapıyı araladım ve hemen dışarı attım kendimi. Arkamdan kapıyı kapattıktan sonra telaşla mutfağa ilerlemeye başladım. Sesler oradan geliyordu. Ona açıklama yapmalı mıydım? Yalan mı, gerçeği mi söylemeliydim? Bilmiyordum! Elim ayağım birbirine dolaşmıştı. İlk defa bu kadar paniklemiştim sanırım. Gereksizdi. En fazla ne olacaktı ki? Larissa ile kavga ederdim, bu kadardı. Ama eğer Larissa anneme yumurtlarsa... işte tam olarak korktuğum şey de buydu. Annem beni gebertirdi! Brittany'e dokunmayı geçin onu aklımdan geçirdiğimi öğrense beni hiç düşünmeden döverdi.

"Oh, uyanmışsın..." Mutfağa adımımı attığım an her ne yapıyorsa bırakıp kafasını bana çevirmiş ve mırıldanmıştı. Yüzümdeki telaşı belli etmemeye çalışarak somurttum (her zaman yaptığım şeydi, bir anlam çıkaramazdı) ve rastgele bir sandalyeyi çekip oturdum. Ne yaptığına bakmak için bakışlarımı aşağıya çevirdiğimde kendine yeşil çay hazırladığını gördüm. Ben asla yeşil çay içmez, sevmez hatta evime bile almazdım. Onu nereden bulduğunu bilmiyordum, büyük ihtimal kendisi getirmişti. Çünkü yeşil çaysız asla yaşayamazdı, biliyordum. Bende sütsüz yaşayamazdım. Brittany gibi.

"İyi uyudun mu?" diye sordum kafasını dağıtmak adına. Doğrusu, uykusunu alıp almaması umurumda değildi. Umurumda olacak şey Brittany ile uyuyup uyuyamadığı olurdu ama gelin görün ki gece Brittany benimle uyumuştu, onun değil! Yani umurumda olmasını gerektiren hiçbir şey yoktu.

"Sayılır," diye mırıldandı hangi ara kaynattığını bilmediğim sıcak suyu bardağına doldururken. "Görünüşe bakılırsa sen iyi uyumuş gibi görünüyorsun. Riley ile yaramaz şeyler yaptınız mı?" Bunu dudaklarında arsız bir gülümsemeyle sormuştu. Yüzünde kurnaz bir ifade vardı ve elimde olmadan yüzümü buruşturmuştum. Hiç hoşuma gitmemişti. Bakışları hiç hoş değildi, gerçekten.