droom mijn droom

ambulance.

(cathleen)

'bel een ambulance.' zegt de politie man die mee was gelopen. de andere man pakt zijn telefoon en begint te bellen. yanniek ligt over mijn schoot heen. ik voel tranen opkomen. 'toe nou yanniek blijf hier. blijf bij mij. ik kan niet zonder je.' de tranen druipen over mijn wangen. sharon komt achter me zitten en probeert me te troosten maar de tranen blijven komen. binnen 5 minuten is de ambulance er. yanniek wordt op een brancard gelift en de ambulance ingereden. 'meisje wie van jullie gaat ermee.'vraagt de ambulance broeder. ik steek mijn hand op. 'ik ga wel mee. meiden kan een van jullie mijn ouders bellen?' zeg ik. 'ja is goed. ga nou maar.' zegt daniëlle. ik stap achter in de ambulance en de deuren worden achter me dicht gegaan. ik pak yanniek's hand vast. 'blijf, blijf bij me. je kunt nu niet weggaan. ik kan je niet missen. ik wil je niet missen.' de tranen blijven vloeien. ik voel de dat de auto begint te rijden.

(kimberley)

'wie van jullie heeft het nummer van cath's ouders?' hoor ik daniëlle vragen. 'ik.' zeg ik snel. ik pak mijn telefoon en zoek het nummer. 'hallo. met kimberley de vriendin van cathleen.' "hallo kimberley. is er iets met cathleen?" hoor ik door de telefoon. 'eh ja. ian haar ex kwam ons lastig vallen met zijn dronken hoofd en toen kwam yanniek haar vriend net langs en die heeft ons toen geholpen. maar hij heeft flinke klappen gehad en viel net flauw. dus cathleen is nu met hem mee in de ambulance en wij moesten u bellen van haar.' zeg ik zo rustig mogelijk. aan de andere kant van de lijn hoor ik cathleen's moeder slikken. "oke. wij zullen direct naar het ziekenhuis gaan. met wie was ze mee?" 'Yanniek groten.' "oke dan gaan we nu ophangen want dan kunnen we gaan." 'oke. totziens.' "totziens en bedankt voor het bellen." er wordt opgehangen en ik stop mijn telefoon weg. 'iemand enig idee waar yanniek woont?' vraag ik. 'nee maar willem weet dat vast wel ik kan hem wel even bellen.' zegt sharon. ze pakt haar telefoon en loopt weg.