Ο Οδηγός

Κεφάλαιο 4

Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στον προορισμό μας.

«Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;» Με ρώτησε γεμάτος απορία.

«Αν και κανονικά δεν θα' πρεπε να σου απαντήσω, θα σου πω. Εδώ και καιρό ερχόμαστε εδώ κάθε Δευτέρα με δύο φίλες μου και βοηθάμε.» Του απάντησα καθώς κοιτούσα αμήχανα τα χέρια μου.

Βρισκόμασταν έξω από ένα κτίριο σε μια 'όχι και τόσο τυχερή' περιοχή της πόλης οπού πραγματοποιούνται συσσίτια κάθε μέρα για τους άστεγους και γενικότερα τους φτωχούς. Μάθαμε γιαυτον τον οργανισμό μέσω μιας γνωστής και από τότε τα κορίτσια κι εγώ δίνουμε κάθε μήνα ένα ποσό για τα τρόφιμα και τις Δευτέρες ερχόμαστε και οι ίδιες για να βοηθήσουμε στην διαδικασία της διανομής των φαγητών.

«Δεν θα αργήσω. Σε καμιά ώρα θα έχω τελειώσει. Μπορείς να περιμένεις ή αν θες να κάνεις μια βόλτα.»

«Θα σε περιμένω.»

Κι έτσι πήρα την τσάντα μου και κατέβηκα από το αυτοκίνητο και κατευθύνθηκα προς την πίσω μεριά του κτιρίου. Εκεί βρήκα τα κορίτσια να με περιμένουν.

«Γειαααα.»

«Γεια σου και σε σένα.» Μου απάντησε η Σόφη με την σειρά της.

Αφού είπα τις χαζομάρες μας ξεκινήσαμε την ¨δουλειά¨.

«..Σας λέω ο τύπος έχει πρόβλημα. Δεν εξηγείται αλλιώς.» Μας έλεγε η Σόφη για τον περίεργο γείτονά της καθώς ετοιμαζόμασταν να φύγουμε.

«Καλό βράδυ γλυκιές μου και πάλι σας ευχαριστώ πολύ που ήρθατε σημαίνει πολλά η βοήθεια σας.» Μας είπε γεμάτη ευγνωμοσύνη η Χλόη , η υπεύθυνη της οργάνωσης των συσσιτίων.

«Δεν κάνει τίποτα Χλόη , χαρά μας να βοηθάμε.» Της απάντησε η Τζέσικα κι εμείς χαμογελάσαμε ευγενικά.

Αφού αποχαιρέτησα και τα κορίτσια κατευθύνθηκα προς το αυτοκίνητο. Εκεί φυσικά με περίμενε ο Τζαξ.

«Πάμε;» Του είπα.

«Πάμε.»

Μετά από λίγα λεπτά διαδρομής, την νεκρική σιωπή διέκοψε η φωνή του.

«Μήπως πεινάς; Θες να πάμε κάπου να φας;»

«Η αλήθεια είναι πως θα έτρωγα μια πίτσα αυτή την στιγμή.»

«Ξέρω ακριβώς που να σε πάω.» Μου είπε και χαμογέλασε και για πρώτη φορά ενθουσιάστηκα περισσότερο με την ιδέα του φαγητού παρά με το χαμόγελό του.

Γιατί το φαγητό είναι ζωή. Γιατί η πίτσα ξέρει. Γιατί οι θερμίδες δεν πληγώνουν.

Πέρασε ένα τέταρτο ώσπου φτάσαμε σε μια πολύ ωραία πιτσαρία. Δεν είχε πολύ κόσμο μέσα αλλά η διακόσμηση της μου άρεσε πολύ. Θύμιζε κλασικό Ιταλικό σπίτι γεγονός που μου άνοιξε ακόμα παραπάνω την όρεξη. Πριν προλάβω να καθίσω ο Τζαξ τράβηξε μια καρέκλα και μου έκανε νόημα να κάτσω. Μα τι τζέντλεμαν.

«Ευχαριστώ πολύ.» Του είπα χαμογελώντας.

Αφού καθίσαμε παραγγείλαμε μια τεράστια μαργαρίτα και ένα μπουκάλι κρασί.

«Ελπίζω να πίνεις.» Μου είπε γιατί αυτός το παρήγγειλε ισχυριζόμενος πως είναι το καλύτερο που υπάρχει.

«Φυσικά και πίνω.»

«Μπορώ να πω πως είσαι γεμάτη εκπλήξεις Έλενα.» Μου είπε με ένα βλέμμα πολλά υποσχόμενο.

«Και που σαι ακόμα.» Του απάντησα με ένα πονηρό χαμόγελο.

Καθώς τρώγαμε του έκανα διάφορες ερωτήσεις σε μία προσπάθεια να τον μάθω καλύτερα. Έχει έναν μικρότερο αδερφό που τον αγαπάει πολύ και ζει με την μητέρα του αφού ο πατέρας του τους εγκατέλειψε όταν ήταν στην εφηβεία. Του αρέσουν πολύ οι πολεμικές τέχνες και γενικότερα η άθληση. Έλα δεν φαίνεται, εκπλήσσομαι. Και είναι λάτρης του σινεμά. Επιτέλους έχουμε και κάτι κοινό.

«Αγαπημένη σου ταινία;» Τον ρώτησα.

«Χμμ..δύσκολη ερώτηση..αλλά θα πω το Pulp Fiction.»

«Δεν το έχω δει.»

«Τι;; Δεν έχεις δει αυτό το αριστούργημα του Ταραντίνο ;;; Θα' πρεπε να ντρέπεσαι.»

«Καλά καλά θα το δω κάποια στιγμή.»

«Σου άρεσε το κρασί;» Με ρώτησε.

«Αρκετά καλό μπορώ να πω. Είναι όμως αργά καλύτερα να πηγαίνουμε.»

Και αφού πλήρωσε τον λογαριασμό σηκωθήκαμε και φύγαμε. Η διαδρομή προς το σπίτι ήταν ως συνήθως ήσυχη αλλά αυτή την φορά πιο οικεία. Όταν φτάσαμε σπίτι γύρισε και με κοίταξε και πριν βγούμε από το αυτοκίνητο μου είπε:

«Τελικά δεν είσαι όπως σε φανταζόμουν.»

Έλα μου; Τι πάει να πει τώρα αυτό;