Ο Οδηγός

Κεφάλαιο 9

Το επόμενο πρωί ξύπνησα με το κεφάλι μου τόσο βαρύ που με το ζόρι σηκώθηκα από το κρεβάτι. Ξαφνικά άρχισαν να μου έρχονται σκηνές από το χθεσινό βράδυ. Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που έφτασα σπίτι.

Τι μαλακία έκανες πάλι Έλενα.. Σκέφτηκα.

Κατευθύνθηκα προς την κουζίνα ευχόμενη να μην πετύχω πουθενά τον Τζαξ. Δεν ήξερα πως θα αντιδράσω. Δεν ήξερα πως θα αντιδράσει αυτός. Κανονικά θα έπρεπε να φοβάμαι για το τι θα μπορούσε να μου κάνει. Δεν φοβόμουν όμως. Ένιωθα ασφάλεια δίπλα του. Τα χάλασα όμως όλα χθες.

Ευτυχώς δεν βρήκα κανέναν στην κουζίνα. Έφτιαξα έναν δυνατό καφέ και τον πήρα μαζί μου στο δωμάτιο μου.

«Μα καλά που είναι;» Μουρμούρησα ψάχνοντας το λάπτοπ μου. Στην βιβλιοθήκη! Εκεί το άφησα όταν έκανα μια εργασία προχθές. Έτσι βγήκα από το δωμάτιο και πήγα προς την βιβλιοθήκη. Όταν άνοιξα την πόρτα βρήκα εκεί τον Τζαξ καθισμένο σε μια πολυθρόνα να διαβάζει ένα βιβλίο. Γαμώτο γιατι του αρέσει το διάβασμα.

«Καλημέρα.» Μου είπε καρφώνοντας το βλέμμα του πάνω μου. «Πως νιώθεις;» Με ρώτησε παρατηρώντας τον καφέ μου.

«Καλημέρα. Μια χαρά είμαι εσύ;» Του απάντησα.

«Καλά κι εγώ.»

Μετακινήθηκα προς το γραφείο , πήρα το λάπτοπ μου και ετοιμάστηκα να φύγω.

«Έλενα.»

Η φωνή του με σταμάτησε.

«Θέλω να μιλήσουμε.» Το βλέμμα του σκοτείνιασε και τα μάτια του βυθίστηκαν στα δικά μου. Το αίμα μου πάγωσε.

«Τι θέλεις να πούμε;»

«Κάτσε.» Σχεδόν με διέταξε δείχνοντάς μου με το χέρι του την πολυθρόνα δίπλα στην δική του. Έκανα αυτό που μου είπε και ένα άγχος με είχε καταβάλει την στιγμή που κάθισα.

«Δεν θέλω να μπω σε πολλές λεπτομέρειες γι'αυτό θα είμαι όσο πιο συνοπτικός μπορώ.» Μου είπε κοιτάζοντας αμήχανα το πάτωμα. Πρώτη φορά τον βλέπω έτσι.

«Πες μου.»

«Όπως ήδη ξέρεις ο πατέρας μου μας εγκατέλειψε όταν ήμουν 14 χρονών. Η μαμά μου ήταν τότε έγκυος στον αδερφό μου και με το ζόρι τα έβγαζε πέρα. Έτσι ένιωθα την ανάγκη να την βοηθήσω. Αυτό που δεν ξέρεις είναι ότι τότε ζούσαμε στο Νιου Τζερσεϋ. Το ένα πράγμα έφερε το άλλο και κατέληξα να γίνομαι μέλος μιας συμμορίας που είχε υποσχεθεί πως θα με βοηθήσει. Και το έκανε. Για πολλά χρόνια. Χωρίς να το καταλάβω όμως είχα γίνει εγκληματίας. Όταν έκλεισα τα 18 συνειδητοποίησα πως θέλω κάτι καλύτερο για την οικογένεια μου. Τους άξιζε μια καλύτερη ζωή. Κι έτσι καταλήξαμε εδώ να ζούμε μαζί με την θεία μου. Πέρασα πολλά. Δεν ξέρω γιατί στα λέω όλα αυτά. Δεν είναι ότι φοβάμαι πως θα πεις κάτι στον πατέρα σου και θα με απολύσει. Απλά είδα το βλέμμα σου χθες. Έκρυβε ένα ίχνος φόβου και δεν θέλω να με βλέπεις σαν κάποιον επικίνδυνο. Αυτή η ζωή ανήκει στο παρελθόν. Δεν χρειάζεται να με φοβάσαι. Δεν θα έκανα ποτέ κάτι για να σε βλάψω.»

Είχα μείνει άφωνη. Δεν είχα δει ποτέ ξανά αυτή την πλευρά του Τζαξ. Την ευαίσθητη και ταυτόχρονα τόσο δυνατή. Από εκείνη την στιγμή άρχισα να τον σέβομαι ακόμη περισσότερο.

«Δεν πρόκειται να πω τίποτα σε κανέναν. Μπορεί να μου σπας τα νεύρα αλλά σε συμπαθώ. Μην σε απασχολεί το μυστικό σου είναι ασφαλές μαζί μου.» Του χαμογέλασα σε μια προσπάθεια να τον κάνω να αισθανθεί καλύτερα.

«Χαίρομαι.» Μου απάντησε ανταποδίνοντας το χαμόγελο.

«Μπορώ να προτείνω κάτι;» Του είπα έχοντας μια ιδέα στο μυαλό μου.

«Φυσικά.»

«Τι θα έλεγες να καλέσεις μια φορά την οικογένεια σου εδώ; Θα 'θελα πολύ να τους γνωρίσω. Και είμαι σίγουρη πως κι αυτοί θα ήθελαν να δουν που μένεις και για ποιους δουλεύεις.»

«Δεν ξέρω. Δεν είναι επαγγελματικό. Τι θα πουν οι γονείς σου;» Μου είπε σκεπτικός.

«Σου έχω πει πως δεν χρειάζεται να είσαι τόσο τυπικός μαζί μου. Όσο για τους δικούς μου μην σε απασχολεί τους κανονίζω εγώ.» Τον επιβεβαίωσα.

«Καλά. Θα δούμε.»

«Ωραία. Και τώρα με συγχωρείς αλλά έχω κάτι σειρές να δω.» Του είπα και αποχώρησα από την βιβλιοθήκη.

Τελικά το πρωινό μου ήταν καλύτερο από ότι περίμενα. Μου έφυγε ένα βάρος. Είχαν περάσει τόσες κακές σκέψεις από το μυαλό μου. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά.

Τελικά δεν είναι τόσο κακός όσο θέλει να δείχνει..

Είναι λίγο μικρό αυτό το κεφάλαιο αλλά σας υπόσχομαι πως αυτά που ακολουθούν είναι καλύτερα. Ελπίζω να περνάτε όλες καλά και ανυπομονώ για τα σχόλια σας! Φιλάκια πολλά ♥