Ο Οδηγός

Κεφάλαιο 25

Την επόμενη μέρα ξύπνησα με το ζόρι καθώς δεν είχα ευχαριστηθεί τον ύπνο μου, μιας και ο Τζαξ βασάνιζε για ακόμη μια φορά της σκέψεις μου. Μετά το πρωινό μας, στο αυτοκίνητο επικρατούσε νεκρική σιγή. Ο Μάικλ προσπάθησε να ανοίξει συζήτηση αλλά κατάλαβε πως δεν είμαι και πολύ πρωινός τύπος. Όταν βγήκαμε από το αυτοκίνητο ο Τζαξ μου χαμογέλασε αλλά εγώ ανταποκρίθηκα με ένα θανατηφόρο βλέμμα. Άρχισε να μου σπάει τα νεύρα η αλαζονεία του.

Στους διαδρόμους του σχολείου βρήκαμε την Τζέσικα και σαν καλή φίλη που είμαι είπα να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία και να αφήσω να πιτσουνάκια μόνα τους. Μπορούσα να καταλάβω πως και στην Τζέσικα αρέσει ο Μάικλ αλλά θα της έπαιρνε καιρό να το παραδεχτεί. Έφυγα λοιπόν από δίπλα τους και πήγα στην τάξη μου να αφήσω τα πράγματα μου. Ήταν σχετικά νωρίς ακόμη οπότε η αίθουσα ήταν άδεια. Μόνο ένα άτομο βρίσκονταν μέσα. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.

Το αίμα μου πάγωσε λίγο όταν τον είδα αλλά προσπάθησα να τον αγνοήσω. Άφησα γρήγορα τα πράγματά μου στην θέση μου και πήγα να φύγω όταν η φωνή του με σταμάτησε.

«Έλενα.» Μου είπε ο Στέφαν αφού είχε σηκωθεί από την θέση του κι άρχισε να με πλησιάζει.

«Τι θέλεις;» Γύρισα το κεφάλι μου και τον κοίταξα στα μάτια. Δεν τον φοβόμουν. Δεν μπορούσε να με πειράξει πλέον.

«Βασικά..ξέρω πως ότι και να πω είναι λίγο..και πως είναι λίγο αργά αλλά..συγνώμη. Είμαι πολύ μαλάκας.» Μου είπε διστακτικά καθώς κοιτούσε το πάτωμα. Μπορούσα να διακρίνω το άγχος στην φωνή του.

«Συμφωνώ απόλυτα. Είσαι πολύ μαλάκας.»

«Ξέρω πως δεν πρόκειται να με συγχωρέσεις και δεν σε αδικώ..απλά θα ήθελα να ξέρεις πως το έχω μετανιώσει ειλικρινά..και προσπαθώ να αλλάξω. Να γίνω καλύτερος άνθρωπος.» Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό μπορούσα να διακρίνω μια θετική αλλαγή πάνω του. Τα λόγια του φαίνονταν αληθινά και για κάποιον λόγο δεν του κρατούσα κακία. Δεν ξέρω γιατί είμαι τόσο καλή με τους ανθρώπους αλλά η ειλικρινής του μετάνοια με έκανε μέχρι και να τον λυπηθώ. Δεν θα του το έδειχνα όμως.

«Αν όντως το εννοείς αυτό τότε μπράβο σου. Και ναι δεν θα σε συγχωρέσω ποτέ αλλά μπορώ να αφήσω όλα στο παρελθόν. Αρκεί να είσαι πιο άνθρωπος και να κρατάς μια απόσταση από μένα.» Του είπα δειλά.

«Φυσικά. Δεν θα σε ξανά ενοχλήσω.» Μου χαμογέλασε σαν να έφυγε ένα βάρος από πάνω του. Του ανταπόδωσα διστακτικά το χαμόγελο και βγήκα από την τάξη.

Στον διάδρομο βρήκα τα παιδιά να μιλάνε. Αφού τους χαιρέτησα όλους αρχίσαμε να μιλάμε για τα νέα της ημέρας.

«Ξέρεις ποιος διοργανώνει την φετινή έκθεση ζωγραφικής σπίτι του;» Μου ρώτησε η Σόφη αλλά με έπιασε αδιάβαστη.

«Ποιος;»

«Ο πατέρας της Κέιτ. Αυτό το Σάββατο. Και είμαστε καλεσμένοι. Και φυσικά θα πάμε.» Μου είπε και με άρπαξε από το χέρι καθώς πηγαίναμε στην τάξη αφού είχε χτυπήσει το κουδούνι.

«Είναι ανάγκη;;» Γκρίνιαξα μιας και δεν είχα καμία όρεξη για εκθέσεις ζωγραφικής πόσο μάλλον σπίτι της.

Κάθε χρόνο κάποιος πλούσιος αναλαμβάνει να βοηθήσει έναν νέο καλλιτέχνη με το να διοργανώνει εκθέσεις σπίτι του ώστε να μπορεί ο καλλιτέχνης να πουλήσει με πλειστηριασμό τα έργα του. Φέτος έτυχε να είναι ο πατέρας της πολυαγαπημένης μου Κέιτ. Ας σημειωθεί εδώ ο σαρκασμός.

..

Κάποια στιγμή μέσα στην ημέρα, σε ένα από τα διαλείμματα κι εκεί που μάλωνα με τον Άλεξ για το ποιος έπρεπε να πεθάνει στο Walking Dead, η ξαφνική παρουσία της Κέιτ διέκοψε την διαφωνία μας.

«Έλενα μπορώ να σου πω λίγο.» Η επιβλητική φωνή της με έκανε να αναγουλιάσω και ήθελα τόσο πολύ να την ξεμαλλιάσω εδώ και τώρα αλλά συγκρατήθηκα και της έκανα την χάρη να μου απευθύνει τον λόγο.

«Τι θέλεις;» Της είπα απότομα.

«Όπως ξέρεις το Σάββατο είναι η έκθεση ζωγραφικής στο σπίτι μου και μιας που είσαι καλεσμένη ήθελα να σου πω να φέρεις και τον Τζαξ μαζί σου.»

Τι; ΤΙ; Τολμά και ξεστομίζει το όνομα του τόσο άνετα; Θα την σκίσω.

«Και τι πάρε δώσε έχεις εσύ με τον Τζαξ;» Την ρώτησα χωρίς καν να προσπαθήσω να κρύψω την περιέργεια μου.

«Έτυχε να τον γνωρίσω όταν δούλευε για ένα διάστημα για τον πατέρα μου.»

Ο πατέρας της Κέιτ ήταν ένας ισχυρός επαγγελματίας του οποίου οι επιχειρήσεις απλώνονταν μέχρι την Μέση Ανατολή. Μπορείτε να φανταστείτε πόσα λεφτά και ισχύ είχε. Τι δουλειά είχε όμως ο Τζαξ μαζί του;

«Καλά Κέιτ θα τον φέρω μαζί μου.» Της απάντησα και καλά χαλαρή.

«Τέλεια. Τα λέμε το Σάββατο.» Αν ζήσεις μέχρι το Σάββατο για να μας δεις.

Έλενα ντροπή! Δεν φταίω εγώ το τερατάκι της ζήλειας φταίει , μου προκαλεί διαβολικές σκέψεις. Ωραία άρχισα να μιλάω και μόνη μου σαν την τρελή τώρα. Ευτυχώς το κουδούνι διέκοψε το χάος που επικρατούσε στο μυαλό μου και επιστρέψαμε στο μάθημα.

Για να δούμε τι μας επιφυλάσσει το Σάββατο..

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους διαβάζουν την ιστορία μου πιστά και δείχνουν με τα σχόλια τους το ενδιαφέρον τους, το εκτιμώ πολύ! Επίσης θέλω να σας πω πως αύριο ξεκινάει η εξεταστική μου (ο θεός βοηθός) και θα χρειαστεί να δείξετε λίγη κατανόηση γιατί δεν ξέρω κάθε πότε θα μπορώ να ανεβάζω. Αυτά από μένα. Φιλάκια πολλά ♥