Ο Οδηγός

Κεφάλαιο 12

Την επόμενη μέρα ξύπνησα πολύ ευδιάθετη κι ας ήταν Δευτέρα. Πήρα πρωινό παρέα με τους γονείς μου και κατευθύνθηκα προς το αυτοκίνητο οπού και με περίμενε ο Τζαξ για να ξεκινήσουμε. Ήταν κι αυτός σε καλύτερη διάθεση από ότι συνήθως και η διαδρομή ήταν πιο ευχάριστη παρόλο που μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων.

Μόλις φτάσαμε τον αποχαιρέτησα και προχώρησα προς την είσοδο του σχολείου. Διασχίζοντας τον διάδρομο πήγα προς το ντουλαπάκι μου. Εκεί βρήκα τον Στέφαν να με περιμένει.

Ωχ τώρα τι θέλει κι αυτός πρωί πρωί.

«Καλημέρα.» Του είπα.

«Καλημέρα.»

«Τι λέει;» Προσπάθησα να το παίξω άνετη.

«Τολμάς και με ρωτάς;»

Περίοδο έχει αυτός τώρα;

«Την Παρασκευή ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλον και χθες ούτε που να με φτύσεις! Απαιτώ μια εξήγηση.»

«Κοίτα Στέφαν. Δεν λέω ωραία περάσαμε την Παρασκευή αλλά δεν είμαι για κάτι παραπάνω αυτή την εποχή. Καλύτερα να είμαστε όπως πριν.» Του απάντησα σε μια προσπάθεια να τον ξεφορτωθώ.

«Όχι δεν κατάλαβες καλά. Καμία κοπέλα δεν μου δίνει άκυρο εμένα.» Μου είπε και με πλησίασε απειλητικά.

«Θα'πρεπε να έχεις καταλάβει ήδη πως δεν είμαι σαν τις άλλες κοπέλες.» Του απάντησα γεμάτη αυτόπεποίθηση.

«Θα το μετανιώσεις αυτό μωρό μου. Δεν πρόκειται να το αφήσω έτσι αυτό.»

Και έφυγε. Και γέλασα. Δεν περίμενε να τον πάρω στα σοβαρά έτσι; Τι βλάκας Θέε μου.

Μετά από αυτό το μικρό σκηνικό συνάντησα τα κορίτσια και τους τα διηγήθηκα όλα. Από το πάρτι μέχρι την εκδήλωση μέχρι την πισίνα και μέχρι πριν λίγο.

«Ο τύπος είναι βλάκας μην του δίνεις σημασία.» Σχολίασε η Σόφη.

«Συμφωνώ. Με τον Τζαξ όμως τι θα κάνεις; Προφανώς ενδιαφέρεται για σένα αλλά τον σταματάει η δουλειά του.» Συμπλήρωσε η Τζέσικα.

«Δεν ξέρω ειλικρινά. Απλά θα το αφήσω κι ότι είναι να γίνει θα γίνει.»

...

Την τελευταία ώρα είχαμε γυμναστική. Άντε τώρα εγώ να πάρω τα πόδια μου. Στο τέλος της ώρας ήμουν η ¨τυχερή¨ που μάζευε τις μπάλες. Μέχρι να τελειώσω όλοι είχαν φύγει.

Μπήκα στα αποδυτήρια για να αλλάξω. Καθώς άλλαζα άκουσα ένα θόρυβο και παρατήρησα κάποιον να μπαίνει. Ήταν ο Στέφαν μαζί με έναν φίλο του.

«Τι θέλετε εσείς εδώ;» Τους ρώτησα επιθετικά.

«Σου είπα ότι θα το μετανιώσεις.»

Με άρπαξε από τα χέρια και με έσπρωξε στην ντουλάπα. Με είχε ακινητοποιήσει. Δεν πρόλαβα να αντιδράσω.

«Παράτα με! Τι κάνεις::» Του φώναξα.

«Σκάσε!» Μου είπε κι έβαλε το ένα χέρι του στο στόμα μου και με το άλλο έπιανε το στήθος μου.

«Το βγάζεις;» Ρώτησε τον φίλο του από πίσω που κρατούσε το κινητό του.

Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του κι ο Στέφαν συνέχισε να με πιάνει χυδαία και βίαια.

«Πως θα φανεί στον κόσμο όταν δουν πως η κόρη ενός υπουργού πηδιέται στα αποδυτήρια του σχολείου ε;» Με ρώτησα γελώντας πονηρά.

Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στο πρόσωπο μου καθώς το χέρι του είχε μπει με δύναμη ανάμεσα από τα πόδια μου. Δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσω να συμβεί. Δεν θα τα παρατούσα χωρίς να παλέψω. Έτσι μάζεψα όλη μου την δύναμη και τον χτύπησα με το κεφάλι μου όσο πιο δυνατά μπορούσα. Ξαφνιασμένος από αυτή μου την κίνηση έπεσε προς τα πίσω και τον κλότσησα στο ευαίσθητο σημείο του. Άρπαξα τα πράγματα μου κι άρχισα να τρέχω. Ευτυχώς ο φίλος του ήταν τρομαγμένος και δειλός οπότε δεν με κυνήγησε κανένας τους. Καθώς έτρεχα προσπάθησα να φορέσω την μπλούζα μου. Δεν ήθελα να με δουν να τρέχω γυμνή στους διαδρόμου του σχολείου.

Όταν βγήκα από την πόρτα με είδε ο Τζαξ να τρέχω γεμάτη δάκρυα στο πρόσωπο μου.

«Έλενα! Τι έγινε;;»

Δεν μπορούσα να μιλήσω. Το σοκ της στιγμής με είχε καταβάλει κι άρχισα να κλαίω με λυγμούς αφού έπεσα στην αγκαλιά του. Με αγκάλιασε σφιχτά και τρυφερά μου χάιδευε τα μαλλιά για να ηρεμήσω.

«Όλα θα πάνε καλά.» Μου είπε ψιθυριστά για να με καθησυχάσει.

«Σε παρακαλώ πάμε να φύγουμε.» Τον παρακάλεσα.

Και μου άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού χωρίς πολλές ερωτήσεις. Έβαλε μπρός το αυτοκίνητο και φύγαμε μακριά από αυτό το σιχαμερό μέρος. Μετά από λίγο ηρέμησα. Η παρουσία του Τζαξ μου έδωσε την ασφάλεια που είχα τόσο ανάγκη να νιώσω.

Τι θα έκανα χωρίς εσένα...

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο. Το ξέρω ότι δεν είναι και πολύ ευχάριστο αλλά τα καλύτερα έρχονται. Φιλάκια πολλά ♥