I Fell InLove With My BEST FRIEND

Chapter Twenty-Five(Sad Song)

Herlane POV

Nandito ako ngayon sa Music Hall. Hindi nyo naitatanong, marunong naman akong kumanta.

Pumunta ako sa stage at doon ako umupo sa upuan doon sa piano. Madalas akong mag piano kapag stress na stress ako.

(Paki-play na lang po ung video paraas ma-feel nyo ung moment ni Herlane, and then nung natapos na po paulit ulit na lang po ung video)

Sinimulan ko ng tumugtog ng piano.

"You and I,
We're like fireworks and symphonies exploding in the sky.
With you, I'm alive
Like all the missing pieces of my heart, they finally collide."

Habang kumakanta ako, inaalala ko ang magagandang araw kasama ko si Marcus. Nung wala pang Micah, nung puro saya lang. Sana maulit pa un.

"So stop time right here in the moonlight,
'Cause I don't ever wanna close my eyes."

Habang kumakanta ako, nafi-feel ko ung bawat salita sa lyrics. Bawat salita damang dama ko. Bawat salita parang naiintindihan ko.

"Without you, I feel broke.
Like I'm half of a whole.
Without you, I've got no hand to hold.
Without you, I feel torn.
Like a sail in a storm.
Without you, I'm just a sad song.
I'm just a sad song."

Oo tama nga ang kantang ito. Kapag wala sya, parang may kulang sa buhay ko. Kapag wala sya, walang umaalalay sa akin. Kapag wala sya, para akong gutay-gutay na katulad ng bangka sa gitna ng bagyo, walang magawa. Kapag wala sya, walang gana ang bawat tono na parang kantang punong puno ng kalungkutan.

"With you I fall.
It's like I'm leaving all my past in silhouettes upon the wall.
With you I'm a beautiful mess.
It's like we're standing hand in hand with all our fears upon the edge."

Sya ung nag pa-realize sa akin kung gaano akp kahalaga. Sya ung pilit na nag aangat sa akin sa mga panahon na down na down ako. Kahit kelan hindi nya ako binitawan. Kahit kelan hindi nya ako iniwan sa ere. At un ung alam kong ibig sabihin ng kaibigan.

"So stop time right here in the moonlight,
'Cause I don't ever wanna close my eyes."

Masakit mang isipin na meron na syang ibang kasama, na mas marami pa ang kayang ibigay sa kanya kesa sa naibigay ko at maibibigay pa.

"Without you, I feel broke.
Like I'm half of a whole.
Without you, I've got no hand to hold.
Without you, I feel torn.
Like a sail in a storm.
Without you, I'm just a sad song."

Kung ang kantang ito ay bibigyan ko ng kahulugan, isa lang ang maibibigay ko, ang kantang ito ay tinutukoy ang kalagayan ko ngayon. Masakit. Mahirap.

"You're the perfect melody,
The only harmony
I wanna hear.
You're my favorite part of me,
With you standing next to me,
I've got nothing to fear."

Naging parte sya ng buhay ko at hindi ko maitatanggi na, kahit na anong mangyari, hindi ko sya kayang tanggalin sa buhay ko. Kapag nandyan sya, wala akong kinatatakutan pero kapag wala sya, takot na takot ako.

"Without you, I feel broke.
Like I'm half of a whole.
Without you, I've got no hand to hold.
Without you, I feel torn.
Like a sail in a storm.
Without you, I'm just a sad song."

Sya lang, ayos na ako. Sya ung kumukumpleto ng araw ko. Para syang, isang mabuting balita na nakaka pag pangiti sa akin.

"Without you, I feel broke.
Like I'm half of a whole.
Without you, I've got no hand to hold.
Without you, I feel torn.
Like a sail in a storm.
Without you, I'm just a sad song.
I'm just a sad song."

Sa mga oras na wala sya, pakiramdam ko wala din akong buhay. Para akong zombie na wala lang. Hindi sigurado kung kaya ko pa bang gumising at ipag patuloy pa ang isang pang araw at sa mga darating pang araw na wala sya sa tabi ko para i-tama ang mga mali na magagawa, na wala sya sa tabi ko para tulungan akong tumayo kapag nadadapa ako, lalong lalo na para tulungan akong harapin ang mga kinatatakutan ko.

Pero paano na ako haharap sa sarili kong kinatatakutan kung ang greatest fear ko ang tumutulong sa akin para harapin yon, at ang kinatatakutan kong yon ay ang mawala sya sa tabi ko.

Hindi ko alam kung paano haharapin ang panibagong araw na wala sya sa tabi ko. Masyado akong nasanay na nandyan sya palagi para sa akin.

Kailangan ko na bang sanayin ang sarili ko? Kailangan ko na bang turuan ang sarili kong kalimutan ang taong malaki ang papel sa buhay ko?

Masakit pero kailangan mong pilitin na kayanin. Bakit ba ako nag kakaganito? Diba best friend lang nya ako? O baka kaya ako nag kakaganito dahil Hindi ko matanggap na best friend nya lang ako?

Ano pa ba ang kailangan kong gawin? Masakit. Bakit ba ako nasasaktan? Mahirap. Pero bakit ba ako nahihirapan?

Nagulat na lang ako dahil bigla na lang may tumulong luha sa pisngi ko. Agad ko itong pinunasan. Bakit ba ako umiiyak? Bakit ako nag kakaganito? Bakit? Bakit?

Bakit ako nasasaktan sa tuwing nakikita kong masaya sya sa piling ng iba? O nasasaktan ako dahil alam kong un ang bagay na hindi ko kayang ibigay sa kanya?

Kaya siguro sya napunta kay Micah dahil mas mapapasaya sya ni Micah. Mas ok na rin un at least alam kong mas sasaya pa sya. Na alam kong marami pa sng kayang ibigay ni Micah para kay Marcus kesa sa maibibigay ko.

Masakit. Masakit na masakit na masakit na masakit na masakit, sa madaling salita, sobrang sakit. Nandon ung feeling na nagagalit ako kay Micah dahil lang sa kaya niyang gawin.

Palagi kong sinasabi sa isip ko na, dapat ako un. Dapat ako ung pinoprotektahan nya. Dapat ako ung inaalalayan nya. Dapat ako un. Dapat ako un at hindi sya. :(

T_T

Without him, I can't stand on my own. Without him, I can't face my own fears. Without him, I'm just a SAD SONG.