I Fell InLove With My BEST FRIEND

Chapter Twelve(50/50)

Sarah POV

Pag kagising ko agad akong naligo at at bihis pupunta muna ako sa mall may bibilhin muna ako.

Ng makaligo na ako at nakapag bihis tinapos ko na rin ang mga morning rituals ko.

Tita Arny calling...

Hmm bakit kaya napatawag si Tita?

"Hello Tita Arny bakit po kayo napa tawag?" Tanong ko.

[Si Herlane, gumalaw na ung daliri nya. Sabi ng doktor giod sign daw un. Malapit na daw syang magising! Sarah punta na kayo dito bilis.] Excited na sabi ni Tita.

"Sige po."

Call ended

Binaba na ni Tita Arny ung phone. Nag mamadali akong bumaba ng bahay. Papunta na sana ako ng garahe ng may matandaan ako.

"Teka, ung bag ko!" Nako ano ba yan. Napasapo na lang ako ng noo ko.

Nag mamadali akong umakyat ulit.

"ARAY!" Ahh! Ang sakit. Nadapa lang naman ako noh.

Inayos ko ung sarili ko at kinuha ung bag ko at tsaka pumunta sa garahe.

Ng nakasakay na ako sa kotse ko agad kong binuksan ang messenger at nakita kong naka on silang lahat sa group chat namin.

Hey guys good news si Herlane
nagpakita na ng good sign. Papunta na ako sa ospital sunod na kayo.

Kaye Alvarez
Sige pupunta na ako

Lucas Fernandez
Ok papunta na din ako

Marcus Lex Ramirez
Ok I'm going there now as in now

Nag out na ako at dali daling pinaandar ang kotse ko papunta sa ospital.

Ng makarating na ako agad kong ipinarada ung ospital. Pag kababa ko ng kotse nakita ko si Kaye na kakalabas lang sa kotse nya. Aba milagro hindi nya kasabay ang kanyang bheb.

"Oh Sarah tara na." Yaya sa akin ni Kaye.

"Aba himala ata Kaye hindi mo kasama ang bheb mo." Sabi ko sa kanya. Nag simula na kaming mag lakad ng parang biglang natahimik si Kaye.

"Hey, Sarah! Kaye!" Pareho kaming napatingin ni Kaye sa tumatawag sa amin at nakita namin ang mag pinsan. Hinintay namin silang makapunta sa pwesto namin at ng makalapit na sila nag dare daretso na kami papunta sa kinaroroonan ni Herlane.

"Sarah totoo bang pagising na si Herlane?" Tanong ni Lucas.

"Oo yata. Di ko sure. Ang sabi lang naman sa akin ni Tita Arny gumalaw daw ung daliri nya at ang sabi naman ng doktor na sign daw un na malapit na syang magising." Paliwanag ko. Pero kahit ako ay nag tataka. Sa mga nababasa ko sa Med book na ang mga taong nako coma ay may chance na magising pa pero may chance din na hindi na.

Base pa dun sa nabasa ko ay, kapag ang daliri ng isang taong nacoma ay gumalaw ay may chance na ito at gumising na agad o sa mga susunod na araw. PERO, may chance din na bad sign ito. Ano ba yan kung ano ano ang naiisip ko! Dapat positive lang ako. Dapat hindi ako nagiging negative thinker. Gigising na si Herlane kaya kami pumunta dito.

"Oh Sarah." Nagulat kaming lahat ng naka salubong namin sila Tita Arny at Tito Alvin.

"Tito, Tita ano pong ginagawa nyo dito?" Tanong ni Kaye.

"Ah, inilipat na ng room si Herlane dahil ang sabi naman ng mga doktor bumu buti na ang kanyang lagay kaya ipinalipat na lang sya. Nandito na ngayon sya sa isang room na nalagpasan nyo na." Sabi ni Tito Alvin. Sabi ko na eh, gigising na si Herlane.

Pumunta na kami sa room ni Herlane at nakita namin sya doon na nakahiga. Katulad pa rin nung nakita ko sya kahapon.

Knock knock

"Uhm excuse me po, gusto ko po sanang makausap ang malapit na tao kay Herlane na nandito." Sabi nung doktor pag kapasok na pag kapasok nya.

Nag dadalawang isip ako kung ako ba ang pupunta dun o si Marcus na lang eh.

"Si Sarah po doc." Sabi ni Tito Alvin. Wala na akong ibang nagawa kundi ang sumunod na lang sa doktor papunta sa labas ng kwarto ni Herlane.

"Doc, ano po ung sasabihin nyo?" Agad na tanong ko ng nakalabas na kami sa kwarto ni Herlane.

"May sasabihin ako sayo ngayon pero siguraduhin mo na hinding hindi mo muna ito sasabihin sa magulang ng pasyente." Sabi nung doktor.

Dug,dug

Dug,dug

Dug,dug

Bakit ako biglang kinabahan? Wala naman sigurong bad news na sasabihin tong doktor na toh. Wala naman akong dapat ikabahala diba?

"Opo doc, wala po akong sasabihan." Sabi ko.

Huminga muna ng malalin ung doktor at tsaka ako tinignan ng daretso sa mata. Sobrang seryoso nya. Nakakailang.

"About sa pasyente ang sasabihin ko..."

Dug,dug

Dug,dug

Dug,dug

Ayan na naman yang tibok ng puso kong yan eh. Nakakainis. Bakit ba ako kinakabahan?

"Nung gumalaw ang daliri ng pasyente, napag alaman namin ang nakakabahalang kalagayan ng pasyente. Nung gumalaw ang daliri nya dalawang sign ang ibinibigay nito. Una ay ang chansang magising pa sya at ang pangalawa, sorry to tell you pero may chance din na hindi na sya magising. Ipinalipat namin sya sa room na kinalalagyan nya ngayon dahil kung sa ICU lang sya hindi matatahimik ang kalooban ng mga magulang nya pati kayo. 50 percent ang chance na magising sya at 50 percent din ang chance na hindi na sya magigising. Habang hindi sya gumigising bumababa ang chansa na magigising pa sya. Habang tumatagal lumiliit ang pag asang mabubuhay pa sya. Mahina ang pasyente pero alam naming lumalaban sya. Malakas kasi ang impact ng pag kakabangga sa kanya kaya naging kritikal ang lagay nya. Sinabi ko ito para kahit isa lang sa inyong mga nag mamahal sa kanya ay may alam sa pwedeng kahantungan ng pasyente. Sorry for the news but that's the truth. Aalis na ako." Pag katapos sabihin un ng doktor para akong nanlambot.

Pumasok na ako sa kwarto at pinipilit wag maiyak. Bakit si Herlane pa? Bakit sya pa ang kailangan makaranas ng ganito? Marami namang iba dyan eh? Bakit sya pa? Bakit?

"Oh Sarah, anong sabi ng doktor?" Tanong ni Tita Arny.

Pinilit kong ngumiti. "Magiging maayos na daw po sya." Sabi ko. Mahirap mag sinungaling.

"Salamat sa Diyos at magiging maayos ka na Herlane." Sabi ni Tita Arny.

Tumabi na lang ako kay Kaye. Hindi ko alam ang gagawin ko.

Kritikal na ang lagay ng pinsan ko.  50/50 na sya. Wag nyo po sana syang kunin sa amin. Please...