Bırakamam

Neden?

(multimedya; Başak ve Güven)

Babam:
-Harbiden. Ne yaparsan yap. Geceler uzun, sen bilirsin.

   Güven hızla yanımdan geçip ona atıldı. Durduramadım bile. Ona sertçe vuruyordu, onu bırakıp konuştuğu adama saldırdı. Adam arkasına bakmadan kaçtı. Tekrar ona döndü ve yüzüne sertçe bir yumruk daha attı. Yere düşmüştü, ağzı ve burnu kanıyordu. Etraftaki adamlar Güven'i onun üzerinden aldılar. Tepkisizdim. Belki de bu hayal kırıklığına alışılmışlığın verdiği bir tepkisizlikti. Ona doğru ilerledim. Ağlamıyordum. Çaresizce konuştum.

Ben:
-Neden yaptın bunu?

-Kızım yanlış anladın, ne olur dinle beni.

Ben:
-Neden?

-Seni kurtarmak için kızım.

Ben:
-Beni kurtarmak için.

-Evet ben...

Ben:
-Sen beni böyle mi kurtaracaktın! Birisinden alıp başkasının kucağına atarak mı?!

  Ayağa kalkıp bana yaklaşmaya çalıştı. Elimle durdurdum.

Ben:
-Ben sana inandım! Ben sana baba dedim be!

-Yanlış anladı...

Ben:
-Hala kendini savunuyorsun ya, yüzüne bakmaya iğreniyorum.

  Arkamı döndüm kapıya ilerledim. Güven'in sesini duydum.

-Şerefsiz!

   Kapıdan çıktım ve duvarın dibine çöktüm. Güven de benden hemen sonra çıktı. Ağlamaya başladım, deli gibi ağlıyordum. Bana sarıldı ve geri çekilip ellerini yüzüme koydu.

-Başak sakin ol canım, sakin.

Ben:
-Yeter dayanamıyorum artık, bana bunları neden yapıyorlar? Dayanamıyorum.

-Hadi kalk gidelim burdan. Ben hep yanındayım.

   Beni kaldırdı ve arabaya bindirdi. Eve gidene kadar ağladım, içeri girdiğimde de ağlıyordum. Sadece Adem Bey vardı. O da muhtemelen nutuk atmak için beni bekliyordu.

Adem Bey:
-Ne oldu size böyle?.

Güven:
-Başak'ı babası kandırmış.

Adem Bey:
-Ne? Lan bu herif neyine güveniyor hala? Bu sefer hesabını keseceğim!

Ben:
-Hayır. O adamın bu evde isminin geçmesini bile istemiyorum. Bitti.

   Güven'i aşağıda bıraktım ve odaya çıktım. Yatağa attım kendimi, ağlamaya devam ettim. Bu olayları kaldıracak ne psikoloji ne de fizik vardı bende. Kapı açıldı ve yatağa birisi oturdu.

-Başak.

   Bu Adem Bey'di. Sırtım dönüktü ona.

Ben:
-Bağırmaya mı geldiniz?

-Hayır tabiki. Senin suçun yok, ben o adamın nasıl birisi olduğunu biliyorum zaten. Üzülme diye geldim.

   Ona cevap vermedim. Göz yaşlarımı sildim ve yatakta oturdum.

-Sen iyi bir kızsın, üzme kendini.

Ben:
-O zaman neden yapıyorsunuz bu işkenceleri bana? Dayanacak gücüm kalmadı yapmayın artık. Ne olur izin verin gidiyim.

-Olmaz kızım.

Ben:
-Yalvarırım ne olur?

  Başını öne eğdi.