Bırakamam

Huzur..

   Gözlerimi açtığımda güneş ışığıyla karşılaştım ve tekrardan kapattım. Neredeyim? Çok yorgundum. Gözlerimi güçlükle tekrardan açtım. Kolumda bir acı hissettim, koluma baktığımda damaryolu vardı ama ucunda serum yoktu. Hastanedeydim. Zorlukla yatağa oturdum. Karnım çok ağrıyordu. Aklıma birden tüm olanlar geldi ağrıyı hissetmemle. Elimi karnıma götürdüm.

-Bebeğim..

   Gözümden bir damla yaş süzüldü. Bebeğimi kaybetmiştim, belki de Koray'ı da kaybetmiştim. Belki beni istemezdi. Artık onun tanıdığı temiz, masum Başak yoktu. Güven bana acımasızca tecavüz etmişti. Koray bana dokunmaya kıyamazken o canımı defalarca acıtarak yakmıştı.

  Ölmemiştim.. Yataktan kalktım ve kapıya doğru ilerledim. Gidecektim. Kimse bana engel olamazdı. Dışarı çıktığımda iğrenç bakışlarla karşılaştı gözlerim.

-Senin burada ne işin var?

Güven:
-Başak sen iyi misin?

   Yanında oturan babasına baktım.

-Sizin burada ne işiniz var!

Güven:
-Başak bağırma hastanedeyiz.

-Sana soracak değilim. Sakın bana karışma! Birazdan da buradan defolup gideceğim ve sen hatta siz hiç bir şey yapamayacaksınız!

   Koridordaki herkes bana bakıyordu. Adem Bey'e doğru ilerledim.

-Mutlu musun şimdi? Kan davanızı bebeğimi öldürerek kazandınız. Mutlu musun!

  Güven kolumdan tutup beni babasından uzaklaştırdı.

-Sakın dokunma bana! Sakın!

Güven:
-Babamın hiç bir suçu yok! Başına ne geldiyse benim yüzümden. Babam Ankara'ya gittiğimizde beni arayıp Başak'ı orada bırak getirme. İkinize de yazık ediyorum, dedi. Ama bu sefer ben bırakamadım. Seni sevdim ben be! Seni orada, oradaki adama bırakamadım!

  Gözlerim hayretle açılmış ve yüzlerce hayal kırıklığının sebebiyle dolmuştu. Ona doğru öfkeyle atıldım ve ellerimle yüzüne göğsüne vurmaya başladım. Ağlıyordum.

-Senden nefret ediyorum! Sana ben nasıl güvenmişim! Senden nefret ediyorum! Sen beni öldürdün!

  Araya bir kaç personel girdi. Bağırmaya devam ettim.

-Katilsin sen! Katil! Bebeğimin katili!

   Krize girmiştim. Odama götürdüler ve bir kaç ilaç yaptılar. Bir iki saat sonra kendime geldim. Başımda hemşire vardı.

-Nasılsınız Başak Hanım?

-Teşekkür ederim, daha iyiyim. Sizden bir şey rica edebilir miyim?

-Tabi, buyrun.

-Telefonunuzu kullanabilir miyim?

   Bana tereddütle baktı.

-Ailemi aramam gerek fakat telefonum yanımda değil. Çok kısa sürecek.

-Tamam, buyrun.

  Bana telefonunu verdi hemen annemin numarasını tuşlayıp aradım. Açınca hızlı hızlı konuşmaya başladım.

-Anne Başak ben. Şifa Hastanesi'ndeyim...

Annem:
-Başak, iyi misin sen?

-İyiyim anne bir sıkıntım yok ama artık oyunu bitirdik beni gelin alın burdan. Olabildiğince acele edin. Şimdi kapatmam gerekiyor sizi seviyorum.