LOVE or HATE?

Chapter 22

3 years later

"Do you have any questions to ask?"

"None so far Miss."

"Ok if there's none. Let's call it a day. class dismiss!"

"Bye Miss.Janella!"

"Bye!" niligpit ko na ang mga gamit ko at inarrange ito.

Its been 3 years since umalis si Vince.
Sa luob nang tatlong taon. Sobra ang hirap na pinagdaanan ko. Well kahit ganun. I can say that I became a better person. I become mature enought to face my sadness and depression.

I change a lot

I'm not the brat and childish Ella anymore. And now, I'm already a senior high teacher in the prestigious School here in the Philippines. Maraming pagsubok ang dumaan sa buhay ko. But I never quit. After a month nung umalis si Vince I became so depressed, but guess what? Kinaya ko rin. Pero kahit ngayun umaasa parin akong babalik siya.

3 years ang lumipas na walang communication, walang balita. Well, except sa balitang tumutulong siya sa kompanya nila sa Canada. That's the only news I got from him. Laging bumibisita samin ang Mom at Dad ni Vince, Pero I don't have the guts to ask kung ano nang balita sa kaniya. Natatakot kasi akong malaman na baka wala na siyang pakialam sakin.

Masaya ako! I can assure you. Pero kahit ganun. May kulang parin sakin at alam kong si Vince yun. God knows how much I Miss him. I miss his presence, I miss his kisses, I miss his hugs, I miss everything about him. And I hope ganun din siya sakin.

Nabalik ako sa huwisyo ko nang may narinig akong mahinang pag-iyak.

Nilibot ko ang paningin ko sa luob nang room at nakita ang isang student ko na nakaupo sa pinakadulong upuan habang naka yuko sa desk. When recognized her. Nakilala ko kaagad ito.

Nilapitan ko siya at tinanong.
"Kyla? Are you ok?"

"I'm s-sorry p-po Miss. Janella, Naistorbo ko po yata kayo" umiiyak na sabi niya.

"Tahan na wag ka nang umiyak. May problema ka ba? Do you mind if I ask you kung anong problema?" Tanong ko.

"K-kasi po Miss. Umalis na po si Jasper Nag migrate po sila sa Korea. S-sabi niya mahal niya ako. Sabi niya hindi niya ako iiwan pero umalis parin siya. He said babalikan niya ako, pero hindi niya alam kong kailan. Hindi naman po kami nag break pero masakit parin po kasi wala na siya. Mahirap po kasi hindi ko na siya makakasama." umiiyak niyang sabi.

I know Jasper. His my student too, at alam kong nag migrate ang pamilya niya due to family problem.

I hugged Kyla to ease her pain. Halos tumulo narin ang luha ko dahil nakikita ko ang sarili ko sa kaniya. I was at her age nung iniwan ako sa ere ni Steve. Masakit yun. Pero mas masakit ang pag-iwan sakin ni Vince. Kung Kay Steve masakit lang. Kay Vince naman Sobra-sobra ang sakit. But I manage to act strong ang happy kahit deep inside sobrang sakit na. Ginawa ko ang lahat para magpaka busy para lang maibsan ang sakit na nararamdaman ko. Minsan nga naiisip ko kung anong problema sakin. Kung bakit lagi nalang akong iniiwan. It might sound pitiful pero hanggang ngayun, I'm still waiting for him.

"Im sorry Miss. Janella ang drama ko." Sabi niya.

"Its ok kyla. There's nothing wrong with crying. I know masakit ang maiwan nang taong mahal mo. But look at you. Your young and I can see that you still have a lot of dreams. Well I'm not saying na kalimutan mo si Jasper. What I'm saying is, kung sinabi niya babalikan ka niya, he will definitely do. Kung may tiwala ka sa kaniya, just trust him. Maybe god have plans for the both of you. Malay natin pagbalik niya dito kayo parin ang para sa isat-isa. I'm not giving you false hopes. Im giving you inspiration para ipagpatuloy ang buhay. Achieve you dreams. Dahil hindi titigil ang ikot nang mundo dahil lang umalis siya." Sabi ko habang hinahaplos ang buhok niya.

"Miss. Janella bakit parang marami kayong alam tungkol sa ganito? Naranasan niyo na rin po bang maiwan nang taong mahal mo?"
Inosenteng tanong niya.

I smiled. A pure one.

"Yes, naranasan ko na ang maiwan. And guess what? Dalawang beses na akong iniwanan" I said.
I can see that she's shocked from what I've said. Umupo siya nang maayos na para bang pinapakita niyang handa siyang makinig kaya natawa ako. This is the first time that I'm gonna share my Life sa taong mas bata pa sakin.
At take note, sa student ko pa.

Umupo ako sa katabing upuan niya.
Ngumiti muna ako bago nagsalita.

"I was at your age that time when I got my first boyfriend, my first Love. His name is Steve. Dati, I do really love him. Lahat nang bagay para sakin nuon ay bago. Because it was my first time that I'm in a relationship. Masaya kami. Like what Jasper promised you. He also promised me that he will never leave me and he'll stay beside me forever. But that promises are meant to be Brocken. At first masaya ang relasyon namin. Pero that happiness didn't last long, iniwan niya ako sa ere nang hindi nagpapaalam and the worst. Lately after he Left nabalitaan kong ikaasal na siya sa bestfriend niya. Masakit, mahirap. Pero kinaya ko. I even swear to myself na hindi na ako magmamahal pa ulit. Hanggang dumating ang lalaking tanging nakikilala kong walang ibang ginawa kundi ang asarin at sirain ang araw ko. His name si Vince. At first I really, really, really hate him like death. Sino ba naman ang hindi siya kamumuhian eh wala siyang ibang ginawa kundi inisin ako. I really hate him, pero it turns out na that hate changed into love. He became my boyfriend. Kahit kunting panahon lang ang pinagsamahan namin, masasabi kong, siya na talaga ang para sakin. But unexpectedly, bumalik si Steve. The pain that I'm trying to forget bumalik lang lahat. It happened 3 years before. I was confused about my feelings that time. Kasi bumalik ang ex ko at nararamdaman kong affected pa ako sa kaniya. Humingi ako nang space kay Vince para makapag-isip isip hanggang sa marealized kong mas mahal ko siya keysa kay Steve.
Steve and I made our closure.
Pero gaya nga nang nangyari. Iniwan niya rin ako dahil inaakala niyang mas pinili ko ang Ex ko over him. He thought hindi ko na siya mahal. Yung sakit na naramdaman ko nung iniwan ako ni Steve. Doble-doble ang sakit nung iniwan ako ni Vince. But until now, umaasa parin akong babalik siya. Umaasa parin akong mahal niya pa ako." Sabi ko. Nagulat nalang ako nang bigla akong yakapin ni Kyla. At dun ko lang na realized na umiiyak narin pala ako.

"Miss.Janella Ang strong niyo po. Nakayanan niyo po siyang hintayin nang ganito katagal." Sabi niya.

"Kakayanin ko kahit gaano pa katagal kasi mahal ko siya eh. And If you trully love him, your willing to wait him until you meet again, distance is not the reason that you'll stop loving each other, It's both of you how you manage your relationship to keep it strong." Nakangiti kong sabi.

Hinawakan niya ang kamay ko.

"Salamat po Miss.Janella. I will truly get your advice. Mag-aaral po ako nang mabuti at kakausapin ko rin po si Jasper kasi mahal ko siya and I'm willing to wait for him kahit gaano pa katagal, kasi naniniwala ako sakaniya." Nakangiti niyang sabi.
"Nakakainspire po kayo" dagdag niya pa.

Ngumiti lang ko sa kaniya.

"Ahh Miss.Janella kailangan ko na pong umuwi, nandito na po ang sundo ko"

"Oh sige. Take care!" sabi ko.

"Thanks po sa time. Bye po" sabi niya nang nakangiti.

"Your always welcome. Bye!"

Masaya ako dahil may na inspire sa story ko.

How about you Vince?  Kumusta ka na? Ang saya kasi nainspire nang love story natin ang isang student ko.

Sana nandito ka para sabay nating naikwento kay Kyla ang story natin.
Miss na miss na kita. T_T.