Moon Academy | FIN

CHAPTER 28: Truth

--Jaquelyn—

I was crying so hard that it was hard for me to breathe. Bakit ako pa? Bakit pamilya ko pa? Sana namatay na lang rin ako kasama ng pamilya ko kung ito lang pala ang magyayari sa akin. I'm broken and lost. I can't even recognize myself anymore. Kung nalaman lang ng dating ako that I will be like this, she will be scared. Hell, I'm even scared of myself right now.

"Please...make it st—stop" I beg myself as I can still hear all the screaming and crying from my memories "Stop..."

"Sshh..." I snapped my head around as I felt a hand on my shoulder. Mabilis akong tumayo at lumayo sa babaeng nasa harapan ko. Wala na ang mga flashed of images pf my past at ngayon ko lang napansin na pinapalibutan ako ng...wala. Nothing. It's just white everywhere.

"Si-sino ka?" I asked trying hard to stop my hiccups.

She gave my a sof t smile before answering "I'm Eden. Kres' grand-aunt. Ako ang nag-alter ng memories mo..."

"Wh-what? Wait...ikaw?" I was shocked and confused at the same time. Bakit siya nandito? Ngayon ko lang siya nakita and wala akong narinig na patay na ang grand-aunt ni Kres "How—how can you be h-here?" stupid hiccups.

Inayos niya nag telang nakayakap sa kanya and gesture for me to follow her. Nagdalawang isip ako pero sinundan ko na lang siya dahil mukha kami lang dalawa ang nandito. I looked around at puti lang talaga ang nakikita ko. Kanina lang nasa...prison ako.

"Nang baguhin ko ang memories mo, naglagay rin ako ng spell incase something like this happens..." she told me after she looked behind her. Checking if I'm following her "I really did hope that this will not happen pero at the same time, I know this will set you free..."

"Set me...free?"

She didn't answer me but an image flashed infront of us. The Velasco masion "Nang maligtas ka, hindi nila alam kung papaano ka tutulungan..." habang nagkwekwento siya nakita ko ang 12 years old na ako na umiiyak at pumapalag sa mga bodyguards ni Alpha Carlo "Ayaw mo magpahawak..." nakita ko rin ang sarili kong umiiyak sa kwarto na binigay sa akin "Hindi makatulog nang maayos..." sugatan ang braso ko dahil sa mga kalmot "And sometimes, unconsciously, hurting yourself..." sunod sunod na tumulo ang luha ko habang pinagmamasdan ko ang sarili ko. Wala akong maalala na ganito ako kalala. All I thought that I don't speak with anyone "Kahit ang mga kaibigan mo..." as if on cue, I saw little Earl, Ces and Seb running.

"Where is she?!" demand ni Earl kay Kuya Jacob and Nany Rosas.

Bumaba sa lebel nila si Nany at kinausap ng maigi "Nagpapahinga pa si Jaquelyn. Tatawagin naming kayo kung pwede na kayong bumisita sa kanya"

"Okay lang siya?" kitang kita ko ang magang mga mata ni Ces. Did she cry because of me?

"Kailan naming siya pwedeng puntahan?" tanong rin ni Seb.

"She's fine..." ginulo naman ni Kuya Jacob ang buhok ni Ces at ngumiti ng tipid sa dalawang kambal "We'll tell you when, okay? Tara na at hanap na kayo ng mga magulang niyo"

Ces and Seb followed Kuya Jacob but Earl just ran fast going to my room. Sinubukan pigilan ni Kuya Jacob si Earl pero nabuksan na niya ang pinto and they were greated by a girl crying in a corner covered in bandages.