Moon Academy | FIN

CHAPTER 32: Dream

--Jaquelyn—

Hindi ko alam kung nasaan ako. Ang alam ko tinapon ako ni Edward sa isang madilim na preso. Napahawak ako sa balikat ko. Wala na ang sugat at dugo but I can feel bumps. I checked my shoulder and there it is. Claw marks.

Inikot ko ang paningin ko. Mga puno at malawak na damuhan at sapa lang ang nandito. Hindi ko pa napuntahan ang lugar na ito. It's not even familiar.

"Is this heaven?" bulong ko sa sarili ko pero wala naman ni isang kaluluwang nandito. Napayuko ako at nakita ko ang sarili ko sa tubig. Wala ni isang pasa ang nakita ko sa mukha ko. Kahit dumi wala akong makita. May dumapong tutubi sa tubig kaya biglang nawala ang maayos kong mukha at napalitan ng may mga pasa. Napaatras ako at napaupo sa damuhan.

Hindi ko na napigilan ang hindi umiyak. Binaon ko ang mukha ko sa mga braso ko and turned into a ball. Akala ko simpleng mga pasa lang pero malala pala. Edward really destroyed me. Even if I escape from him, he will always be with me. The scars will always remind me of him.

Someone tapped my shoulder. I wipped my tears away and face the person but I was shocked to see him here.

"Jaquelyn?" hindi ko na napigilan ang hindi umiyak ng tinawag niya ang pangalan ko. Tumayo ako pero naalala ko ang mukha ko. Mabilis akong tumalikod sa kanya at tinago ang mukha ko. He can't see me like this.

"Hey what's wrong?" he gently grabs my right arm and made me turn but I just looked at the ground. Paano ko siya mahaharap kung ganito ang itsura ko? Magagalit at malulungkot siya for sure. Iniangat niya ang mukha ko at hindi ko na siya napigilan ng tignan niya ako. He looked straight into my eye. He looked confused and worried. "Why are you crying? May masakit ba?"

Napakunot naman ang noo ko sa tanong niya "Can't you see? My face..."

Kumunot rin ang noo niya sa sinabi ko at tinignan ng maigi ang mukha ko "Your face? It's beautiful, Jaquelyn. You're beautiful..."

At that comment yumuko ako ulit pero ngayon dahil sa kahihiyan. I can feel my face burning red. Walangya talaga 'to siya. Heto ako nag-aalala sa itsura ko tapos sasabihin niyang maganda ako ng deretsahan. Is he blind or what?

Isang mahigpit na yakap mula sa likod ang naramdaman ko at lahat ng mga iniisip ko nawala sa isipan ko at napasandal lang sa kanya.

I miss this.

His touch.

His scent.

All of him.

"I don't want to wake up from this dream..." I whispered and close me eyes as I inhale his scent. He buried his face on my neck and inhale my scent. I heard him growled lowly.

"I miss you..." he whispered before kissing my mark. Nanatili lang akong nakapikit at inenjoy ang panaginip pero bigla niya akong binitawan at pinaharap sa kanya. Pagdilat ko nakatingin na siya sa marka ko. That's when I remember my mark "It's real..." tinitigan niya ako "this is real..." he cupped my face and kissed me. I was shocked at first but eventually I kissed him too. It felt real.

He pulled from the kissed and rest his forehead on mine. Sinubukan ko naman kumalma mula sa instense kissing activity namin. Sa halik pa lang pinaramdam na niya kung anong nararamdaman niya pero hanggang kalian? Hanggang kalian niya ako mamahalin?

Bumalik ako sa realidad ng bigla niyang hawaka ang mark ko. I saw the pain and anger on his face. I was about to tell him that I'm okay but I saw a scar peeping on his shirt. Tinignan ko kung ano ito at napatakip ako ng bibig nang makita ko ang exact same claw scar on my shoulder on his mark.