Unicorn [VOLTOOID]

Hoofdstuk 6

POV Storm
Na het overheerlijke ontbijt ga ik me nog even wassen. Dan kom ik weer naar beneden. "Storm, ik moet nog even boodschappen doen. Misschien heb je zin om mee te gaan? Dan kan ik je door het dorpje rondleiden." Zegt Snowdrop. "Is goed." Antwoord ik. Snowdrop knikt en pakt snel een tas, haar sleutels en haar geld. Dan lopen we de deur uit, en Snowdrop draait hem op slot.

We lopen de straat uit, naar het pleintje voor het kerkje. Die staat nu helemaal volgebouwd met marktkraampjes. "Ik was hier snel heengegaan voordat jij wakker werdt, om de spullen voor het ontbijt te halen. Verteld Snowdrop. "Ik had toen alleen maar ontbijtspullen meegenomen, omdat ik eigenlijk niet wilde dat jij al wakker was als ik nog moest beginnen met koken." Ik moet lachen. "Het was echt een mooie verrassing." Snowdrop moet ook lachen. Samen gaan we de marktkraampjes af, en Snowdrop stelt me voor aan een paar eenhoorns die ze blijkbaar goed kent.

Als we bij het tijdschriften- en krantenkraampje komen zie ik de oude eenhoorn die mij Snowdrops adres had verteld. Hij lijkt mij ook te herkennen.
"Goedemorgen Grey." Zegt Snowdrop vriendelijk, terwijl ze even kijk of er een leuk tijdschrift ligt. De oude eenhoorn, die dus blijkbaar Grey heet, kijkt naar mij. "Een Shannara hè?" Vraagt hij me. Ik knik. "Dat klopt." Zeg ik beleefd. "Je doet me denken aan iemand....." zegt Grey dan. Ik kijk hem nieuwsgierig aan. "Ach ik weet het al. Je lijkt op mijn zoon. Hij was ook een Shannara, want mijn vrouw, die ongeveer drie jaar geleden overleden is, was ook een Shannara." Zegt hij dan. Ik denk na. Mijn oma was ook drie jaar geleden overleden... het zou toch niet?! Is dit mijn opa??? De vader van mijn vader?

POV Snowdrop
Het gebeurt weer eens, ik lees iemands gedachten zonder dat ik het zo bedoel. En alweer die van Storm. Is dit mijn opa??? De vader van mijn vader?
Ik kijk Storm geschokt aan, en ik weet dat hij doorheeft dat ik zijn gedachten las. "Wat was haar naam, van uw vrouw?" Vraag ik beleeft. Grey is inmiddels gewent aan mijn nieuwsgierigheid, dus die kijkt er niet vreemd van op. "Ze heette Harper." Zegt Grey, en er glijdt een verdrietige trek over zijn gezicht. Ik zie Storm naast me schrikken. "Dat was ook de naam van mijn oma....." zegt hij zacht.

Grey kijkt Storm nu stomverbaasd aan. "Was de naam van jouw vader dan..." "......Alain." Maakt Storm zijn zin af. Grey en Storm zijn beide met stomheid geslagen. Voorzichtig vraagt Grey: "Ik heb al geen jaren meer van hem gehoord. Hoe gaat het met hem?" Ik zie de pijn in Storm zijn ogen, en Grey ziet het ook. "Hij.... hij..." Storm kan zijn zin niet eens goed beginnen. Verwoedt schud hij zijn hoofd, om de tranen weg te halen. Maar het mislukt grenzeloos, en Storm loopt bij ons weg.

"Laag hem maar even." Zeg ik tegen Grey. Hij knikt begrijpend. "Hij is dood, niet waar?" Zegt hij. Ik knik langzaam. "Weet je ook toevallig hoe? Of waar hij begraven ligt?" Vraagt Grey voorzichtig verder. Ik zucht, ik weet niet of Storm wil dat ik dit vertel maar ik vind dat Grey het recht heeft om te weten wat er met zijn kleinzoon is gebeurd. Ik vertel het verhaal vanaf dat ze gevangen werden. Hoe Alain gestorven is, en hoe Storm zich kon bevrijden. Er staat verdriet in de ogen van Grey, wat ik heel goed begrijp.

POV Storm
Ik ben weggelopen van het gesprek met Grey en Snowdrop. Ik kon het gewoon niet meer aan. De afgrijselijke beelden komen weer op in mijn geest. Het is al zo lang geleden dat mijn vader is overleden, maar ik ben er nooit echt overheen gekomen. Shannara's horen sterk te zijn, en kijk mij nu. Ik zit te janken op een bankje in een klein parkje. Ik voel me zo stom. Ik ben de slechtste Shannara die er ooit geweest is.

Sorry pap, maar ik kan jou niet trots maken. Ik word nooit zoals jij. Denk ik bedroeft. Dan voelt het opeens alsof ik in contact met mijn vader sta. Ik ben altijd al trots op jou geweest Storm. Zelfs op de momenten dat je als klein veulentje moest huilen omdat je een nachtmerrie had gehad. Vanaf dat jij geboren werd wist ik al dat jij bijzonder was.

Ik voel me alsof mijn vader er weer was, en dat ik als klein veulentje tegen hem aan lag in zijn grote bed. Dat hij zachtjes met zijn neus langs mijn hals strijkt, om me gerust te stellen. Ik zucht diep, verlangend naar die tijd. Opnieuw komen de afgrijselijke beelden van mijn vaders dood in mijn hoofd. Tranen wellen opnieuw op in mijn ogen. Maar dit keer laat ik ze niet lopen. Ik adem diep in en sta dan op. Ik loop weer terug naar Snowdrop en Grey.

Snowdrop heeft waarschijnlijk het hele verhaal al verteld, anders zouden Grey zijn ogen niet vol afschuw en verdriet staan. Hij kijkt me medelevend aan. Ik zucht nogmaals diep. "Het spijt me van je vader..." zegt Grey zacht. "Het geeft niet, het ligt aan mij. Ik moet als Shannara sterk zijn en niet zomaar jankend weglopen." Zeg ik stug. Maar Snowdrop is het daar niet mee eens. "Het ligt niet aan jou! Die stomme Zienerjagers zouden een vader niet voor de ogen van zijn zoon moeten doden!" Roept ze verontwaardigd. Maar het was iets te hard en bijna alle eenhoorns op de markt staren ons aan. "Sorry..." zegt Snowdrop dan kleintjes tegen mij. "Het geeft niet, laten we maar naar huis gaan." Zeg ik. Ergens diep van binnen vind ik het wel fijn dat Snowdrop het zo voor me opneemt. Snowdrop knikt, en we nemen afscheid van Grey. Dan lopen we naar huis.

POV Snowdrop
Als we naar huis lopen ben ik nog steeds laaiend van binnen. Storm heeft een betere jeugd verdient. Ik heb wel spijt van mijn uitval op de markt. Galdur had mij altijd verteld om niet te veel op te vallen. Dus daarom woon ik in dit kleine dorpje. Maar nu keek iedereen mij vreemd aan. Ik zucht diep. Storm kijkt me aan. "Sorry dat ik je dit gedoe aandoe..... . Als je wilt dat ik weg ga dan...." "Nee! Je hoeft niet weg." Onderbreek ik hem. "We moeten het gewoon iets slimmer aanpakken." Storm knikt. "Niemand hier weet zeker dat je een ziener bent, nietwaar?" Vraagt hij dan zacht. "Ja..... ik mag niet teveel opvallen." Zeg ik bezorgd. Storm knikt. "Dan moeten we het inderdaad slimmer aanpakken."