Unicorn [VOLTOOID]

Hoofdstuk 14

POV Storm
Ik race het station uit. Even werp ik een blik over mijn schouder om te zien of Snowdrop me nog wel volgt. Dat is zo, ze loopt vlak achter me. Dan sta ik abrupt stil. Ik weet niet eens waar hij is! Schiet me te binnen. "Wie?" Vraagt Snowdrop me. Ze las sowieso mijn gedachten. "Dat leg ik je later wel uit." Zeg ik haastig, terwijl ik me probeer te herinneren waar ik hem allemaal heb gezien. Dan weet ik het weer.

Ik race naar het kerkje. "Storm wacht! Het is zondag, en rond deze tijd is er een kerkdienst! Je kan niet zomaar binnenstromen!" Roept Snowdrop als ik de deur open wil zwaaien. Ik zucht. Zachtjes open ik de deur, en glip naar binnen. Snowdrop blijft buiten. De predikant is net een verhaal aan het vertellen. Ik kijk rond, maar vind niet wat ik zoek. Ik ga snel weer de kerk uit. Snowdrop kijkt op van een tekeningetje dat ze met een stok in het zand van de bloembedden aan het maken was. "Kom mee!" Roep ik en ik galoppeer naar het marktplein. De kraampjes zijn verlaten, aangezien de meeste eenhoorns van het dorp naar de kerkdienst zijn.

Ik ga direct naar het kraampje van de kranten en tijdschriften toe. Ik kijk ook aan de achterkant, waar normaal de verkoper staat. Ik vind niet wat ik aan het zoeken ben, weer niet. Maar wel iets wat helpt. Er hangt een briefje aan een van de kisten met kranten erin.

Slim bedacht, maar ons had je toch niet zo dom geacht? Zijn plaats is waar jij het laatste sliep, voor je weer weg liep.

Waar ik voor het laatste sliep? Vraag ik me af. "Laat eens kijken?" Vraagt Snowdrop aan me. Ik geef haar het briefje. Ze leest het met een bedenkelijke frons. Dan roept ze; "ik weet het! Kom mee!" Dit keer galoppeert zij er vandoor, met mij achter zich aan. "Waar jij voor het laatste sliep, is mijn oude huis!" Roept ze achterom.

Niet veel later komen we aan bij het huis. De deur staat op een kier. Ik zie een schim voorbij rennen, en niet veel later hoor ik een schreeuw. "Grey! Dat was de eenhoorn!" Roept Snowdrop, die de schreeuw overduidelijk herkent. Ik knik en race naar binnen. "Ik zoek boven, jij beneden." Zeg ik zacht tegen Snowdrop. "Goed, wees voorzichtig." Fluistert ze terug. Ik knik en sluip de trap op, met de gedachte dat er hier nog iemand rondloopt in mijn achterhoofd.

Ik doorzoek alle kamers boven. Ik open net de badkamerdeur als Snowdrop mij roept. "Storm kom! Hij is hier!" Schreeuwt ze, duidelijk in paniek. Ik race de trap weer af, en sla de laatste paar treden over door een sprong te nemen. Ik race naar de keuken waar ik Snowdrops stem vandaan hoorde komen. Midden op de keukenvloer zit ze, naast Grey. Ik storm naar ze toe. "Storm.." zegt Grey zacht en schor. "... het is goed om je nog een laatste keer te hebben gezien." Ik schud van nee, terwijl ik me naast hem laat zakken. "Hoezo laatste keer? Je gaat niet dood, daar zorg ik wel voor." Zeg ik. "Nee.. aargh!" Grey verkrampt en krult zich op rond zijn zij. Er zit een fikse wond, en het bloed gutst eruit. "Snowdrop haal een schone doek!" Commandeer ik. Ze knikt en loopt naar het kastje waar theedoeken in liggen. Snel brengt ze die naar mij. Ik vouw hem dubbel en druk hem zacht tegen de wond aan. Het doet Grey duidelijk pijn, maar hij laat het toe.

"Jullie moeten hier weg. Er is hier een zienerjager, en...." Grey kreunt van de pijn. ".... hij gaat jullie ook vermoorden." Maar ik laat me niet zomaar ompraten om iemand die stervende is achter te laten. Ik weet ook wel dat er een wonder nodig is om hem te genezen.

Een wonder???? Wonder!!! Tuurlijk!!! Mijn goede vriendin die mij al deze EHBO maatregelen heeft geleerd!!! Zij is een genezer, en ze woont in het dorp vlak bij mijn huis. Bedenk ik me opeens. "Ga snel naar Galdur, en laat hem een spreuk uitvoeren waardoor een eenhoorn eenmalig over de grenzen kan reizen. Laat hem ene Wonder halen naar dit adres." Zeg ik tegen Snowdrop. Ze knikt en zonder iets te vragen rent ze het huis uit. "Storm... ga met haar mee, dat is veiliger.... ik ga toch dood." Kreunt Grey. Ik schud van nee. "Dat ga je niet... Wonder kan je genezen." Grey legt zich erbij neer dat ik hem niet achterlaat. We praten zachtjes wat, en ik hoor een gerinkel.

"Wat doe ik hier nou weer?! Wat is dit allemaal!" Duidelijk overdondert moppert Wonder wat. "Wonder! Snel kom hier!" Roep ik. "Storm?! Ben jij dat?!" Klinkt het uit de woonkamer. "Ja kom nu naar de keuken!" Roep ik terug. Niet veel later komt Wonder de keuken in. Als ze Grey op de grond ziet liggen racet ze naar hem toe. "Ik had het..." "bloeden geprobeerd te stelpen... dat zou hier niet werken." Vult Wonder me aan. Ik knik.

Wonder doet een aantal dingen en vraagt me een paar keer iets te halen. Ik kijk toe, en doe wat ze vraagt, terwijl ik me afvraag waar Snowdrop blijft. Dan hoor ik haar binnenkomen. Als ze de keuken inkomt kijkt ze eventjes naar Wonder die bij Grey op de vloer zit. Dan kom ze naar me toe. "Waar bleef je zo lang?" Vraag ik. "Aangezien ik bijna vermoord was op het station besloot ik om maar met de voet naar hier te gaan." Antwoord Snowdrop. Het valt me op dat ze haar linker flank van me afdraait. "Ben je gewond?" Vraag ik. ".... nee." Zegt Snowdrop nadat ze even twijfelde. "Laat zien." Zeg ik. "Het is niks." Stribbelt Snowdrop tegen. "Laat zien." Zeg ik weer. Snowdrop zucht en draait haar linker flank naar me toe. Er zit een flinke snee. "Wat was het?" Vraag ik terwijl ik de snee bekijk. "Een zwaard." Antwoord Snowdrop droogjes.

"Storm? Grey wil nog met je praten, een op een." Zeg Wonder. Ik kijk op. "Ik en Wonder aan wel even naar de woonkamer." Biedt Snowdrop aan. Ik knik. "Wonder, verzorg even haar wond." Zeg ik. Wonder knikt en zij en Snowdrop gaan naar de woonkamer. Ik ga bij Grey op de vloer zitten.

"Storm... het zal niet lang duren of ik zal me bij jouw vader voegen.." begint Grey. "Wonder zij me dat ze me niet kon helpen. Ze heeft pijnstiller gegeven dat ik een niet al te onplezierige dood lijd." Ik knik, en een brok komt in mijn keel. Dan klinkt er een harde bonk.

"Storm!!!" Snowdrop schreeuwt mijn naam. "Ga daar weg nu!" Ik kijk verdwaasd om. "Het huis staat in brand!!!" Roept Wonder erachteraan. Dan klinkt er gekuch. "Ga! Ik kom er zo aan!" Roep ik. Er klinkt geklik van hoeven en ik weet dat Wonder en Snowdrop naar buiten gaan. Ik kijk naar Grey. "Laat mij hier maar liggen, ik ga toch dood." Zegt hij. Ik schud van nee.

Dan komt er iemand de keuken binnen. Ik draai me om, en zie een boom van een eenhoorn voor me. Hij heeft een bijl, die hij boven zijn hoofd heft. In een reflex schiet ik overeind. De eenhoorn probeert me te slaan met de bijl, maar mist en slaat een deuk in de vloer. Ik schiet weg, maar kan nergens heen aangezien hij de uitgang blokkeert. Dan stapt hij weg, en ik zie mijn kans om weg te rennen. Maar de eenhoorn heft zijn bijl opnieuw, maar richt hem niet op mij. Hij staat pal naast Grey, die angstig omhoog kijkt. "Nee STOP!" Schreeuw ik. "Ga Storm, ik ga toch dood." Zegt Grey met licht verdriet in zijn stem. Hij blijft het steeds zeggen, en ik wil het niet accepteren. Maar de eenhoorn laat de bijl met grote vaart zakken en hakt het hoofd van Grey eraf. Bloed gutst uit zijn aderen, maar er zit geen leven meer in zijn lijf. Ik sta verstijft, tot ik een hitte voel achter me. Rook prikt in mijn ogen en longen, en vuur brand om me heen. Ik kan er niet meer via de voordeur uit. Ik zie het silhouet van de gespierde eenhoorn. Hij hoest en kucht, en valt uiteindelijk neer. Hij heeft waarschijnlijk te veel rook ingeademd.

Ik kijk schichtig om me heen, op zoek naar een uitgang. Dan zie ik het keukenraam. Het is net groot genoeg om doorheen te kunnen. Ik rammel aan het slotje, maar het wil niet open gaan. De metalen zijn verroest dus het raam gaat niet open. Zonder na te denken grijp ik de bijl waar nog bloed aan drupt en ik sla het raam stuk.

Ik begin te hoesten maar blijf slaan tot er helemaal geen glas meer in het kozijn zit. Ik spring door het raam en val hoestend op de harde stenen van de straat. Het laatste wat ik zie zijn Wonder en Snowdrop die naar me toe rennen.