Kissing Monster meets Good Kisser -UNDER REVISION

Chapter 25:remember me?

Hindi talaga ako mapakali ang likot ko habang tintingnan ang bawat daanan.

Finally.

"Manong ito po bayad." sabay abot ko sa kanya ng pera at dali-daling bumaba.

"Iha sukli mo!" Tawag ni manong sa akin.

Lumingon naman ako sa kanya at nginitian. "Keep the change nalang po manong." Ngumiti naman ito sa akin at nagpasalamat.

Lakad takbo ang ginawa ko papasok sa hospital, hanggang marating ko ang Room 509. Bumuntong hininga muna ako bago kumatok ng tatlong beses sa pagpasok ko narinig ko ang kanilang tawanan. nandito na pala sila.

"Hey Blue, puntahan mo na si Wayne I'm sure Miss na Miss ka na nun."sabi ni Ray habang nanonood ng tv.

Paghawi ko sa kurtina tiningnan nila ako at kasabay ang pagtagpo ng mata namin ni Wayne pero bakit ganito siya makatingin? it looks like walang expresyon ang mga mata niya. Hindi ba siya masaya na makita ako?!

"Sige dun muna kami sa living room Green anak, I know you want to be alo--" Naputol ang sasabihin ni tita dahil sumabat si Wayne na kinahinto ng mundo ko.

"Who is she?" malamig na tanong ni Wayne kay tita, habang tiningnan niya ako at parang sinusuri kong kilala niya ba talaga ako.

"Kuya Wayne, are you joking? dahil tatawa na ako." Iritang tanong ni Shayne na halatang nainis sa inasta ni Wayne.

Tiningnan naman niya si Shayne. "You think I'm joking?" Kalmang saad ni Wayne sa kamabal nito, na tinaas pa ang kilay.

"Wayne bro, seriously you can't remember Blue?" sabay turo ni Ray sa akin na  nasa tabi ni Shayne, pinahid ko nalang ang luha na dumaloy sa pisngi ko.

Tiningnan naman ni Shayne si Ray at napapikit bago magsalita. "Justin, call the doctor."utos niya rito.

"Anak, Blue is yor lov--"

"Tita..." Pagputol ko kay tita sa sasabihin niya.

"I'm Blue your long time friend haha grabe ka, hindi mo ako maalala hahaha, funny mo."Kunwari kong sabi sa kanya ang sakit lang of all people ako pa? bakit?

Tiningnan naman nila ako na parang hindi makapaniwala sa sinabi ko sabay umiling si Shayne at si tita naman ay parang naawa sa akin ngumiti nalang ako, like it's okay. I understand, baka nagbibiro lang si Wayne.

"Bakit hindi kita maalala? baka hindi tayo masyadong close." Walang paki na saad niya habang kumakain ng mansanas.

Ngumiti naman ako sa kanya."Well kakakilala lang natin kaya siguro haha wag mo na akong intindihin." Pilit kong tawa at ngumiti kay tita.

Tiningnan naman ako ni Wayne na parang sinusuri ang reaction ko. "You said a long time friend and now kakakilala lang?"sabay smirk niya at umiling.

Napasapo naman ako sa noo ko. "I mean nong bata pa tayo friends na tayo pero umalis kami and then nagkita tayo ulit last year pa."magsasalita na sana siya ulit pero dumating na ang doctor niya.

"Yes! Mrs. Smith, what's the problem?" wika ni Doc, na kararating lang.

"Doc, Wayne doesn't remember Bblue." nagtatanong na ani ni tita na habang umiling-iling.

Tiningnan naman ni doc si Wayne na parang inoobserbahan. "Because of the bullet in his head, there is really a possibility na magkaroon ng mild amnesia si Wayne, but don't worry Mrs.Smith it's just temporary."ngumiting saad ni doc, kay tita na ikinasaya ng puso ko.

Temporary.

Nalungkot si tita na tumingin sa Doctor ." Is there any way or medicine to recover him fastly?" tanong ni tita.

Tumango namn si Doc. " I will prescribe him some medicines, proper diet and exercise also you can talk to him regularly so he can recover quickly." tumango-tango ito habang nagbibigay ng payokay tita.

Tumango naman si tita."Sige doc, salamat."

"If you need something  just call me okay. Have a good night." sabay labas nito.

Ngumiti naman ako ng tipid sa kanila, okay lang kong hndi pa niya ako maalala ngayon, I know he will recognize me soon.

"Mom, I want to take a rest. Is it fine." Paalam ni Wayne sabay tingin sa amin

Siguro napagod na kanina pa kasi ito gising ang magsi-six pm na rin.

"Of course anak, alis muna kami, magpahinga ka muna."sabay halik ni tita sa noo nito.

"Sige, uwi na rin ako gumagabi na."paalam ko kila tita at tumingin ako kay Wayne."Magpahinga ka and take care." Paalam ko sa kanya at ngumiti ulit ako.

Pero pumikit lang mata niya kaya tumalikod nalang ako.

"Blue pasensya ka na kay kuya,I know hindi niya yon sinasadya mahal ka nun eh."
Pag-che cheer ni Shayne sa akin.

Mahinang usal ni Shayne habang papalabas kami ng room, nagpa-iwan muna si tita sa loob may liniligpit pa.

Umakbay naman si Ray sa akin. "Kung makalimot man ang isip ang puso hindi, so don't give up okay Blue." Ngumiti naman ako sa kanila ni Shayne, mabuti nalang nandiyan sila.

"I know, si Wayne nga nagtiis ng ilang years na hindi ko siya maalala ako pa kaya, na baka months lang ang aabutin pwede ring One year pero sana hindi." pag sang-ayon ko sa  kanila.

Tama naman 'di ba? I can wait for him mahal ko na siya at hindi ko na ito matatanggi.

"Sige maghihintay lang ako rito."Napatingin naman sila sa akin.

Nandito na kasi kami sa labas at iniwan ko 'yong kotse ko sa school kaya maghihintay na lang ako ng taxi.

"Where's your car?" takang tanong ni Shayne na nakakapit sa braso ni Ray.

Ngumiti muna ako sabay kamot sa leeg ko."Excited eh, kaya iniwan sa school." sagot ko na nahihiya nagmamadali for Wayne kasi.

"Kaya pala, supahh exoited you, Hatid ka na namin Blue okay?" Pagpapatawa nito sa akin pero kahit siya na o-awkwardan sa  nangyari kanina.

"Mas mabuti pa nga Blue, hatid ka na namin, gabi na rin at mahihirapan kang sumakay ngayon maraming mga pasahero na students and employees and magsisi-uwian at this time." wika nito sabay tumingin pa sa may daanan.

Napatingin naman ako kay Ray daming alam.

Aayaw sana ako kaso sumakit ang ulo ko kaya ngumiti nalang ako, pagsang-ayon ko sa kanila.

"Good!" saad ni Shayne, hintay lang tayo rito kukunin muna ni Justin ang kotse.

Bumaba na ako sa sasakyan at sinarado agad ang pinto, Hindi ko na rin kayang e-handle ang sakit ng ulo ko."Bye Shayne, Bye ray ingat sa pag-uwi salamat u-ulit." Paalam ko sa kanila habang winawagayway kamay ko.

Nang malayo na sila pumasok na ako sa loob at pakasira ko ng pinto nagsi-unahang nagbagsakan ang mga luha ko na kanina ko pa pinipigilan habang nawawalan ako ng lakas at umupo sa sahig habang nakasandal ang likod ko sa pinto, habang iniisip ang nangyari kanina.

Ang sakit pala kapag nag-expect ka na magiging okay na ang lahat na makikita ko ang mga ngiti niya na para sa akin at akala ko sa pagkagising niya ako ang unang gusto niyang Makita pero kabaliktaran pala ang mangyayari ako na siguro ang kahuli-hulihang tao ang gusto niyang makita.

Ang sakit sobra.