21.BÖLÜM
Eve vardıgımızda Asilde bize geldi.Mutfaktan bir şeyler hazırlayıp odama götürdüm ve masaya koydum.Asil ayakta odamı turluyordu.Şu ana onunla ilgilinmeyi bırakıp telefonu elime aldım ve babamın numarasını tuşladım.Kulağıma götürüp cevap vermesini bekledim ama yine farklı bir şey yoktu,hala cevap vermiyordu.Telefonu kapatıp masaya koydum,benden masaya oturdum.
''Asil hadi gel,bir şeyler yiyelim.''
''Arin benim sana söylemem gerekn birşey var.''
Ayağa kalkıp yanına gittim ve söylemesini bekledim.
''Arin bak sakin ol olur mu?Bunu istemem biraz saçma ama sakin olmak zorundasın.Ben gerçekten ügünüm,böyle bir şey olmasını istemezdim ama yapacak bir şey olmuyor.İnsanın elinden bir şey gelmiyor bazen.Ama şunu unutma ben herzaman senin yanındayım.''
Susup dudaklarını yaladı ve gözlerini kapatıp,derin bir nefes aldı.Sonra konuşmaya devam etti.
''Arin baban,baban ölmüş.''
Yanlış duymuyorum dimi.Asil bana babana ölmüş mü dedi.Hayatımdaki en değerli insanlardan biri,tutanacak dalım,babam ölmüş.Gözlerimden yaşlar süzülmeye başlamıştı.
''Ne diyorsun sen ya'' dedim zorlukla çıkan sesimle.
''Arin çok üzgünüm ben böyle bir şey olsun istemezdim.''
Yaşlarım giderek artmaya başlamıştı.Sanki o sözden sonra hayat benim için durdu gibi oldu.Ayağımın altındaki halıyı biri çekiyor sandım.Zorlukla gidip yatagıma oturdum.
Ardından hıçkırıklara boğuldum.Asil yanıma geldi ve bana sarıldı,başımı onun gögsüne yasladım ve aglamaya devam ettim.
''Geçecek canım bunlarda geçecek,merak etme.'' dedi Asil.
Başıma öpücükleri konduruyordu.O da beni sakinleştirmeye çalışıyordu ama herşey boş.En degerli insanımı kaybettmişim bir anda herşey düzelir mi?Geçecek deyince geçer mi herşey?Belki bazı insanların hayatında babaları o kadar önem taşımaz,daha çok annelerine baglıdırlar ama ben babama çok baglıyım ve o gittigi anda bütün baglantım kopar.Tabiki ölenle ölünmez ama onun acısını hep hissedersin.Ben babamın acısını daha fazla hissedeceğim buna eminim.
''Cenaze''diyebildim sadece güçlükle çıkan sesimle.
''Annen almaya gitti.''
Sadece kafamı sallayabildim.Çünkü konuşacak halim yoktu ve güçlükle konuşabiliyordum.Ben babamı arayıp sesini duymaya çalışırken,megerse babam çoktan ölmüş.Ona bu sıfatı yakıştıramıyorum.Çünkü o sıfat babama yakıştırmıyorum.Ben babamsız ne yaparım.Ama bunların tek sorumlusu annem.Eger beni babamdan ayırmaya çalışmasaydı,sonradan bir kızı olduğu aklına gelmeseydi,şimdi ben babamı son kez görebilecektim.Aslında bunların hepsi boş,kendime suçlucak insanlar arıyorum,sanki acımı biraz hafifletecekmiş gibi.Bunların asıl sorumlusu benim,eger bu zıkkım yere geldiğim zaman babamı aklıma getirip arayabilseydim bunların hiçbir olmazdı.
Ben şuan cehennemi yaşıyorum,adeta yaşayan ölü gibiyim.Çok acı veriyor ama içimde bir yerde mutlaka bir umut olacak.Tabiki o çıkıp gelmicek ama bir gün bir yerde mutlaka karşılacaz.O zaman benim en mutlu günüm olacak.Sadece ona dokunamamak,onun sesini duyamamak,onun varlığını hissedememek bana çok acı veriyor.Bir daha bunların hiçbirini duyamicam,göremicem,hissedemicem,bunlar bana çok zor geliyor.
Asil'in yanından kalkıp banyoya ilerlerdim ve kapıyı kiltledim.Sıcak suyu açıp küveti doldudum.Sonra kıyafetlerimle küvetin içine girip oturdum ve gözlerimi kapadım.Babamla olan anılarımı canladırmaya başladım.İlk aklıma gelen babamla ilk gittigimiz lunaparktı.O zman 10 yaşındaydım,lunaparka gittiğimizde korku tüneline binmek istemiştim ama babam izin vermemişti.Bende aglamaya başlayıp ona o sinirle ''Seni sevmiyorum,çok kötü bir insansın.Zaten senin yüzüne annemlede görüşemiyoruz.Seninle bir daha konuşmak istemiyorum''demiştim.
Babam bu lafa o zaman pek aldırmasada çok içerlemişti,hatta bir gün onu odasında aglarken görmüştüm ve hemen gidip boynuna sarıldım ve onadan özür diledim.O da beni affetti ama şu an onu hatırlayınca kendimi o kadar kötü hissediyorum ki,kendimden şu an çok nefret ediyorum.
Keşke babam hala yaşasaydı ve yine benim korku tüneline binmeme izin vermeseydi,hatta ağladıgım için bana bagırsaydı,asla sesimi çıkarmazdım.Ağzımadan çıkan hıçkırıklara engel olamadım.Elimle yüzümü kapatıp ağlamaya devam ettim.Yaklaşık 1.5 saat suyun içinde kaldım,su soğumaya başlayınca küvetten çıktım.Çıkarken ayağım kaydı ve kafamı lavabonun kenarına çarptım ve yere düştüm.
Kaşımın ordan kanlar akmaya başladı,kaşım patlamıştı.Küçük bir yaraydı ama çok fazla kan akıyordu.Kenardan biraz peçete aldım ve yaraya bastırdım.Sonra bornozumu giyip banyodan çıktım.Asil kanı görünce telaşla yanıma geldi.
''Arin iyi misin,noldu?''
Ona hiç cevap vermeden dolabıma yöneldim ve alıp tekrar banyoya döndüm.Kapıyı kilitleyip,giyinmeye başladım.Giyince ecza dolabından gerekli malzemeleri çıkardım.Pamuğa biraz oksijenli su döktüm ve yaramı temizledim.Yarabandınıda yaranın üstüne yapıştırdım.Kirli kıyafetleri sepete attıktan sonra banyoda çıktım ve yatağıma ilerledim ve içine girdim.
''Arin noldu?'' diye sordu Asil.
''Uyumak istiyorum Asil.'' dedim.
Kafasını salladı ve odamdan çıktı.Bende duvara dönüp gözlerimi kapadım.
***********************************************************************************
Uyandığımda bütün arkadaşlarım odamdaydı ve bana bakıyorlardı.Yataktan kalktım ve banyoya ilerleyip elimi yüzümü yıkadım.Sonra tekrar odama geçtim ve yatağıma oturdum.
''Duyunuca çok üzüldük canım.Başın sağolsun.''Derin.
''Mekanı cennet olsun.''dedi Deran.
O da da göz gezdirirken Silmenle Yagmuru gördüm.Amerikaya gitmişlerdi ama demek benim için gelmişler.Bir an onları görünce çok mutlu oldum ama bir tarafım snaa mutlu olmak yok diyordu.
''Başın sağolsun canım''dedi Silmen ve gelip bana sarıldı.
''Çok üzüldüm Arin.''dedi Yağmur
Onların hiçbirine cevap vermedim,gözlerii tek bir noktaya sabitlemiş babamı düşünüyordum.O sırada kapım açıldı ve içeri Asil girdi.
''Cenaze geldi Arin.Yarın gömülecek.''
Hemen ayağa kalktım ve odamdan çıkıp aşağıya indim.Salonda bir sürü kişi vardı,onlara aldırmadan annemi bulmaya gittim.Mutfakta ağlıyordu.
''Babamı görmek istiyorum,nerde,nereye götürdünüz'' dedim
''Morgta babam şu an göremezsin kızım,izin vermezler.''
''Nasıl vermezler ya,o benim babam ne zaman istersem o zaman görürüm,kimseye sormicam ve babamı görmek istiyorum.''
''Olamaz Arin zorlama lütfen.''
Dizlerimin üzerine çöktüm ve aglamaya başladım.
''O benim babam,nasıl göremem.'' dedim buğulu çıkan sesimle.
Hıçkırıklarımla aglamaya devam ettim.O sırada Asil gelip beni kucagına aldı ve odama çıkarıp,yatağıma yatırdı.
''Yatmak istemiyorum,babamı görmek istiyorum.''diye bağırdım.
''Canım sakin ol lütfen.'' dedi Asil.
Herkes odada aglayan gözlerle beni izliyorlardı.Derin Deran'a sarılmış ağlıyordu.Yağmurda koltuga oturmuş,eliyle yüzünü kapatarak aglıyordu.Silmende onu teselli etmeye çalışıyordu.
''Arin biraz uyu canım sakinleşirsin.Yarın sana söz babanı göstereceğim Arin lütfen.''dedi Asil.
Sonra odaya annem girdi ve bana bir igne yaptı.5 dakika sonra igne etkisini göstermeye başladı ve yavaş yavaş gözlerim kapanmaya başladı ve sonunda gözlerim tamamen kapandı.
