Adı "MAVİ" Olsun\2

3.Bölüm.(Beni Unutamazsın..)

"Seninde, Asude'nin de..."

"Küfür sana yakışmıyor güzellik."

Parmaklarımla direksiyonda ritim tutmaya başladım. "Özgür'le konuştum.Ne dedi bana biliyor musun? Keşke ölseydin."

"Vovv." Dedi Kerem. "Ağır konuşmuş sanki." Alayla konuşuyordu.

"Bana bak!" Dedim sertçe. "Sizin yüzünüzden oldu her şey. Siz düzelteceksiniz.!"

"Ne yapalım? Özgür'ün hafızasını mı silelim? Gerçi silinmişti bir kere değil mi?"

Telefonu kapatıp sinirle yan koltuğa attım. Maldı. Katıksız!

Arabadan indim. Kafeye gelmiştim. Kaçıp sığınabileceğim yere. Eve gidebilirdim. Yalnızlıktan düşüncelerim beni yerdi. Yok olurdum sonra.

Ama istemiyordum. Güçlü durmak istiyordum. İki yılda çok şey yaşamıştım. Çok acılar çekmiştim. Çok acı çeken görmüştüm. Sokakta yatmıştım,bazen kendimi riske atıp hırsızlarla savaşmıştım. Ben güçlüydüm.

Kafeye girdim. Gözlerim direkt kapının girişinde,masada oturan kişilere odaklandı.

"Seni bekliyorduk." Dedi Semih. Kapıyı kapattım. Semih,Kağan,Defne,Ayşenur,Sedat.. Aslı. Hepsi buradaydı.

Koşarak Semih'e sarıldım. Benim kıvırcık tombik arkadaşım..

Ağlamamak için dudağımı ısırdım. Bu günlerde ne çok ağlamıştım.

"Seni çok özledim." Dedim ona sıkı sıkı sarılarak.

Benden ayrıldı. Saçlarıma dokundu. "Değişmişsin." Dedi. Ona baktım. Gülümsedim.

Zayıflamıştı. Yakışıklılığı göz kamaştırıyordu. Kıvırcık saçları hala aynıydı ama. "Aynaya bak istersen." Dedim. Bir daha sarıldım. Sonra ayrılıp saçlarıyla oynadım. "Ama saçların hala aynı."

Gülüp uzaklaştı benden.

"Tamam ama birinde bu kadar oylanırsan akşama kadar bitmez." Ayşenur beni kendine çekip sarıldı. "Nişanda seni görünce kafayı yiyordum."

Bende ona sarıldım. "Bende.." Dedim. "Nişanda bende kafayı yiyordum." Ayrıldım. "Hala aynısın." Dedim Ayşenur'a.

Elini kaldırdı. Yüzük parmağını yüzümde salladı. "Medeni durumum değişti."

Sedat'a baktım. "Hadi canım." Dedim. "Tebrik ederim." Tekrar Ayşenur'a sarıldım. Sonra Sedat'a.

Her şey değişiyordu.

Aslı'daydı sıra. "Selam." Dedi. Elimi uzattım. Ama o elimi hiçe sayıp sarıldı bana. Karşılık verdim. Zaman çok şey değiştirirdi. Düşmanları bile.

Ondan ayrılıp Defne'ye döndüm. "Düşmanım kalmadı sanırım." Dedim.

"O konu kapanalı çok oldu diye hatırlıyorum."

"Uzun zaman geçti. Hatırlamıyorum." Boynuma sıkıca sarıldı.

"Cenazende çok ağlamıştım. Gözyaşlarımı geri isterim." Ayrıldık.

"Sanırım hepinize borçluyum."

Kağan'la karşı karşıya geldim sonra. "Siyah.." Dedi saçlarımı işaret ederek. "Etkileyici." Sanırım ağlamamı tutamayacaktım. Ona sıkı sıkı sarıldım. Herkesi o kadar çok özlemiştimki. İçime sokup orada kalmalarını istiyordum. Bir daha gitmek istemiyordum. Bunu daha iyi anlamıştım.

"Neredeydin?" Diye sordu Kağan.

Gözlerimi silip ondan ayrıldım. "Kaçıyordum. Arkamdan işler döndüğünü bilmeden." Hepsine baktım. "Oturun hadi."