So, my real name is...

Trening i poszukiwania

Ranek nadszedł stanowczo zbyt szybko.

Nadal unosiłam się u progu krainy snu, kiedy usłyszałam pukanie do drzwi. Zignorowałam je. Pukanie jak na złość rozległo się ponownie. Po raz drugi je zignorowałam, naciągając kołdrę.

- Kadetko Carter proszę otworzyć – rozkazał męski głos zza drzwi. – Inaczej będę musiał użyć innych metod, które mogą się nie spodobać.

„Proszę bardzo. Droga wolna.", pomyślałam przekręcając się na drugi bok.

Drzwi otworzyły się i usłyszałam kroki. Po chwili wszystkie światła w pokoju zostały zapalone, a na moją głowę wylano... szklankę wody. Zerwałam się natychmiast do pozycji siedzącej. Musiało to wyglądać komicznie, bo widok Steve'a przesłoniły mi skołtunione włosy.

- Bardzo śmieszne, Rogers – mruknęłam i z powrotem opadłam na poduszki.

- Kapitanie Rogers. Wstawaj. Za pięć minut zaczynamy trening – powiedział.

- Czyj? – Inteligencja jeszcze spała. Głęboko. I daleko pośród otaczającego dom lasu.

- Twój – zaśmiał się. - A jest tu jeszcze ktoś?

- Ty – wymamrotałam. Miałam nadzieję, że nie usłyszał.

Wyszedł z pokoju.

Spojrzałam na zegarek. Wyświetlacz wskazywał 5:35. Wstałam z łóżka i podeszłam do torby leżącej na krześle przy biurku. Wyciągnęłam potrzebne ubrania i poszłam do łazienki.

*******************

Ledwo zeszłam do piwnicy, a świat przekręcił się o 90 stopni. Widok zasłoniły mi włosy, których nie zdążyłam jeszcze związać. Podniosłam się na tyle, by przysiąść na piętach. Przegarnęłam włosy i zwinęłam je na karku w węzeł.

- Trzy ostrzeżenia i przedłużam Twój trening o kwadrans przeznaczony na ćwiczenia kondycyjne – Kapitan używał wojskowego tonu. Tego cholernie znienawidzonego przeze mnie tonu, którego używała Babunia, kiedy się z nią nie zgadzałam.

- Wiesz Steve, że ten ton już dawno na mnie przestał działać – Podniosłam się i przybrałam pozycję wyjściową.

- Kapitanie Rogers.Raz – powiedział i wyprowadził cios.

Uderzenie wycisnęło powietrze z moich płuc. Jęknęłam przy upadku.

- Wstawaj! – rozkazał.

„Ugryź się", pomyślałam i jednym ruchem ponownie przybrałam pozycję pionową. Tym razem byłam nieco lepiej przygotowana. Ale tylko nieco. Świat ponownie okręcił się do góry nogami.

- Nie starasz się! A myślałem, że będziesz lepiej walczyć – powiedział rozczarowany. - Drugie ostrzeżenie.

Po jego dwóch atakach wiedziałam już jak się bronić. Jeszcze nikt nie pokazał mu zmian jakie zaszły w sztukach walki. Albo darzyli go zbyt wielkim respektem. No cóż, ktoś musiał być pierwszy. I nawet cieszę się, że padło na mnie.

Steve trzymał gardę. Potrzebowałam drobnego rozproszenia jego uwagi. Podeszłam, by dzieliło nas jakieś pół metra. A to było niebezpieczne.

             - Ile ważysz? – wypaliłam z najgłupszym pytaniem, jakie wpadło mi do głowy.

             - Słucham? – zapytał lekko zaskoczony.

Na to czekałam.

*******************

Woda spływająca po ciele wzmagała ból głowy. Świetnie. Nabawiłam się migreny, więc słyszałam jak Steve przesuwa kubki w szafce. I szumiący na kuchence czajnik.

Wyszłam z kabiny, najszybciej (i jednocześnie najdelikatniej) jak tylko mogłam wciągnęłam na siebie granatowe spodnie i tunikę z krótkim rękawem w biało-niebieskie marynarskie pasy. Spojrzałam w lustro. To nie był najlepszy pomysł. Część siniaków już pokazywała swoje buźki na odsłoniętych przedramionach (Steve odbił mój cios szybko i zdecydowanie za mocno, ale przeżyję). Gorzej było wyżej. Wyglądałam jak zombie. Czyżby czekała mnie powtórka z rozrywki?

„Cholerny brak kawy. Cholerny Rogers", wściekałam się w myślach.

AŁA! To też bolało.

Miałam niezwykle nikłą nadzieję, że może dośpię te newralgiczne, niedospane dwie, trzy godziny i będę jak to nowo narodzone dziecię. Nadzieja podobno umiera ostatnia, prawda? Nie tym razem.

Otworzyłam drzwi do łazienki. Po ich drugiej stronie stał Steve z kubkiem kawy w ręku. Moją ulubioną – z dużą ilością mleka.

         - Poradziłaś sobie. – Wręczył mi kubek. – Na treningu. Mało kto wpadł na pomysł z rozproszeniem uwagi przeciwnika.

Oparłam głowę o chłodną framugę. O tak, co za ulga. Upiłam łyk napoju.

         - Mało kto? – zapytałam. – Czyli prowadziłeś już treningi.

Minęłam Steve i podeszłam do torebki. Kawa przytłumiła harce krasnoludków w żelaznych butkach rozgrywające się w mojej głowie. By całkowicie je zakończyć potrzebowałam wsparcia. Wyciągnęłam buteleczkę z ibuprofenem. Na dzień dobry łyknęłam dwie kapsułki.

          - Chyba nie powinnaś popijać tego kawą – powiedział zaniepokojony, kiedy dopiłam napój.

„Lekarz od siedmiu boleści się znalazł", przemknęło mi przez myśl, kiedy buteleczka wylądowała w kieszeni tuniki.

           - Cicho. – Odwróciłam się w jego stronę i spojrzałam krzywo. To również nie było dobrym pomysłem, bo cicho syknęłam z bólu. – Mamy robotę.

Skrzywiłam się. Jeszcze 10 minut. Potwornie długich i bolesnych minut.

*******************

Witajcie,

dziś krócej niż zwykle. I nawet jestem zadowolona z rozdziału.

Jak się podobało, dajcie znać. Jak nie, to też dajcie znać.
Każda opinia mile widziana.

Wasza Arwen.

P.S. Jakie macie odczucia po zwiastunie "Justice League"?
Bo ja mam bardzo mieszane.