KALBİM SENİ BIRAKMAZ (Tamamlandı)

17-Büyük şok !

 Sizleri beklettiğim için çok üzgünüm canlar...

Bazen ummadığımız bir an da sevdiklerimiz üzülebiliyor ve destek bekliyorlar bende böyle bir süreçten geçtim şu bir hafta da o yüzden anca gelebildi bölüm...

İnşallah beğenir ve yorumlarsınız...

Bu bölüm ithafım hikayemi okumaya başladığı günden beri gerek yorumlarıyla gerek beğenileriyle beni yalnız bırakmayan GlevinToptik 'edir. 

Yokluğunuz benden uzak olsun..

İYİ OKUMALAR ;

       ...............................

Havaların bir gün güneşli bir gün yağmurlu olduğu bahar ayına merhaba ! Oysa daha dün güneşin tadını çıkarıyor piknik yapıyorduk.Fakat bugün hava yağmurlu ve kasvetliydi.

Emoş'un evinde geçirdiğimiz günler ve yaşadıklarımız bizi birbirimize daha çok kenetliyordu.Bu günlerde en büyük farklılıksa Ateş'le beraber uyuyup güne beraber uyanmamız olmuştu..Fakat Biricik bu durumdan aşırı derece de şikayetçiydi...

"Hayıy anlamıyoyum ki babası yeden benimle yatmıyoy ? Sen mi işin veymiyoysun annesi ?"

Biricik'in sorduğu sorularda yüzü şekilden şekle giren Ateş'i izlemek büyük bir keyifti.Ta ki oklar bana dönene kadar..

"Annecim ben demedim ki babana gel benimle yat diye yatsın seninle.."

Söylediklerimle Ateş'in bana bir bakışı vardı ki evlere şenlik..

"Öyle mi Ab-ı Hayatım...Tamam babam seninle yatarım ben boşver sen bu anneni.."

"İyi madem ben mutfaktayım.."

Akşam olmak üzereydi ve hepimizin karnı açtı..Bir anne ve eş olarak ailemin midesini düşünmekte bana düşüyordu.

Buzdolabının önüne geçip kapağını açtım ve üst bedenimi biraz eğip dolabın içine bakmaya başladım..

'Ne yemek yapsam ki ?'

Dolap da bulduğum patlıcan ve kıymayı dışarı çıkartıp tezgahın üzerine bıraktım.Sanırım akşam için karnı yarık ve pilav gayet iyi bir ikili olurdu..

"Biricik çorba olarak ne istersin annecim ?"

Sorduğum sorunun karşılığını alamayınca poşetten çıkardığım  patlıcanları kenara bırakıp salona doğru ilerledim..

Tüm eve baktığım halde hiç bir yerde bulamamıştım..Ne Ateş ne de Biricik'in sesi çıkmıyordu..Nerede olduklarını düşünürken dışardan gelen seslerle evin kapısını açtığımda gördüğüm görüntü deli gibi kahkaha atmama yetecek kadar güzel bir görüntüydü..

Ateş ve Biricik çamura düşmüş yağan yağmurun altında birbirlerini gıdıklamaya çalışıyorlardı..Biricik babasını gıdıklayamadıkça sinirleniyor minik elleriyle babasının yüzünü tutmaya çalışıyordu.Fakat Ateş onu sinir etmek için kafasını sürekli sağa sola sallıyor ellerinden kurtuluyordu.

Aile,nefes gibiydi..

Bir insanın kendi ailesini oluşturması gurur verecek bir şeydi ve şimdi karşımda gurur kaynaklarım vardı..Fakat onların üşümesini ve hasta olmasını istemediğim için bu görüntüden vaz geçmeliydim.

"Ateş eve gelin..Bak Biricik grip olunca çok ağır atlatıyor..Şu halinize bakın yaa..Hemen eve geçin.."

Onların hasta olmasındansa bu görüntüyü evimizde izlemeyi tercih ederdim.