KALBİM SENİ BIRAKMAZ (Tamamlandı)

25-Gözden Yaş Akmaz Ama Kalbim Oturmuş Ağlar

Mehabalar :) Yine ben geldim ;)

Keyifler yerinde inşallah..

Yokluğunu benden uzak olsun..Bu bölüm hepinize ithafımdır, kucak dolusu sevgilerimle birlikte..

Yorum yapıp beğen butonuna basmayı unutmayın..Emeğe saygı gösterin rica ediyorum :)

İYİ OKUMALAR ;

..................................

Duyduklarıma nasıl tepki vermem gerektiğini bilmiyordum.Hayat'ın hamile olduğunu bilip bilmediğini de bilmiyordum.Şuan bu lanet olası hastane odasında sevdiğim kadının gözlerini açmasını bekliyor olmamın içimde oluşturduğu yıkımı biliyordum yalnızca..Ama ihtimalleri değerlendirmek istemiyordum.Ya Hayat biliyorsa ve bildiği halde bana söylememişse.İşte bunu düşünmenin içim de yarattığı enkaz tüm hastaneyi hatta tüm evreni yakıp yok etmeme yeterdi.

Ben Biricik'in ilk kahkahalarına ilk 'baba ve ya anne' deyişlerine ortak olamamışken daha annesinin karnında yeni oluşmaya başlamış evladımın acısını yaşıyordum.

Bitmiyordu kaderin bizimle olan derdi,doymuyordu çektirdiği acılara..Bir kez sevdiğimden ona ve bana ait olandan uzak kalmıştım zaten tekrar aynılarını yaşayamazdım.

Hayat karnında bizden olanı taşıyordu.Benim diğer yarımın canında benden bir can filizleniyordu.Ben derin derin düşüncelerime dalmışken başka bir düşünce bıçak gibi kesti aklımın bana kurduğu tuzakları..Hayat bu bebeği doğurmak isteyecek miydi ? Bir kere yapayalnız çekmişti bu acıyı şimdi yanında olduğumu belli etsem dahi yeterli gelecek miydi ona ?

İnsan bazen en sevdikleri tarafından yanardı.Belki de bugün Ahu o kadar ağır konuşmasaydı bunlar gelmeyecekti başımıza diyip bütün suçu kardeşime atabilmeyi ne de çok isterdim.Ama biliyordum ki bu Ahu'dan çok benim hatam hiç düşünmedim, Hayat ben döndüğümde nasıl yıkılır diye ya da ne bileyim hiç demedim ben bunları ona yapıyorum ama çok kırılıyor mudur diye..Oysa ben ne desem o sustu..Yalnızca ilk karşısına çıktığımda hiç bir zaman bana karşı yükselmeyen sesi desibelini şaştı.İlk defa ağzından çıkan kelimler bu kadar yaktı,yıktı.

Şimdi ellerimin altında ki teni buz gibiydi.Hani ölüm için tabir edilir ya 'buz gibiydi' diye,öyle bir soğuktu işte vücudu.Korkuyordum bir kere daha yok olmaktan bir kere daha kendimi bulamamaktan..

Hastalık sürecim boyunca kendime gelmemi sağlayan sevdiğim kadının kokusuyken şuan da benim ona bir yardımımın dokunmuyor oluşu tenimi kızgın lavların ortasında bırakıyordu.

Yarım saat önce Biricik aramış.Ağlayarak annesinin onu bırakıp bırakmadığını sormuştu.O an öyle büyük bir sarsıntı yaşamıştım ki.Ben aileme büyük bir acıyı miras bırakmıştım çünkü..Ya o da giderse ? Acaba Hayat'ta bebeğimizi bu yüzden mi bana söylememişti..Bildiğinden bile emin değildim oysa..

Elimin altında oluşan minik kıpırdamalar ve odada benim sesim dışında oluşan mırıldanmayla bulunduğum ortama sert bir geçiş yapmıştım.Uyanmıştı sevdiğim kadın sonunda.

"Hayat iyi misin güzelim ?"

Sorduğum soru karşısında tek yaptığı kafasını benim olmadığım tarafa doğru çevirip gözlerini yummak olmuştu.Ben,ben ne yapmıştım ? Ab-ı Hayat'ımı nasıl bir şeyin içerisinde bırakmış ve onun acı çektiğini anlayamamıştım.

Ben Hayat'ın verdiği tepkiye içerlerken birden kapı büyük bir gürültüyle açıldı ve eli ayağı birbirine dolanmış ağlayan bir Ahu odaya giriş yaptı.Peşinden de evimizin minik ordusu içeriye girivermişti.Biricik içeri girer girmez ağlayarak kucağıma oturmuş yüzünü boynuma gömerek kaçamak bakışlarla Hayat'ı süzmeye başlamıştı.