MARKOZ

➿Bölüm 34➿

Medya- Açelya

Bu kitapı okuyunca aklınıza Ateş Böceği gelir. Markoz ve Açelya'nın şarkısı ...
-Ateş böceği-
Dinleyerek okuyabilirsiniz.

İYİ OKUMALAR ❤

Öfke saçan bedenimle ona doğru dönmüş sakinleşmeyi bekliyordum, ondan ne bekliyordum ki!

"Bak yine hepimizi kandırdın, doğrusu artık senin düşman olduğunu bile düşünüyorum. Sana güvenmiyorum Markoz. "

Tamam bu ölümsüzlük olayını o an ki panikle unutmuş olabilirdik, bunu bize yapması hiç adil değildi. Bu Markoz'un derdi neydi?

"Cısssss Açelya cısss, o konular seni aşar güzelim. İstersen fazla ileri gitme sonuçlarına katlanmak zorunda kalırsın. Şimdi de istersen şu siktiğimin arabasına bin. "

Ters bir şekilde son derece mükemmel olan arabasına bindim, gerçekten artık bu durumdan bunalmıştım. Her şey onun hükmünde gidemezdi, en güçlümüz olsa dahi üzerimizde bir hakimiyet kuramazdı. Bizi canı isteyince kandıramazdı, bir şeyler saklayamazdı. Bu devrin artık kapanması getekiyordu, bizde özel güçleri olan biriydik ve bu muamele artık canımı sıkmaya başlamıştı.

Beni nereye götürüyor bilmiyordum, tek bildiğim yol boyunca hiç konuşmadan onu cezalandırmış olmamdı.

"Keşke hep böyle sussan, insanın kafası dinleniyor be Aço. "

Aço mu?
Şimdide köpek gibi mi davranacaktı? Hayvan.

"Aço ne be? "

Uzun bir kahkaha attı ve sonra kafasını sağa sola sallıyarak kendini sakinleştirdi. Daha sonra gözlerini üzerime dikti ve şu kelimeleri fısıldadı.

"Kurtuluş Açelya, kurtuluş. Aklında sadece kurtuluş var öyle değil mi? Ama bizden , benden, bu güçten asla kurtulamayacaksın. Sen bunlara mahkum bir kızsın. "

Dedikleriyle donakalmıştım ve evet gerçekten bu güçten de artık kurtulmak istiyordum. Eskiden özel güçleri olmayan aksiyonsuz bir yaşamım vardı ve şunu düşünüyordum. Keşke hayatımda bir aksiyon olsa ve dümdüz gitmese ...

Bir zamanlar yapmış olduğum dileklere bir kez daha lanet ettim.

Yağmur bastırmıştı, etraf karanlık bir hava almıştı. Şırıl şırıl akan yağmur sesi insanı rahatlatıyordu, içeri sinen kokusu muhteşemdi.

O an çaktırmadan Markoz'a çaktırmadan bakmak istedim, sadece ona bakmak istiyordum.
Ani gelen cesaretimle başımı sola çevirdim, yanlış görmüyorsam gözleri dolu bir şekilde sürüyordu.

Markoz ağlıyor muydu?
Ağlayacak mıydı?
Neden?
Nasıl?
Neden gözleri dolmuştu?

Birşey de diyemiyordum ancak deli gibide merak ediyordum, bir kez daha baktım.

Sağ gözünden akan yaşı içimi titretmişti, istemsizce akan bir yaş olmalıydı. Farkında olsaydı anında silerdi, benimde gözlerim dolmuştu.

Dayanamıyordum işte.

Sebebini sormak istiyordum.

"Markoz, söyle. "

Önce sesimi duymadı sansam da sonradan duymazdan geldiğini fark etmiştim.

"Kurcalama. "

Fısıltılı gelen sesine karşılık kalbimin acıdığını hissettim, yanında olmak istiyordum.

Yağmurlu hava ona birşeyler anımsatmış olmalıydı.

"Lütfen. "

Benimde gözümden akan yaş ona aşık olmamın bir göstergesiydi, ne yaparsa yapsın seviyordum.