(Uitverkoren 3) De macht

3.1

Ik word wakker met een shirt van Arthur in mijn vuisten geklemd. Het is een van de weinige dingen die Nimue is vergeten op te halen toen ze gisteravond langskwam voor Arthurs spullen. Althans, ik laat iedereen geloven dat ze het vergeten is. In werkelijkheid heb ik het verstopt zodat ik toch nog iets van hem bij me heb. Toen ik vannacht niet kon slapen, heb ik het onder het matras vandaan getrokken. De vertrouwde geur die er nog steeds in hangt, heeft me uiteindelijk in slaap gekregen.

De plek naast me is leeg. Vinny moet natuurlijk nog gewoon naar school, dus die kan niet zo lang in bed blijven liggen als ze wil. Mijn laatste examen daarentegen begint om elf uur. Ik hoef me niet te haasten.

Ook het bed van mijn ouders is leeg. Dat betekent dat mijn vader opgestaan moet zijn. Bezorgd haast ik me naar de keuken, waar alle drie mijn familieleden aan het ontbijt zitten. Of eigenlijk zeg ik dat verkeerd. Drie van mijn familieleden zitten aan het ontbijt. Kyara is er natuurlijk niet bij, maar ze voelt inmiddels wel echt als familie. Sinds ik weet dat ze mijn zusje is, ben ik vanzelf meer aan haar gaan denken. Ik vond haar al aardig, maar nu heb ik ook het gevoel dat ik haar moet beschermen. Al gaat dat natuurlijk moeilijk als zij in het paleis, tussen het gevaar, woont en ik hier.

Ik ga op de enige vrije stoel zitten en laat mijn blik over paps verwondingen glijden. "Gaat het een beetje?"

Hij knikt zwijgzaam terwijl hij op zijn brood kauwt. Het brandlitteken op zijn wang ziet er al iets minder angstaanjagend uit nu ik eraan gewend begin te raken. In zijn schone kleren ziet hij er sowieso heel anders uit dan gisteren, met al dat opgedroogde bloed en andere viezigheid. Nu zijn alleen de sneeën in zijn gezicht en op zijn handen nog zichtbaar, plus een bonte verzameling blauwe plekken.

"Wat hebben ze allemaal met je gedaan."

"De details daarvan wil ik je graag besparen," antwoordt hij. "Alles is goed met me. Ik heb alleen wat rust nodig om te herstellen."

"We waren allemaal zo bezorgd om je."

"Dat weet ik, Deia. Ik was ook bezorgd om jullie."

Fronsend kijk ik hem aan. "Bezorgd om ons? Wij zaten niet gevangen in de kelder van het paleis, hoor."

"Nee, maar het had wel gekund. Ik heb de gekste dingen gehoord en gezien. Ze moeten iets in mijn water hebben gedaan, want- "

"Vidar," onderbreekt mam hem. "Je zei zelf dat Deia dit niet hoefde te horen. Je bent terug, dat is wat telt."

"Gaan we nu aan Kyara vragen of ze bij ons komt wonen?" vraagt Vinny plotseling.

Ik rol met mijn ogen. Ik dacht dat mijn kleine zusje volwassen aan het worden was, maar soms kan ze nog van die kinderlijk domme opmerkingen maken. "Nee, dombo. Dat kan natuurlijk niet. Kyara is geadopteerd door Janus en Vivien. Als iemand erachter komt dat wij dit weten dan gaan we eraan, oké? Kyara komt nooit bij ons wonen."

Mijn moeder werpt me een waarschuwende blik toe alvorens mijn zusje aan te spreken. "Deia hoeft niet zo fel te reageren, maar het punt dat ze duidelijk probeert te maken klopt wel. We hebben Kyara afgestaan in de wetenschap dat ze nooit meer bij ons terug zou keren. En juist omdat we van haar houden, weten we dat het beter is zo. In het paleis wordt er goed voor haar gezorgd."

Overvallen door schuldgevoel staar ik naar de tafel. Dankzij mij zitten we in deze puinhoop. Als ik gewoon dood was gegaan tijdens de Eliminatie dan had mijn familie nu alleen een beetje verdriet om mij gehad, maar was verdere ellende ze bespaard gebleven.

"Deia, eet jij ook iets?" vraagt mam. "Je moet niet met een lege maag dat examen in gaan, dan kun je je niet concentreren."

Met tegenzin pak ik een stuk brood, maar alleen omdat ik weet dat ze gelijk heeft. Als ik me wel kan concentreren, kan ik ook een hoog cijfer halen en dan heb ik tenminste nog iets om mijn familie trots mee te maken.