(Uitverkoren 3) De macht

5.1

Twee dagen lang stort ik me op de voorbereidingen voor de op handen zijnde verhuizing. Ik eet nog minder dan anders om zo een deel van mijn voedsel te kunnen bewaren. Het is niet veel, maar alle beetjes helpen. Ik verpak het eten zorgvuldig en wikkel het samen met een zakje groentezaadjes in het oude shirt van Arthur. Verder haal ik een stapel papier op bij Servius. Het grootste deel daarvan leg ik bij de bagage, maar één vel gebruik ik om een kladversie te schrijven van het bericht dat ik vlak voor vertrek via internet naar Nestor wil versturen.

Zoals afgesproken zie ik Arthur niet, maar ik kan me niet helemaal aan zijn voorwaarde houden. Het is onvermijdelijk dat we elkaar nog een keer zullen zien voordat we er vandoor zullen gaan. Op vrijdagavond is namelijk de diploma-uitreiking van school en gezien we allebei onze examens gehaald hebben, worden we die avond beiden verwacht in de aula van het schoolgebouw.

Als ik omgekleed en wel voor de uitreiking de slaapkamer uit kom, schudt mijn moeder afkeurend haar hoofd. "Je kunt de vlekken nog steeds zien."

"Alleen als je weet dat ze er zitten." Ruw wrijf ik over de vage bruine vlekken in de verder glanzende groene stof. Die zijn erin gekomen op de avond van het feest voor alle overwinnaars van de Eliminatie. Toen dacht ik nog dat ik ze er misschien wel uit kon wassen.

Als we rijker waren geweest, hadden mijn ouders gewoon een nieuwe jurk voor me kunnen kopen. Dat zijn we echter niet en ondanks de vlekken is dit het meest nette kledingstuk dat ik heb. Het zou zwaar onbeschoft zijn om in mijn oude, versleten kleding naar de diploma-uitreiking te gaan.

Er wordt op de deur geklopt en meteen daarna gaat die open. Het is Marlon die over de drempel stapt. "Hé schoonheid, klaar voor je feestje?"

"Bijna," antwoord ik. Mijn moeder wil graag nog mijn lange haren in een fatsoenlijk kapsel verwerken. Een staart, mijn gebruikelijke haardracht, vindt ze niet feestelijk genoeg. Ik heb voorgeteld om mijn haar dan gewoon los te laten hangen, maar daar was ze het ook niet mee eens.

"Mooi zo. Ik kom even de laatste update rondom onze plannen brengen. We beschikken namelijk tegenwoordig over een vishaak."

"Echt? Wat goed," vind ik.

Marlon knikt. "En dat is niet het enige. Ik weet niet wat je tegen Arthur hebt gezegd, maar je had eens moeten zien waar die jongen allemaal mee aan kwam zetten. We hebben het allemaal bij Nevis thuis moeten stallen omdat mijn moeder anders vragen zou gaan stellen."

"Heb je je familie nog steeds niks verteld?"

De manier waarop Marlon zijn schouders laat hangen, zegt genoeg. "Ik wil ze niet teleurstellen of ongerust maken."

"Je maakt ze juist ongerust als je op een dag gewoon verdwenen bent." Of als zijn moeder zondag hierheen komt en ontdekt dat hij niet bij mij is, zoals in de smoes die hij haar gaat vertellen.

"Ik vertel het ze echt wel voordat we gaan. Misschien dat ik het morgen doe. Ik wil ze gewoon zo veel mogelijk beschermen. Juist jij zou dat moeten begrijpen."

Dat begrijp ik ook, maar soms is niks vertellen geen beschermen. "Als je het maar snel doet. Verder nog nieuws?"

"Hera en Nevis hebben ook nog wat spullen verzameld," vertelt Marlon. "Het begint een behoorlijke voorraad te worden. Ik moet morgen echt gaan kiezen wat ik mee kan nemen."

Dat klinkt goed. Het is een teken dat we niet helemaal verloren zullen zijn op onze nieuwe woonplek.

Mijn moeder trekt een stoel onder de tafel uit en gebaart dat ik erop moet gaan zitten. "Laat me nou eens iets aan je haar doen. Ik moet dat van Vinny ook nog doen en we hebben nog maar een half uur."