(Uitverkoren 3) De macht

18.

De volgende zaterdag heerst er een opgewonden stemming in het land. Vandaag is de dag dat alle kandidaten voor de verkiezingen hun speech zullen voordragen op het plein voor de arena. Arthur en Aeneas hebben mij gevraagd om de boel aan elkaar te praten. Ik stond er niet meteen om te springen om voor zo'n grote groep mensen te spreken, maar ik heb ermee ingestemd omdat ik wil dat deze verkiezingen eerlijk en goed verlopen.

Ik sta dan ook stijf van de zenuwen als ik het podium beklim, gekleed in een nette blouse en een schone broek die Nevis voor me heeft gemaakt. Met een geforceerde glimlach pak ik de microfoon vast en laat mijn blik over de zee van hoofden glijden. Volgens mij is het hele land hiervoor uitgelopen. Ik heb het nog nooit zo druk gezien op het plein als tijdens de Zuivering.

Niet aan denken. Ik hoef niemand de arena in te sturen, integendeel. Het enige wat ik hoef te doen, is mensen aankondigen die ervoor willen zorgen dat er nooit meer iemand de arena in hoeft.

Na een paar seconden lukt het me eindelijk om mijn lippen van elkaar te krijgen en geluid te produceren. 'Goedemiddag dames en heren, welkom bij de speechronde van de eerste verkiezingen van Latronis. Vanmiddag zullen alle verkiezingskandidaten hun ideeën voor dit land voordragen. Laten we dus maar meteen beginnen met de eerste. Dit is iemand die we allemaal kennen, maar die de afgelopen weken niet altijd degene bleek te zijn wie we dachten dat hij was. Hier is Aeneas Corcoran!'

Een zacht geroezemoes stijgt op van het plein. Volgens mij hoor ik sommige mensen lachen om mijn opmerking over Aeneas. Het zorgt ervoor dat mijn spieren zich weer een klein beetje ontspannen. Ik wil het podium af lopen, maar Aeneas houdt me tegen.

'Waarom blijf je er niet bij staan als presentatrice? Je maakt er nu al een goede show van.'

'Waarom vertel jij het volk niet gewoon wat je plannen zijn?' Ik duw hem de microfoon in zijn handen en haast me het trapje aan de zijkant van het podium af. Daar staat Arthur me op te wachten.

Hij drukt zijn lippen tegen mijn wang. 'Goed gedaan. Wie had kunnen denken dat jij een ware entertainer zou blijken te zijn?'

'Ik ben geen entertainer.' Maar stiekem voel ik me toch een beetje trots. Het is me gelukt om al die mensen toe te spreken zonder ook maar één keer over mijn woorden te struikelen.

Op het podium begint Aeneas aan zijn toespraak. 'Misschien dat dit ongebruikelijk is, maar ik wil beginnen met het bedanken van een aantal mensen. Twee, om precies te zijn. Dat zijn mijn broertje Arthur en zijn verloofde Deianeira. Zij hebben mij een tweede kans gegeven en ik hoop dat jullie dat ook kunnen. Ik heb namelijk een paar interessante plannen voor ons land.'

Hij vertelt verder over een idee om het gebeuren in de arena te vervangen door een meer vredelievend evenement waarbij zestienjarigen zonder te sterven iets kunnen bijdragen aan de samenleving. Aan de tevreden gezichten van het publiek te zien, bevalt dit hen wel. Daarna gaat hij door op het belastingstelsel.

'Ik wil de belastingen verlagen. Iedereen moet minstens de helft van zijn eigen voedsel kunnen houden. Daarnaast wil ik meer investeren in landbouwprojecten om aan genoeg voedsel te komen voor onze groeiende bevolking.'

'Misschien moet je er toch nog even bij gaan staan,' oppert Arthur zachtjes. 'Je zou hem vragen kunnen stellen, een soort interview. Je bent toch journalist?'

Dat klopt, maar zo hadden we het niet afgesproken.

'Zou dit geen goede informatie opleveren voor de krant? Servius zal vast trots op je zijn.'

Daar heeft hij gelijk in. In een opwelling stap ik het podium op. 'Vertel ons eens wat meer, Aeneas. Gaat dit landbouwproject van jou er echt voor zorgen dat er meer te eten komt?'