(Uitverkoren 3) De macht

7.1

Ook de doodstraf. Dit kan hij niet menen. Hij kan Arthur niet ook de doodstraf geven. "Wat als ik mezelf opoffer? Geef mij de doodstraf maar."

Op de tribunes ontstaat rumoer, maar Nestor blijft ijzig kalm. "Dat is helaas geen optie, Deianeira. Zo makkelijk kom je er niet vanaf. Je zult moeten leren dat jouw keuzes gevolgen kunnen hebben voor iedereen. Het is je vader of Arthur die vandaag zal sterven. Jij mag kiezen."

Mijn vader laat mijn hand los. "Neem mij maar."

"Zij moet kiezen," blaft Nestor hem toe.

Pap slaat zijn armen om me heen en drukt een kus op mijn voorhoofd. "Ik hou van je, Deia. En ook van je zusje. Wil je dat tegen haar zeggen? Ik wil dat ze weet dat ik van haar hou."

Ik begrijp wat hij bedoelt. Kyara. Tegen Vinny heeft hij al gezegd dat hij van haar houdt, maar bij Kyara heeft hij daar nooit de kans voor gekregen. Ik wil zeggen dat ik het zal doorgeven, maar er komt geen woord over mijn lippen. Dit kan ik niet doen.

"Wie kies je, Deianeira?"

Ik knijp stevig in de enige hand die ik nog vastheb, om daar kracht uit te putten. Het is lang niet genoeg om me door het uitspreken van mijn antwoord heen te helpen, maar het kan niet anders. "Ik kies voor Arthur."

Uit het publiek stijgen verschillende soorten reacties op. Ongeloof voornamelijk, als ik alles tenminste helder zie. Mijn landgenoten begrijpen niet dat ik voor zo'n moeilijke keuze word gesteld, of ze begrijpen niet dat ik niet voor mijn familie kies. Maar Arthur en ik waren getrouwd. Wij waren ook familie.

Een bewaker geeft mijn vader een duw. "Op je knieën."

Op het moment dat zijn knieën het podium raken, ontsnapt de eerste snik uit mijn keel. Dit is nog erger dan toen ik moest toekijken hoe Bodine stierf. Ik wil dit niet zien. Maar als ik niet hiernaar kijk, moet ik naar het verdriet van mijn zusje en moeder kijken en dat is misschien wel nog erger. Dus houd ik mijn ogen maar op mijn vader gericht.

Arthur laat mijn hand los. Ik verwacht elk moment een van zijn armen om me heen te voelen, me stevig tegen zich aan drukkend om dit moment een ietsiepietsie draaglijker te maken, maar dat gebeurt niet. Het zou kunnen dat hij zich geen houding weet te geven.

Een van de soldaten komt met een pistool in zijn handen op het podium af gelopen. Vlak ervoor houdt hij stil, klaar om te schieten.

"Kom van dat podium af, jongens," bromt Nestor tegen Arthur en mij. De bewakers zijn al op een veilige plek gaan staan.

"Nee," klinkt de stem van Arthur achter me. "Deianeira en ik willen graag tot op het laatste moment bij haar vader zijn. Dat is wel het minste wat u voor haar kunt doen."

"Prima. Ik zie jullie straks in het paleis." De consul stapt het trapje af. Net als hij richting de tribune wil lopen, wordt hij tegengehouden door Aeneas.

"Pa, mag ik schieten?"

Fronsend kijkt Nestor zijn oudste zoon aan. "Waarom zou jij schieten? Dat is niet gebruikelijk. Carver is de hoofdsoldaat."

"Denk eens na, hoe vaak gebruikt hij dat pistool en hoe vaak ik? Ik weet precies hoe ik ermee om moet gaan. Dat hebben de afgelopen twee Eliminaties wel bewezen, toch?"

Nestor laat zijn blik vertwijfeld van Aeneas naar de hoofdsoldaat glijden en terug voordat hij een besluit neemt. "Laat hem schieten, Carver."

Met zichtbare tegenzin overhandigt soldaat Carver het pistool aan Aeneas. Die veegt een losse pluk haar uit zijn gezicht en kijkt met een smerige grijns onze kant op terwijl hij het wapen richt. Geconcentreerd staart hij naar mijn vader, zoekend naar de juiste positie om in te schieten.