Bəzi insanlar var, heç umadığımız anda çıxarar həyat onları qarşımıza. Gəlişləri möcüzə olar onların, ilk başda anlamarıq bunu, amma sonra o insan həyatımızın bir parçası olar. O qədər doğma və əziz gələrki, duyğuların, ağlın qarışar. Nə vaxt dara düşsən ilk o gələr köməyinə, heçnəyi olmasa da varlığı hüzur verər. Sən dost diyərsən, o səni itirməsin deyə gizlin-gizlin sevər. Uzaq olsa belə, ən yaxınında başın omuzundaymış kimi, göz yaşlarını ovuclarında hiss etdirən insan onlar. Heç yoxkən güldürməyi bacaran, nə səhv etsəndə sahiblənən, güvən duyulan, hərkəs getsədə onun getməyəcəyinə inandığımız insan onlar. Dost onlar, can onlar.Hərkəsdən daha yaxşı tanıyar səni, səni səndən belə. Məsələn ağlarkən üst dodağının qızardığını, utananda gülmə krizinə girdiyini, güləndə əlini ağzına tutuşunu, səhərlər neçədə oyanırsan oyan, 10 dəq daha yatım bəhanəni, çayı tünd sevdiyini, acı şakalat xəstəsi olduğunu, yüksəklik fobyanı, sevdiyin kino, musiqi, yemək və daha nələr, nələri bilən insan onlar. Arzularım var dost hələ gerçəkləşməyə çox uzaq, xəyallarım var dost, başqasının arzularına ortaq olacaq.. Hardasan dost? Mən sənin qədər gözəl yazmağı bilmirəm, nə də ulduzlara sənin qədər yaxın deyiləm. Səhərləri bir buludları görürəm, onlarada etibar etmirəm. Günəşə heç çıxmıram, olar da bir rüzgar əsər məndən sənə bir söz fısıldar, əsla üzülmə. Heç yaxşı deyiləm dost, sənə ehtiyacım var. Bil istədim.
