The walking dead

26. Son Kez

Başıma ne gelirse gelsin dik duracağıma söz vermiştim,belkide son kezdi,evet büyük ihtimalle son kez bakışımdı bu dünyaya.
*
*
*

Odada eşyalarımı hızlı bir şekilde toplarken bir yandan hiçbir şey düşünmemeye çalışıyordum,ne olacaktı,eve dönebilecek miydim? Çok yorulmuştum bir hiç uğruna uğraşmaktan,gerçekten biz neden hayatta kalmaya çalışıyoruz? Daha doğrusu ben bazen beni hayata bağlayacak şeyleri düşünmeye çalışıyorum hayatta kalmak için,eski yaşantımı o kadar çok özledim ki babamı hatta her gün nefret ederek gittiğim o okulu bile o kadar çok özledim ki,Andy ile okuldan kaçtığımız günleri,saatlerce bilgisayar oynadığım zamanları,ailecek gittiğimiz o tatilleri çok özledim...

Bir süre sonra bunların sadece beni üzeceği düşüncesiyle bu olaya bir son verdim.

Yorulmuştum,babam her aklıma geldiğinde dayanamıyordum, o Benin için özeldi ve ben onu yitirmiştim, ama onu düşünmemeye çalışıp bir şekilde çantamı sırtıma alıp odadan çıktım.

Annem beni salonda bekliyordu. Oda hazırlanmıştı,her şeyi geçtim annemi ava gönderecek olmak beni daha çok üzüyordu,o fiziksel olarak güçlü değildi,nasıl kendi başının çaresine bakacaktı? Düşünceler beynimi yerken sıkıcı anneme sarılmıştım,sanırım bana en iyi gelen şey anneme sarılmaktı.

Tommy:
Sen gerçekten Harika bir annesin,kendine dikkat et...

Annem:
Tommy? Bu bir veda konuşması mı?

Tommy:
Bir gün buluşabilmek dileğiyle.

Hızlı adımlarla evden çıkmıştım,vedalaşmaları sevmem.

Son bir işim kalmıştı Taylor ile vedalaşmak.

Vedalaşmak için Taylorun yanına gitmiştim.

Tommy:Selam.

Taylor:Selam.

Tommy:Vedalaşmak için geldim.

Taylor:Evet gitmek vakti geldi ne yazık ki.

Tommy:Evet öyle...

Taylor:Kendine iyi bak.

Taylor:Sende.

Oradan ayrılmıştım,eskiden olsa ağlardım böyle bir durumda her zaman fazla duygusal biri oldum ama artık hayatımda duygusallığa veya ağlamaya yer olmaz,olamaz,olmamalı çünkü koşullar bunu gerektiriyor.

Herkes meydana toplanmıştı.

Herkesin takımı ayrılmış,herkes takımının bir üyesini bekliyordu.

Benim takımım ise çoktan beni bekliyordu,günleri sayıyordu bugün için ama Valinin sandığı kadar gerçekten kolay olmayacaktı,çünkü bu ben eski ben değildim...

Kendi takımımın olduğu yere gittimde Vali alaycı bir şekilde bana bakıyordu.

Valinin emir vermesi üzerine büyük kapı açıldı ve herkes dışarı çıktı.

Herkese harita verilmişti ve herkes gideceği yeri biliyordu. Bizde kendi yolumuza koyulmuştuk.

Gideceğimiz o kadar uzak değildi ama yakın asla değildi.