Inna Sułtanka

20.

Zapewne dopóki bliźniaki nie dorosną władzę sprawować będzie doradca martwego szacha, który często zwracał uwagę na to, jak głupią decyzją było porywanie mnie. Mimo, że nigdy nie zgadzał się z szachem, ten był jego najlepszym przyjacielem i zawsze brał jego zdanie pod uwagę. Dzięki niemu jeszcze przed północą dotarliśmy do Amasyi, gdzie czekały na nas nasze wojska, które miały. Razem z Bey'em udaliśmy się do pałacyku myśliwskiego. Wojska rozbiły obóz w okolicy. W komnacie stał nieduży kufer. Podniosłam jego wieko, a ukazała mi się moja zbroja. Po chwili przyszły również dwie służące, które zaprowadziły mnie do hamamu. Świeża i umyta podziwiałam swoje chude ciało, poszarzałą skórę i lekko wpadnięte usta. Potrząsnęłam głową, by odgonić od tego myśli. Służki pomogły mi się ubrać. Miałam na sobie długą, zieloną koszulę nocną. Usiadłam na łóżku w sypialni i powoli rozczesywałam jeszcze mokre, długie, lecz cienkie i zniszczone, rude włosy. Po chwili do komnaty wszedł również Markoczolu.

-Nadal jestem w szoku, że to koniec. 

-To dopiero początek. Początek nowego życia.

-Konie tego piekła, koniec tyranii w Persji. 

-Masz rację. Koniec tego, co złe, a początek dobrego.

-Moje życie chyba nigdy nie będzie do końca spokojne.- Zaśmiałam się. Aż dziwne, że udało mi się tak szybko strzepać z siebie wszystko co mnie spotkało i tak normalnie rozmawiać. Wszystko co było złe spłynęło ze mnie razem z wodą, którą myłam się w hamamie, lecz jednak moja podświadomość ma jakieś rany, bo gdy tylko mój mąż dotknął mnie w ramie, od razu się wzdrygnęłam- Wybacz. Zbyt wiele złych wspomnień.- Położyłam się na łożu i ukryłam twarz w dłoniach. 

-Rozumiem. Jeśli chcesz, mogę spać w innej komnacie.- Zaproponował.

-Nie! Zostań ze mną. Chcę w końcu być szczęśliwa.- Po moim policzku spłynęła łza, którą starł.

-I będziesz. To już się skończyło. Nigdy cię nie opuszczę. Będziemy mieć dzieci i zestarzejemy się wspólnie Safije.- Na wspomnienie o dziecku zaczęłam szlochać.- Co się stało?- Zdziwił się. Przytulił mnie i głaskał po włosach, aż stwierdziłam, że jestem w stanie normalnie mówić.

-Byłam w ciąży. To było twoje dziecko. Gdy się urodził...- Głos zaczął mi drżeć.- Kazano go zabić. Odebrano mi dziecko, zanim wzięłam je do rąk.- Załkałam, na co Markoczolu jeszcze mocniej mnie przytulił. 

-Nie smuć się już. Zrzuć to z siebie. To co złe już się skończyło. Pozbądź się tego.- Powiedział, a mnie olśniło. Podeszłam do sukni i wyjęłam z kieszeni dziennik.

-To pamiętnik, w którym zapisałam każdy dzień tam spędzony.- Powiedziałam, po czym drżącymi dłońmi wrzuciłam go do kominka.

POV Bali Bey

Moja mała słodka sułtanka. Safije nigdy nie wyzbędzie się tego, co tam przeżyła, ale może czerpać z tego siłę. Spaliła notatnik, to już coś wielkiego. Położyła się na łóżku i zasnęła. Na początku trochę się rzucała, jak w koszmarze, lecz już śpi spokojnie. Zlustrowałem ją wzrokiem. Schudła i to bardzo. Ma lekko wpadnięte usta i oczy. Skóra jej poszarzała, a włosy straciły blask. Te trzy lata ją zniszczyły. Mimo wszystko, gdy jechaliśmy konno nadal siedziała wyprostowana z dumnie wypiętą piersią. Nie okaże swoich słabości i ja to wiem, lecz tyle co mi teraz powiedziała wystarczy mi w zupełności, by wiedzieć co tam się działo. Miałem syna. Miałem syna, który został zabity.