I Want You

Rozdział III

Słyszałam, że ktoś za mną idzie.

Nie odwrócę się, bo wiem kogo tam zobaczę. Ten pocałunek... Co ja najlepszego zrobiłam?! Czy on może mi nie mącić w głowie i iść do pierwszej lepszej lafiryndy?

Było mi zimno, a taksówki nadal nie było. Zatrzymałam się kilkadziesiąt metrów od domu Alana. Objęłam ramiona dłońmi i czekałam. Po chwili kroki ucichły i nastała przerażająca cisza. Poczułam jego oddech na mojej odsłoniętej szyi i dłonie obejmujące mnie w pasie. Nie szamotałam się z nim. Nie miałam już sił. Kilka łez spłynęło po moich policzkach. Nie mogłam już dłużej tego w sobie dusić. Nie dam rady tak dłużej. Odwróciłam się do niego przodem i spojrzałam w jego niebieskie oczy. Starł wierzchem dłoni moje łzy i mocno przycisnął do siebie.

- Rosie... Przepraszam - wyszeptał do mojego ucha głosem przepełnionym poczuciem winy - Ja... Nie wiem co robię słońce. Działasz na mnie jak pieprzony magnes - nie wiedziałam co mu odpowiedzieć.

Zaskoczył mnie.

Dlaczego ja go nie odtrąciłam? Dlaczego stoję tam wtulona w jego tors? Co jest ze mną nie tak? Przecież ja go nienawidzę! Czy jedna szklanka alkoholu, aż tak mną zawładnęła? Nie sądzę...

- Nick przestań! To ja nie powinnam była odwzajemniać tego pocałunku.

- Żałujesz? - zapytał cicho.

- Sama nie wiem... Było mi cholernie dobrze, ale to się dzieje za szybko. My się nawet nie znamy. Ja już nawet samej siebie nie poznaję... Co ty ze mną robisz?!

- O to samo mogę zapytać ciebie - odsunął się ode mnie, aby móc zdjąć swoją skórzaną kurtkę, którą później mi podał - Proszę. Widzę, że jest ci zimno - przyjęłam ją bez wahania.

- Dziękuję.

- Zawieść cię do domu? - zapytał.

- Miałam jechać taksówką, ale jak widać nie przyjechała - wskazałam na pustą ulicę - Jeśli to nie kłopot...

- Przestań, żaden kłopot - przerwał mi i złapał mnie za rękę - Chodź - rzucił i pociągnął mnie w stronę swojego auta.

Całą drogę przesiedzieliśmy w ciszy. Wychodząc powiedziałam tylko "cześć'', na co odpowiedział "Nie ma za co księżniczko''. Uśmiechnęłam się do siebie, idąc w stronę domu.

Nie wierzę! Jechałam z nim w jednym samochodzie i go nie zabiłam! Sukces!

NIEDZIELA

Obudziłam się dobrze wypoczęta.

Nie ma to, jak zaczynać dzień z uśmiechem!

Sięgnęłam po telefon, aby sprawdzić, która jest godzina. Dochodziła trzynasta.

Wow! To chyba mój rekord? Przeważnie wstaję o dziewiątej.

Miałam kilka nieodebranych połączeń i wiadomości od Sary. Odpisałam jej, żeby się nie martwiła i wszystko w porządku, po czym poszłam wziąć prysznic.

Kończyłam się właśnie malować, kiedy dostałam SMS-a od niej, w którym była propozycja pojechania do galerii.

Czemu nie?

Ubrałam jeansowe spodnie z dziurami, szary crop top na krótki rękaw i do tego czarne Nike'i.

Niecałą godzinę później byłam pod centrum handlowym.

- Hej - przywitałam się z Sarą i ją przytuliłam.

- Siemka. Musisz mi opowiedzieć, dlaczego tak szybko, wczoraj zwiałaś.

Streściłam jej wczorajsze wydarzenia.

- Nie wiem co ci powiedzieć...

- Najlepiej nic. Nie rozmawiamy już o nim! To ma być mój dobry dzień! - powiedziałam i pociągnęłam ją w stronę sklepów.

Na zakupach spędziłyśmy ponad cztery godziny. Kupiłam sobie: cztery czarne koszulki, dwie bluzy z CK, skórzaną kurtki i nowe lustrzanki.

Zaszalałam, ale raz na jakiś czas można!

Sara kupiła tylko nowe, czarne szpilki i delikatną, srebrną biżuterię.

Po zakupach pojechałyśmy do mnie i urządziłyśmy sobie babski wieczór. Przy oglądaniu jakiejś komedii usnęłam...